İLK GÖRÜŞTE

• 22.BÖLÜM •

"Biraz daha iyiyim." diye yanıtladı Baran boğazını temizleyerek. "Serum iyi geldi."

"Eve gittiğinde ilaçlarını aldıktan sonra daha da iyi olursun." dedi Müge hafif bir gülümsemeyle.

Baran da ona hafif bir gülümseme gönderdikten sonra Müge arabayı çalıştırdı ve birlikte hastanenin bulunduğu çevreden uzaklaştılar.

Müge arabasını Baranın evinin bulunduğu sokakta, tam apartmanın önünde durdurduktan sonra Baran emniyet kemerini çıkarıp Müge'ye baktı. "Sen okula mı gideceksin buradan?"

"Evet. Niye ki?" dedi Müge başını ona doğru çevirerek.

"Dersi kaçırdın artık. Gitmenin bir anlamı yok bence." Baran hafifçe başını yana doğru salladı. "Ama yine de sen bilirsin tabii."

"Evde kimse var mı şu an seninle ilgilenebilecek?"

"Müge ben kocaman adamım. Benim ilgilenilmeye artık ihtiyacım yok." dedi Baran hafifçe gülerek ve "Gelsene sen de." deyiverdi bir anda.

"Nereye?" dedi Müge kaşları çatılırken.

"Eve."

Müge Baranın ağzından çıkan cümlenin şaşkınlığıyla onun yüzüne baktı ve aklına ilk onun evine gidişinde Baranın kendisine 'Kapı orada' deyişi geldi. O gün Baranın ona öyle demesi çok gücüne gitmişti. Aradan aylar geçmesine rağmen Baranın kendisine yaptığı bu kabalığı unutabilmiş değildi.

Müge hemen "Hayır." deyiverdi katı bir dille. "Gelemem. Evine kadar geldiğimize göre artık inebilirsin Baran."

"Seni davet ediyorum Müge." dedi Baran yüzündeki yalvarırcasına bir ifadeyle. "Lütfen. Eve kadar getirdin beni. Kahve yaparım sana. "

Müge onun bu ifadesine baktığında o her zamanki sert görünümünden oldukça uzak olduğunu gördü. Hasta olmasının etkisindendi muhtemelen.

"Yine ben giderken kapı orada demen için mi beni davet ediyorsun?" dedi Müge, Baranın ilk defa evine geldiği gün kendisine yaptığı kabalığı hatırlatırcasına.

"Sana neden bunu dediğimi açıklamıştım." dedi Baran düz bir sesle.

"Gelmiyorum ben Baran." dedi Müge tavrını korurken.

"Özür dilerim." dedi Baran birden bire. "Tamam mı? Özür dilerim. Bu yaptığım seni üzdüyse, kırdıysa özür dilerim. " Müge onun ağzından çıkan cümlelere şaşırmış gibi bir ifadeyle Barana baktı. Baranın kendisinden özür dilemesini hiç beklemezdi. Baran bu cümleleri sarf ederken oldukça içtendi. Müge onun gözlerindeki içtenliği görmüştü. "Bu özrüm bir daha sana asla böyle bir şey yapmayacağımın göstergesi. " Baranın yüzünde muzip bir ifade oluştu. "Şimdi geliyor musun?"

Müge kendisinden özür dilemesi hoşuna gitmiş gibi "Tamam. Geliyorum Baran." dedi. "Ayrıca benden de özür dilemeni hiç beklemezdim. Şaşırttın beni." diye itirafta da bulundu aynı zamanda.

"Arabayı park et de inelim hadi." dedi Baran ciddiliğine bürünerek. Müge arabayı sokakta uygun boş bir yere park ettikten sonra birlikte arabadan indiler ve Baranın oturduğu evin apartmanına girdiler.

Baranla birlikte eve girmelerinin ardından Müge salona doğru bakarcasına "Evde kimse yok galiba." dedi.

"Öyle görünüyor." diye cevapladı Baran onu. Baran eliyle salonu gösterdi ona. "Sen içeriye geç. Ben de duşa gireyim. Duştan çıktığımda kahve içeriz."