Unicode
"အမ် ဘာပြောလိုက်တာ?"
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး"
လှတယ် ဆိုပြီးတင်စားခေါ်ပြီးပြောလိုက်သည့်စကားလေးကို သူမကြားလိုက်တာပဲကောင်းမည်။
သူ့ရဲ့ပါးပေါ်၌တည်ရှိသည့် ထင်းနစ်နေတဲ့ ပါးချိုင့်လေး၂ခုကိုမြင်တွေ့ဖူးခဲ့သလိုရှိ၏...
ဒါဟာကျွန်တော်ပထမဆုံးမြင်ဖူးတဲ့ မိတ်ဆက်အပြုံးလေးဖြစ်နေမယ်ထင်ထားခဲ့ပေမဲ့ အရင်တုန်းကရော..သူ့ရဲ့အပြုံးကိုမြင်ဖူးခဲ့လေသလား?
"အမ်...ဒါနဲ့..ကျောင်းသွားမှာမလား?"
တွေးလက်စကိစ္စလေးကိုခဏရပ်တန့်ပြီး လည်ပင်းအနောက်ကိုသပ်ပြီး စကားဆက်လိုက်သည်။
ကျောင်းတစ်ခုထဲဖြစ်ပြီး အခန်းတစ်ခန်းထဲမယ်အတူတူခြေစုံချနေရတော့မည်ဆိုသည့် ခံစားချက်သည်အခုထိထူးဆန်းလွန်းနေသည်။
"အင်း ဟုတ်တယ် သွားရမှာပေါ့ ဒါဆို ငါအရင်ရေချိုးခန်းဝင်လို့ရလား?"
ပေါင်းရသင်းရခက်ခဲမည့်ပုံပေါ်ပေမဲ့ သူကတစ်ချိန်လုံးပြုံးနေတတ်ပြီး အလွန်သဘောကောင်းသည့်လူတစ်ယောက်ဖြစ်လိမ့်မည်။
"ရတယ်"
"ဟုတ်ပြီ"
ကိုယ်ပေါ်ကစောင်ဖြူလေးကိုလှန်တင်ပြီးဖယ်ကာ ကုတင်ပေါ်ကနေခြေလှမ်းချသည်။
တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာသည့်သူ့ရဲ့ခြေလှမ်းတွေဟာ တစ်လှမ်းလှမ်းလိုက်တိုင်း ကျွန်တော့်ရဲ့ရင်ထဲမှာ မပြောပြတတ်အောင် နှလုံးဟာခုန်လွန်းနေခဲ့ပါသည်။
ပတ်ဝန်းကျင်ကြီးတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားပြီး သူနဲ့ကျွန်တော်၂ယောက်ပဲ အသက်ရှုလို့မရနိုင်တဲ့ လေဟာနယ် တစ်ခုထဲကျန်ခဲ့သလို...။
သူ၏ကိုယ်ရိပ်ကြောင့်ဖြတ်ခနဲတိုက်လာသည့်လေပြေသွေးဟာကျွန်တော့်မျက်တောင်နားအရောက်...။
ဘာဆက်ဖြစ်မည်လို့ထင်သလဲ...?
သူ၏ဘယ်ဘက်လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေဟာ ကျွန်တော့်ဘယ်ဘက်လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေဆီမလွှဲမသွေမုချလာတိုက်တော့သည်ပင်။
**"ဒီနေ့ဘာလုပ်ကြမလဲ?ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့သွားကြမလား?"
"ငါတို့အဲ့လိုလုပ်လို့ဖြစ်ရဲ့လား?ငါစိုးရိမ်တယ်"**
YOU ARE READING
Parallel Line Between Us(Completed)
Fanfiction•အချိန်တစ်ခုဟာ ဘယ်အရာကိုမှမစောင့်ဆိုင်း •သူတို့၏ကံကြမ္မာအဆုံးသတ်ဟာလှပလွန်းသည် (A Short Story)
