WESTON POINT OF VIEW~
Halos higupin ko na ang lahat ng hangin bago ako nagising ng tuluyan. Babangon na sana ako ngunit bigla nalang akong napigik sa sakit ng aking likod at dalawang siko. Naramdaman ko rin ang mahapdi sa aking noo.
Nang tuluyan ko ng imulat ang aking mata ay doon ko nalang napagtanto kung nasaan ako ngayon. Gusto kong bumalikwas ng tayo pero hindi kaya ng katawan ko. Anong nangyari sa akin? Bakit ako nadidito sa puro puting kwarto.
Napatingin ako sa kabuuhan ng kwarto. Hanggang sa makita ko ang oxygn tank. Napadako naman pagkatapos ang aking mata sa swero na naka kabit sa aking kanang kamay.
Doon ko muling napagtanto ng tuluyan na naririto ako sa ospital. Bakit ako napunta dito? How come? Ang naalala ko ay nasa bahay lang ako at naka tulugan ang ang aking pag-iyak at pighati dahil iniwan na ako ng taksil kong asawa kasama ang dalawang kong anak.
So how come na napunta ako dito. Pilit kong inaalala kung bakit talaga ako napunta dito pero kumikirot lamang ang aking ulo at tanging blanko lang ito.
Napatingin naman agad ng bumukas ang pintuan at pumasok ang isang nurse at doctor. Medyo may edad na ang doctor pero makikitaan mo parin ng kakisigan ng katawan.
"Gising kana pala. Kamusta na ang iyong pakiramdam?" Ang panlalakeng tono na tanong nito.
Matagal akong nakasagot dahil hindi ko maibuka ng maayos ang aking bibig pero kalaunay naisabi ko naman ang dapat kong sabihin.
"Bakit po ako nandito? Paano ako napunta dito?" ang namamalat kong tanong. Imbes na sagutin ang tanong niya ay tanong agad ang sinabi ko sa doktor.
"So wala kang maalala. Ako ang nagdala sayo dito. Naaksidenti ang sinasayan mong kotse mabuti nalang ay nandodoon ako sa pangyayaring iyon. You seems like drunk that day baised sa investigation nitong nakaraan. And to tell ypu honestly mag dadalawang linggo kanang nakaratay dyan" Ang pagsasalaysay nito.
Huh? Naaksidente? How come? Tapos ako nalasing? For petesake hindi ako nalasing. As what I have said erlier nakatulog ako sa loob ng bahay sa kaiiyak. Tapos paano nangyari iyong sinasabi niya.
Wala akong maalala.
"Ang ipinapahiwatig ng iyong ikspresyon ay hindi mo alam kung bakit ka nakaratay dito. You don't know also why did you got accident right?" ang tumpak na sabi nitong doktor. I don't need to say what I'm going to ask kase nasagot niya na.
"I think you have a temporary amnesia. At sa case mo ngayon ay ang natatandaan mo lang iyong mga oras na pangyayari bago nangyari pa ang aksidente" He said.
Nanlumo ako sa aking kinahihigaan ngayon. Para akong matutuliro sa mga nangyayari. Ako may temporary amnesia? Pero bakit iyong aksidente lang ang hindi maalala bagkus iyong mga pangayayari lamang na naubutan ko ang bahay namin na wala na ang asawa at mga anak ko. Then I fell asleep because of the tiredness in pain?
"Paki check ang kaniyang vitals nurse erise as well as his bruises. Ako na ang mag checheck ng pangkalahatan" utos nito sa nurse sa gilid ko na nakatayo habang nakikinig sa sinasabi ng doktor.
"Copy dok"
After the nurse did what the doktors said ay may kung ano siyang isinulat sa kung saan kadalasang ginagamit ng nurse.
"You can go back to your area nurse erise. Ako na ang bahala dito" utos nito na agad namang sinunod nung nurse erise. Pinakikiramdaman ko lang ang atmosphere na nakapalibot sa buong room. I even felt my bruises anching especially in my head. I think sariwa pa ang mga sugat ko samantalang mag dadalawang linggo na akong nakaratay sa kwartong ito.
Napabaling muli ang aking tiningin sa doktor na bahagyang naglakad patungo sa bakal na upuan. He just cross his legs when he sat.
Ibinalik kong muli ang aking paningin sa seiling nitong kawarto.
