အချဉ်လုပ်ပြီးတော့ ထူးအောင်က သူ့ရဲ့လက်ကို ဆပ်ပြာနဲ့စင်ကြယ်အောင် ဆေးကျောနေတယ်။ အဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော်က အနောက်ကနေ သူ့ကိုသိမ်းကျုံးပြီး ပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။ ထူးအောင်က ကျွန်တော့်ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး လက်ကိုဆက်ဆေးနေတယ်။

"အရမ်းချစ်တယ် အထူးလေး"လို့ ကျွန်တော်ကပြောတော့ ဘာအရူးထပြန်တာလဲတဲ့ သူကပြန်ပြောတယ်။ ဒါပေမယ့် ကားသွားတဲ့ပါးရိုးနဲ့အတူ သူရယ်နေတယ်ဆိုတာကို ကျွန်တော်သိလိုက်တာမို့ သူ့ခန္ဓာလေးကို ပိုတိုးပြီး ဖက်ပြစ်လိုက်တယ်။

နောက်တော့ သူ့ဂုတ်သားလေးတွေကို လျှာလေးနဲ့ မထိတထိလျက်ပေးလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်တစ်ခါလျက်တိုင်း သူ့ဇက်ကလေးက ပုပုပြီးဝင်သွားတတ်တယ်။ အဲ့လိုဖြစ်တာကို ကျွန်တော်က သဘောကျလို့ ထပ်ကာထပ်ကာ လျှာကိုအလုပ်ပေးနေလိုက်တယ်။

"ဟေ့ကောင် ယားတယ်ကွ"

သူဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်တော့ဘူးဆိုရင် ထွက်လာနေကျ စကားသံဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်က သဘောတကျရယ်ပြီး "အဲ့ဒါဆို ဒီဘက်လှည့်ပေးလေ"လို့ ပြောလိုက်တော့ လှည့်လာပေးတယ်။

"ဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ... မီးဖိုခန်းကြီးထဲလာပြီ"

ငြူငြူစူစူနဲ့ ထူးအောင်ကမေးတယ်။ ကျွန်တော်က အရှက်မရှိတဲ့အပြုံးမျိုးနဲ့ သူ့ကိုပြန်ပြုံးပြလိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို စတင်နမ်းရှိုက်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်နမ်းတော့ သူကလည်း ပြန်လည်နမ်းရှိုက်လာတယ်။

အပေါ်တလှည့် အောက်တလှည့်နဲ့ အပြန်အလှန်နမ်းစုပ်နေရင်းနဲ့မှ တချက်တချက် သူ့ရဲ့လျှာကိုပါ ဆွဲယူစုပ်ပေးလိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေကြတာဖြစ်တဲ့အတွက် အခန်းတွင်းမှာလည်း 'ပြွတ်ပြွတ်'ဆိုတဲ့ အသံတွေက ကြီးစိုးလို့နေတယ်။ အဲ့ တပြွတ်ပြွတ်အသံက အပြင်လူကြားရင်သာ ရွံစရာဖြစ်ပေမယ့် ပြုလုပ်နေသူတွေအတွက်တော့ ရှေ့ကိုဆက်တိုးချင်အောင် ဆွဲဆောင်ပေးတဲ့ အသံတွေဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း ထိုနည်း၎င်း... ထိုအသံတွေကြားမှာပဲ ကျွန်တော်အကောင်ပေါက်က တဖြည်းဖြည်းမာလာနေတယ်။

မောင်ထူးနဲ့ပေါင်းပြီး ကျွန်တော်ပါထူးသွားတယ် ( Completed)Where stories live. Discover now