Οικογένεια

Τώρα δεν φοβάμαι

Elpida pov:

(Ξέρω ότι κανονικά είναι Hope αλλά επειδή σχεδιάζω ένα βιβλίο με πρωταγωνίστρια μια κοπέλα που να την λένε έτσι θα βάζω την μικρή)

"Και τώρα είμαστε σίγουροι πως αυτή η κυρία ψυχολόγος θα με βοηθήσει;" Ρωτάω την Λυδία καθώς με πηγαίνει στην κυρία ψυχολόγο.

Μου υποσχέθηκε ότι θα σταματήσω να βλέπω εφιάλτες.

Όμως μου εξήγησε ότι δεν μπορεί να το κάνει μόνη της.

Οπότε θα πάμε σε μια κυρία ειδικό για να με βοηθήσει.

Φτάνουμε έξω από μια μεγάλη πολυκατοικία και νιώθω την καρδούλα μου να χτυπάει πολύ πολύ γρήγορα.

"Όλα καλά κοριτσάκι μου. Μόνο θα μιλήσετε. Τίποτα άλλο." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα.

Θέλω να φύγω.

Να πάω πίσω στο δωμάτιο μου και να μείνω μόνη μου με την Λυδία και τις κούκλες μου.

Και κανένα άλλον.

Δεν θέλω να μιλάω για την κάτι σαν οικογένεια μου.

"Ελπίδα μου θα βγεις από το ταξί να φύγει ο άνθρωπος;" Με ρωτάει η Λυδία και καταλαβαίνω πως μάλλον αφαιρέθηκα λιγάκι.

Κατεβαίνω από το ταξί και η Λυδία μου πιάνει το χέρι καθώς πηγαίνουμε προς το ασανσέρ.

Ή αλλιώς ανελκυστήρα.

Είναι η ελληνική λέξη.

Το μάθαμε σήμερα στο σχολείο.

Μπαίνουμε μέσα στον ανελκυστήρα και η Λυδία πατάει το κουμπί με τον αριθμό τέσσερα επάνω.

Συνήθως μου αρέσει να πατάω εγώ τα κουμπιά αλλά...

Φοβάμαι.

Δεν θέλω να πάω σε εκείνη την κυρία.

Κι αν είναι κακιά;

Κι αν με κοροϊδέψει;

Βγαίνουμε από το ασανσέρ και πηγαίνουμε προς ένα γραφείο που είναι μια κοπελίτσα.

"Γεια σας. Πως μπορώ να σας φανώ χρήσιμη;" Ρωτάει με ένα χαμόγελο η κοπέλα.

"Έχω κλείσει ραντεβού με την κυρία Ζέτα Ελευθερίου." Της απαντάει ευγενικά η Λυδία και αφού η κοπέλα ψάξει κάτι στον υπολογιστή της μας κάνει νόημα να μπούμε σε ένα δωμάτιο.

Μπαίνουμε μέσα και βλέπω μια όμορφη κυρία, λίγο παχουλή, να κάθεται πίσω από το γραφείο.

Έχει μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια και ένα πολύ όμορφο χαμόγελο.

"Λοιπόν με λένε Ζέτα. Εσύ πρέπει να είσαι η Λυδία σωστά;" Ρωτάει την Λυδία και πλησιάζουμε και οι τρεις μας η μία την άλλη.