DİLSİZ -Gay

0.7

Uzun bir zaman sonra merhabaa, başıma neler geldi inanamayacaksınız. İnanmayacağınız için anlatmayacağım. İyi okumalar <31

bölümde flashback kısmında şiddet ve küfür var uyarı koyayım gene, rahatsız edici biraz.

-----------------------

Seçkinin kolu Alperin omzunun arkasından koltuğa dayalıydı. Seçkin kendisine doğru iyice sokulan bedenin omuzunu ve elini okşarken kulağı karşısındaki doktor arkadaşındaydı. Haftada bir evlerine Alperin konuşma durumu ile ilgili olarak Seçkinin psikolog bir arkadaşı geliyordu. Alperin durumu doğuştan değildi. Tamamen o şerefsiz adamın küçük bir çocuğa yaşattığı korku dolu anlardan dolayı konuşamıyordu Alper. O yüzden haftada bir psikolog seansı olurken bir saat de konuşma durumu için normal tedavi seansı oluyordu.

"Konuşmak istediğin zamanlarda seni korkutan veya durduran düşünceye odaklanmanı isteyebilir miyim Alper?"

Doktor Alperin travmasının kaynağını öğrenmek istiyordu ve onu her seans boyunca olası bir panik atak geçirme durumuna karşın hazırlıyordu. Şimdi ise ilerleme kaydettiklerini düşünerek asıl soruyu sormuştu.

Alper yutkunarak belirsiz bir şekilde kafasını yukarıya kaldırarak Seçkine baktı. Seçkin çocuğa üstten bir bakış atarak güven verircesine göz kırptı. Ardından yavaşca kafasını karşısındaki doktora çevirip belli belirsiz onayladı adamın sorusunu. Doktor genişce gülümseyerek çocuğun rahatlamasını sağladı.

"Pekala şimdi seninle zaman yolculuğu yapacağız."

"Gözlerini kapat ve derin bir nefes al"

Alper doktorun verdiği komutları tek tek uygulayıp beklemeye başladı. Birkaç saniye gerginleşen odada tık çıkmazken tekrar doktorun sesi duyuldu.

"Konuşabildiğini hatırladığın yaşlarına dönmeni istiyorum"

Alper duyduğu şeyle anında gözlerini açıp kesin bir şekilde kafasını olumsuz olarak salladı. Dolmaya başlayan gözleriyle Seçkine dönüp ona da kafasını sallayarak istemediğini belirtti.

Verdiği tepkilerden fazla korktuğu belli olan çocuğa anlayışla bakıp bir nefes verdi doktor. Sorarken kendisi de tedirgin olmuştu çünkü henüz Alperin kendisini açacağından emin değildi. Kapalı bir kutuydu. Yaşadığı şeyler onu hâla bu denli korkutuyor olması Seçkinin kaşlarının çatmasına sebep oldu.

"Pekala, bugünlük de bu kadar olsun. Küçük beyi yeterince sıktık" diye Alpere gülümsedi doktor. Daha fazla zorlamaya gerek yoktu onun için. Zamanla açılacağını düşünüyordu bu masum çocuğun. En büyük yardımcı da Seçkindi bu konuda.

Az önce gerildiğinden dolayı rahatlatmak istermişcesine omuzunu okşuyordu Seçkin. Elbet iyi olması onun için daha öncelikliydi.

Seçkin doktor arkadaşını uğurlattıktan sonra bebeğine döndü. Gözlerinde belli olan yorgunluk ile yere bakıyordu.

Daha 18 yaşındaydı ama gözleri her şeyi görmüş ve tatmış yaşlı biri gibi bakıyordu.

Biraz sönük? Acı? Olgun?

Masumluğu ve saflığı buna katılınca, Seçkin gibi acımasız birini bile merhamete çağırıyordu. Küçük çocuklara bile vicdanı sızlamayan Seçkin, miniğini böyle gördükçe kalbi ağırlaşıyordu.

Alperin gözlerinde gördüğü acıyı iliklerine kadar hissediyordu. Bu onun kanının kaynamasına yetiyor ve artıyordu bile. Alperin gözleri gülsün, hayata soluk değil canlı bakabilsin istiyordu.

Alper 5 yaşında

Çığlık atarak ağlıyor bir yandan da kafasına basılan ayakla yerde kendi kanını temizliyordu küçük çocuk.