Embracing the Sea

15

"Gago ka! Nagbibiro ka pa talaga, oo na babayaran kita. Magkano ho ba, dok?" Pagtatanong niya sakin.

"Basta kapag nadaan ka rito, bigyan mo ko pagkain." Sabi ko sa kanya.

"Sige sige. Akala ko pa naman libre, tapusin mo na nga ginagawa mo dyan baka madagdagan pa babayaran ko, I miss you, babe." She said and I also bid my goodbye to her.

Napatingin ako sa screen ng phone ko and a fake smile plaster in my face.

How ironic that I am in the verge of being shattered into pieces, but still can say happy and motivational things. Kaya ko pa rin pala ... Kaya ko pa ring pigilan ang luha at hikbi ko.

I can still endure the pain, akala ko kasi hindi na.

Natapos ko na ang niluluto ko kaya naman bago ko puntahan si Toff ay pumunta muna ako sa kwarto.

Tinignan ko naman ang sarili ko at nakaka asiwang tignan ang mukha ko, pawis na pawis ang mukha ko at ang buhok ko ay gulo gulo.

"Kailangan maayos ang mukha ko kapag haharapan ako kay Toff." Sabi ko sa sarili ko, habang nagsusuklay.

Tinignan ko talaga ng mabuti ang mukha ko at ng makita kong maayos naman na ay pumunta ako sa kwarto ni Toff, and I found him doing gis works.

I knock five times in his door before he look at me and I don't know if I'm just hallucinating but I see some emotion in his eyes. He looks amaze at me.

But, those emotions didn't last long. His cold face turns back.

"What do you need?" His dark and deep voice ask me.

I gulp before answering. "Kakain na, halika na." Pag-aaya ko sa kanya.

He shake his head at me. "Hindi ako sasabay, mauna kana." And after that he turn to his works again.

I just sigh, mukhang ako na naman pala at si Glaish ang kakain.

Noong araw na iyon nga, sabado ng tanghali ay kaming dalawa lang ulit ni Glaish ang kumain at ganoon din ang nangyari ng nag gabi na.

I eat my food sadly.

Ngayon naman ay linggo ng umaga, hindi ko alam kung anong gagawin ko dahil kapag linggo dati ay naglilinis ako ng bahay.

Pero iba ngayon dahil wala na akong trabaho.

Nakaupo ako sa sofa at si Gliash naman ay nasa tabi ko, tumuon ako sa kanya na tahimik lang sa tabi ko.

"Boss, anong gagawin natin ngayon?" Pagtatanong ko na para bang makaka pagsalita ang kausap ko.

Tumingin lang ito sakin at tinabingi ang ulo kaya naman bumuntong hininga ako.

"Saan ba tayo pwedeng pumunta?" Tanong ko ulit at ngayon ay napatingin ako sa orasan. Medyo mag hahapon na kaya naman may naisip ulit ako.

"Mag simba nalang tayo. Hindi ako nakaka pagsimba dati." Sabi ko at nagulat naman ako ng tumahol sakin si Glaish.

Mukhang gustong gusto rin na lumabas at mag gala ng isang to, tumayo na ko sa pagkaka-upo at pumunta sa kwarto para makapag bihis.

Hindi ko alam kung anong sumagi sa isip ko at pagkatapos kong magbihis ay dumiretso ako sa kwarto ni Toff, tahimik sa labas ng kwarto niya at wala akong naririnig na tipa ng keyboard o taong nakiki pag-usap.

Maingat kong binuksan ang pinto, but I didn't see Toff inside. Hindi ko naman narinig na bumukas ang pintuan. I thought he's still inside, akala ko ay ayaw niya lang lumabas kaya hindi ko siya iniistorbo.

Mukhang umalis ang isang yon habang tulog ako. Sinarado ko nalang ang pinto at nakita ko si Glaish na nasa tabi ko lang at nakaupo. Bago kami lumabas ay nag-iwan muna ako ng note at dinikit ko sa pintuan niya.

Nakarating kami sa simbahan at hindi na ako pumasok sa loob, nasa may gilid na lamang kami dahil may upuan naman doon. Oras na para mag dasal kaya't sinabihan ko si Glaish na huwag malikot, hindi ko naman alam kung naiintindihan niya iyon, basta kusa nalang lumabas sakin.

"Lord, kulang pa ang pagsasabi sa inyo ng salitang salamat dahil sa mga biyayang binibigay niyo samen at sakin. Hindi ko alam kung saan ako hihingi ng tawad dahil sa dami ng kasalanan ko sa inyo'y nakakahiya kung manghingi na naman ako ng pabor ..."  Huminga ako ng malalim, I want to think wisely to what I wish for.

"Lord, pwede po bang bigyan niyo ko ng sign? Sign kung kelan ako bibitaw o kung lalaban pa ako, hindi pa ko pagod, Lord. Kayang kaya ko pang ipaglaban, kaso baka pagod na si Toff. Baka napapagod na siya, ayokong makaistorbo sa lahat ng pangarap niya sa buhay."  Ramdam ko ang pagtulo ng luha ko. I am too emotional because of my prayer.

"Handa akong bumitaw, Lord. I can sacrifice everything for him, even if it means to let go of him. Mahirap pero kakayanin ko. Please po, isang sign para bumitaw. Kapag nakita ko yung sign na iyon, bibitaw ako, kahit masakit, bibitaw ako." Tinapos ko ang panalangin ko at pinahid ko na din ang luha ko, at bumalik ako sa upuan ko.

Natapos ang misa at naglalakad lakad kami ni Glaish, niyaya ko kase siya sa may batuhang parte na malapit sa dagat. Umupo kami sa batuhan na hilig naming pag pwestuhan noon ni Toff.

Tahimik lang si Glaish sa gilid ko at ganon din ako, nakamasid lang ako sa dagat.

I want to feel peace even just for a moment, I want my mind to be at peace and harmony. Pinikit ko ang mata ko, my ears can still hear the sound of the sea, the waves calm me. Para bang nagsasalita ito at inaalo ako sa kung ano mang nararamdaman ko.

Binuksan ko ang mata ko at nakita ko naman ang isang magandang kamay na nakalahad sa harap ko.

Umangat ang mukha ko para tignan kung sino ito. "Pwede ba akong umupo, Miss Ramos?" Sabi ni Year at ngumiti naman ako sa kanya bago tumango.

Tumabi sakin si Year at kakaiba ang nararamdaman kong tensyon sa paligid namin.

Huminga ng malalim si Year. "Aishen, I just want to say sorry." I can feel her sincerity while saying those words.

I just keep silent and look at the sea.

"Ako ang may pakana non, it's all my fault. Alam kong galit ka sakin, tatangapin ko lahat ng masasakit na salita, I deserved all of those words that you will say." She said that and a long defeaning silence engulf as.

A bitter smile plaster in my face. "I don't know if I can forgive you or I will forgive you, but I will still be respectful to you. Wala tayong nangyari about sa nangyari, tapos na eh. Let's just forget it and don't worry I am not angry with you. Naging mag kaibigan tayo at bilang respeto sa pagiging mag kaibigan natin dati." I said and a lone tear fell pero agad ko din iyong pinunasan.

I look into her and I can see tears in her eyes but I just smile and bid a goodbye to her, tumayo ako and I tap her shoulders. She smile at me too and that day hindi umuwi si Toff but still my heart feels like a heavy rock had disappeared.

*****