Artık emindim, o adam benim umudumun yenilmez ve baş düşmanıydı.
Ona her baktığımda, irislerinde derin bir öfke, hırs, kin ve tehlike görüyordum. O, her an patlamak üzere olan kızgın bir volkandı ve ben o volkanın yamaçlarında açan yabani bir çiçektim.
Gün gelecek, kendini infilak edecekti. Geride bıraktığı lavları ise beni bitirecekti.
Alzer'in parmakları parmaklarımın arasından kaydığında, düşüncelerim aceleyle zihnimin izbe bir köşesine çekildiler. Biran'ın adımları yaklaşırken, ne yapmam gerektiğini kestiremedim. Bildiğim tek şey Alzer'in benim için burada olduğuydu. Tek emeli bana yardım etmekti ve sadece bu yüzden yabancının hiddeti ile karşı karşıya kalacaktı. Bunun bilinciyle olduğum yerde duramadım, seri bir hamle ile Alzer'in önüne geçtim. Yabancı ise bulunduğumuz noktaya iki adım kala durdu, kaşlarını çattı ve son hareketime anlam vermeye çalıştı. Bakışları Alzer ile aramda gidip gelirken, aklından geçen ihtimali tahmin etmek zor değildi. Fakat onun ne düşündüğü beni zerre ilgilendirmiyordu.
"Ne o?" Sesindeki öfkeye bir parça alay da karışmıştı. "Bir kadının arkasına mı saklanacaksın?"
Alzer yanıma gelmek için bir adım attı ama benden hızlı değildi. Tek adımla tekrar önündeydim.
"Onu buraya ben çektim." Yüzüne bakmak için başımı kaldırmam gerekti. "Öğrencilerden biri için gelmişti. Onu tören alanında gördüğümü hatırladım ve bu-"
"Sana sorduğumu hatırlamıyorum." diyerek böldü sözlerimi. Bakışları direkt olarak arkamdaki adamdaydı. "Mantıklı bir açıklama sunmak için on saniyen var."
"Nasıl bir mantık arıyorsun!" diye çıkıştım sesimi yükseltmeden. "Senin mahkemede anlattıkların gibi mi, mesela."
Alzer konuşmamdan faydalanarak yanıma geçtiğinde, sakin görünüyordu. "Rozelin'in söylediğinden farklı bir şey söylemeyeceğim, lider Biran. Sıklıkla yaptığım gibi buraya Delda'yı ziyarete geldim. Dönerken Rozelin ile karşılaştık ve bacağının acıdığını söyledi. Sadece içeri girmesi için yardım ediyordum."
