Agad na napaawang ang bibig nito. He is quite surprised because I didn't informed him about this beforehand.

He just smiled, and nodded, trying to understand me. Again.

"Then when will you be back?"

Sinadya ko talaga na huwag siyang sabihan tungkol dito. This is for our own good. His own good...

Napahinga ako nang malalim, pilit na pinipigilan ang nararamdaman ko. I felt sick, I wanted to leave immediately.

"I'll leave for good."

Nagtagal ang mga tingin nito sa aking mga mata. I know that look. He was fighting the urge to get mad at me, because he would never get mad at me. He was that understanding when it comes to our relationship. He was patient with me and everything...

Our relationship was smooth. We rarely had arguments because we always settled it once we cool down. Ayaw na ayaw niya ang nag-aaway kami at ganoon rin ako, kaya pinag-uusapan namin lahat ng mga bagay na ayaw ng isa't-isa saka sinosolusyunan.

But not this one...

"I could get us a one way ticket for the earliest flight tomorrow... para sabay na tayo," I felt his arms on my waist as he leaned his chin on my shoulder. Ni wala lang sa kaniya ang sinabi ko kanina na hindi na ako babalik pa ng Pinas.

I fought the urge to tear up.

Damn.

I don't like this one bit.

His lips moved on the side of my head, giving me a light kiss. I tried to get away from his embrace, but his grip tightened.

"Don't," he breathe, "Please..."

"Sun."

I could hear his sharp breath. Mabilis ko siyang hinarap. Namumungay ang mga mata nito at ayaw akong pakawalan.

"I don't like this relationship anymore."

Parang pinagbagsakan ng lupa ang puso ko nang makita ang panghihina at dumaang sakit mula sa mga mata niya.

He suddenly covered it with a low chuckle.

"We're fine, Snow... you're just tired. I'll make this work, alright?" pilit nitong hinuhuli ang mga braso ko saka ako akmang yayakapin ulit ngunit nagpupumiglas ako.

"I couldn't do this anymore," umiwas ako nang tingin at nagpatuloy sa pag-iimpake.

Silence enveloped us. I never felt this empty in my life.

He suddenly held my hand.

"Let's talk first, Love... "

Ngunit hindi ako nagpatinag. I clenched my fist and faced him.

"Ayoko na, nakakapagod na ang ganito!" I raised my voice in despair, "Tama na, okay? Ayoko na!"

Salubong ang mga kilay nito. He's getting mad and frustrated. He licked his lips as he took a step again.

"I'll fix this... just don't leave." He hoarsely said.

"Wala ka ng aayusin kung matagal ng sira, Sun! Break na nga tayo diba? Bakit hindi ka pa rin makaintindi?"

Naiiyak na ako sa galit. I couldn't bear to see him hurt. Parang pinipiga ang dibdib ko sa tuwing nakikita ko siyang nasasaktan nang dahil sa akin.

"Because I don't fucking understand!" He snapped and I was stunned. "Ang saya natin kahapon, tapos ganito na lang? Makikipagbreak ka nang biglaan?!"

"Dito rin naman tayo pupunta!" nanginginig na tugon ko, pinipigilan ang huwag umiyak "You have dreams... and I have mine. We would never work. Hindi mo ba iyon nakikita?"

"Well fuck those dreams if I can't have you, Snow!"

His eyes were tired and bloodshot. Napahilamos ito nang mukha saka ako pagod na tinignan.

"Ano pa ang silbi ng mga pangarap ko kung wala ka rin naman sa tabi ko?"

My heart broke as I heard him say that.

Doon na ako tuluyang napahagulgol sa sinabi niya. I didn't know breaking up with him was this hard. Matagal ko ng alam na mahirap, pero ginawa ko pa rin...

I would never thought that breaking up with him would make me lose myself in the process.

"Pakawalan mo na lang ako... please... " I sobbed, but the tone of my voice is saying otherwise. I just wanted this to quickly end. I just want to save my heart from the excruciating pain.

He shook his head, while clenching his jaw.

"No," his voice was stern. His eyes darkened.

"Sun, huwag mo na akong pahirapan..." I pleaded.

Kasi hindi ko na kaya. Baka sakaling bumigay ako kapag nakikita kitang nahihirapan nang dahil sa akin. I just want this to end...

"Ayoko, Snow." He clenched his jaw. Nanginginig ang mga labi, habang namumula ang mga mata nito.

Napasinghap ako, "H-Hindi mo naiintindihan-

"Na ano? Na iiwan mo 'ko nang ganon-ganon lang?"

"Oo!" naiiyak kong sambit, "Alam ko ang tungkol sa tradisyon ninyo! Matagal ng binabalak ng mga magulang mo na ipakasal ka-

"At wala akong pakealam d'on. Ikaw lang ang gusto kong pakasalan..." his voice suddenly became gentle as he looked at me straight into my eyes, "I've always told you that..."

Hindi lang naman iyon Sun... hindi lang iyon. I wanted to save the both of us...

I was so scared he might read what's inside of my head.

Nanghihina ang mga tuhod ko nang narinig ang nga katagang iyon.

Dahil doon, nakakuha agad siya nang tiyempo para alalayan ako.

"It's just you who I want, Snow." His eyes softened at the sight of me.

I shut my eyes not wanting to see his face etched with worry.

I pushed him again.

Huminga ako nang malalim. Matalim ang mga mata ko habang nakatitig sa kaniya.

I bit my lip in disdain.

"Mahal mo ako, diba?" nanginginig kong sambit. I pushed away all the the moments that we shared together. All the memories that we cherished. Pilit kong kinakalimutan ang lahat ng iyon.

Kaagad na nagbago ang ekspresyon niya sa narinig.

Naramdam ko ang unti-unti nitong pagbitaw sa akin. My heart hurt again...

Pinanatili kong matatag ang aking kalooban. I closed my eyes not wanting to see how I wreck him...

"If you truly love me," I breathe heavily, "Y-You'll let me go to achieve my dreams..."

He stopped like he saw something that he didn't expect.

"I-

Hindi nito matuloy-tuloy ang sasabihin, nang bigla na lang ito napahilamos sa kaniyang mukha.

Agad akong napapikit nang makarinig ng pagkabasag.

"Mahal na mahal kita, tangina..." I saw how a tear rolled down into his cheek. He didn't even try to wipe it, that made my knees weak.

I wiped my tears, closing my bag and readying myself to leave but...

It felt like the world stop to move as soon as I saw how he removed the promise ring that we exchanged a year ago from his finger. Ni hindi ito nagdalawang-isip na inihagis iyon sa kung saan.

"If that's what you want..." I could hear his harsh breathing.

Humigpit ang kapit ko sa maletang dala-dala ko. I took a step, wanting to leave immediately, but was stopped when I heard him again.

"But I don't think I would want to see you anymore."


🎶 ~ 🎶 ~ 🎶 ~ 🎶

Tears Of Melody (To Love Series # 1)Where stories live. Discover now