Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Και το είπα τόσες φορές.
Το σημείωσα και το κόλλησα πάνω στο ψυγείο, όπως κάνω με καθετί που θέλω να βάλω σε τάξη. Τη σκέψη μου να βάλω σε τάξη, το παλεύω χρόνια.Το καταλαβαίνει κανείς αν δει το ψυγείο μου. Δεκάδες κίτρινα χαρτάκια κολλημένα με σκόρπιες λέξεις.Ούτε ολοκληρωμένες προτάσεις δεν καταφέρνω να κάνω.
Με πνίγουν οι δείκτες που γυρνούν πιο γρήγορα από όσα θα ήθελα.Λέξεις που δε βγάζουν νόημα, αλλά παραμένουν κολλημένες σε πείσμα της απουσίας του.
Να θυμηθώ να κάνω.
Η ζωή μου.
Το είπα τόσες φορές στον εαυτό μου πως οι γρίλιες στα παντζούρια της κρεβατοκάμαρας θέλουν περιποίηση. α λάτρεψα τα ξύλινα παράθυρα, όταν βρήκα το σπίτι.Το κρύβω, αλλά είναι ο λόγος που το νοίκιασα τελικά κι ας είναι πολύ παλιά η κουζίνα και το μπάνιο.Δύο χρόνια μετά το βαρέθηκα κι αυτό.Νομίζω με πλακώνει, με στενοχωρεί, μου δημιουργεί μία αίσθηση ανεκπλήρωτου.Να φωνάξεις τον Πάνο από το μαγαζί της γωνίας είπα στον εαυτό μου περίπου τέσσερις εβδομάδες πίσω.
Μία λεπτή δέσμη φωτός πέφτει βίαια στα μάτια μου.
Το ξυπνητήρι θα χτυπήσει στις 08:00 ακριβώς.Από το κρεβάτι μου μπορώ να δω το μεγάλο ρολόι στον τοίχο του σαλονιού.Είναι μόλις 06:00.
Κόκκινο και ιώδες.
Αυτά τα δύο χρώματα χτυπούν τα μάτια μου ζητώντας μου να ξυπνήσω ή απλά να θυμηθώ να φτιάξω αυτό που τα αφήνει να τρυπώνουν στο δωμάτιό μου. Πόσα έχω αφήσει να τρυπώσουν στη ζωή μου.Πόσους έχω αφήσει να μπουν.Από χαραμάδες, μη σκεφτείς πόρτες ανοιχτές.Μικρά κενά που έγιναν μεγάλα και τους έδωσαν χώρο για αλώνισμα.
Να φταίει η αναβλητικότητά μου;
Κληροδότημα δικό της.Η μάνα μου με έμαθε να αγαπώ την αναβλητικότητα.Κλείνω τα μάτια και ακούω τη φωνή της δυνατά μέσα στο κεφάλι μου Σφίγγω κι άλλο τα μάτια, τόσο που ζαλίζομαι.
