Herida gözlerini duvara dikmiş yatar pozisyonda günün bitmesini bekliyordu. Kapının açılma sesiyle gözlerini kapıya çevirdi. Gelen bir çocuktu, olsa olsa 8 yaşlarında. Herida şaşırmıştı ama bunun yüzünden okunmasına izin vermedi. Çocuk yatağın ucuna otururken gözleriyle yatakta oturan kişiye bakıyordu. İlk defa kendine benzeyen birisini görmüştü. Konuşmadan aynı dili konuşuyor gibiydiler. Herida çocuğun kollarındakileri fark etmişti, yara izleri uzunca kesikler. Kendine ne kadar benzediğini geçirdi içinden.
"Seni de mi anlamadılar? Ondan mı vücuduna çizdin?"
Çocuk cevap vermedi, ne bedeniyle ne diliyle. Sadece baktı, anlamak zordu.
"Cevap versene çocuk. Anlamadılar diye görürler mi sandın?"
Çocuk onu yine cevapsız bırakmıştı. Herida konuşmayacağını anlayınca soru sormayı durdurdu. Madem bakışacaklardı o da dikti çocuğun gözlerine gözlerini.
Öylece baktılar birbirlerinin gözlerine. Odaya birisinin girmemesi büyük şanstı, girseydi ikiside cezalandırılırlardı. Tanrı onları korudu, geçmiştekilerin aksine.
Sessiz yarım saatten sonra çocuk ayaklandı. Arkasında olan pencereye dönüp bir çırpıda atladı. Herida' nın gözleri büyümüştü. Hızla ayağa kalktı ve cama ulaştı.
Çocuk yoktu. Belki kanatları vardır, dedi Herida. Konuşan duvarlar vardı sonuçta.
