Duvarlar benimle konuşuyor. Kendimi daha az yalnız hissediyorum. Hatta kalabalıkmışım gibi. Ya da kalabalıktaymışım gibi mi demeliyim? Hiç bilmiyorum. Bana ismimi fısıldıyorlar, ismimi biliyorlar. Bu çok değişik, ismimi bir ağzından duymak, çok eşsiz... Bu tarihi unutmayacağım ilk defa zihnim benden başkasıyla konuştu.
11/11/2019
***
Bunları gizli gizli yazıyorum, yani duvarlardan gizli. Ne kadar gizlensemde beni görüyorlardır ama gizlenmek güvende hissettiriyor. Duvarları iyiler sanmıştım, çok kötülermiş. Uyumadan önce gecemin kabuslarla dolmasını diliyorlar. Korkunç fısıldaşmamalı var, ölümümü planlıyorlar. Bu oda eskisinden daha çok sıkıştırıyor beni. Duvarlar üstüme üstüme geliyor, kaçmak çok zor. Tam yalnızlıktan kurtuluyorum, bir nebze de olsa kalabalıklaşıyorum demişken kalabalığında kötü olduğunu anladım. Ne kendim, ne kalbim kalabalıklaşıyor, kalabalık olan tek yer zihnim. Kabuslar içinde kalabalığım. Rüya bekçileri, kabus habercileri, zebaniler üstüne birde fısıldaşan duvarlar eklendi zihnime. Artık dayanamıyorum, kafamın içinde dolanan sesleri susturamıyorum. Onları susturmak için farklı yollar arayacağım, susacaklar...
13/11/2019
