Embracing the Sea

14

Buhat buhat ko siyang pumasok sa banyo para maligo. Natapos ko siyang paliguan ay pinakain ko na siya, natawa  pa ako ng lokohin ko itong yun nalang ang natitira niyang pagkain.

"Hala! Wala ka ng pagkain, last mo ng kain yan. Paano na yan? Papayat ka na." Malungkot ko kunwaring saad at para naman siyang umiiyak.

"Hindi ako nagbibiro, dapat di mo inubos. Wala na tayong pera ibig sabihin wala ng pagkain." Pang aasar ko sa kanya at umalulong naman siya na nakapag patawa sakin.

"Sorry na boss, madami ka pang pagkain. Kaya pa kitang bilhan  kahit ilan pa gusto mo." Sabi ko at niyakap siya.

Ilang minuto lang pagkatapos niyang kumain ay nakatulog na siya sa tulugan niya kaya naman masaya ko siyang tinignan.

This dog makes my life complete, before my life here inside is full of darkness and loneliness. But, he came and I am thankful for that.

My eyes are full of love, warmth and happiness. He really completes me.

Tinignan ko ang orasan ko at nakita kong hapon na, pumunata muna ako ng kusina para magluto ng kakanin ko at pagkatapos ay hinanda ko na ang buong bahay para sa saluhan namin nila Toff.

6:30 na at napaka ganda ng ayos ng buong bahay, malinis ito at puno ng magagandang halaman. Pati ang kusina namin ay puro masasarap na pagkain.

Naisip ko kasing paghandaan si Toff dahil alam kong madami siyang trabaho ngayon at para na ito sa pag papahinga niya, tinignan ko naman si Glaish na nakaupo sa sofa at nanonood ng Paw Patrol.

Pinapanood niya yung mga kauri niya, tapos kapag lumilitaw yung babaeng aso ay gumagalaw ang buntot niya. Nakisalo nalang ako sa kanyang manood habang hinihintay ang pag-uwi ni Toff.

Alas siete at hindi pa rin dumadating si Toff. I stand up and walk directly in to the kitchen but I hear the door open and close. Nakita ko si Toff at nakita kong mukhang pagod siya kaya naman nakangiti kp siyang sinalubong.

Lumapit ako sa kanya para humalik at nagulat naman ako ng iwasan niya ako na para bang magmy sakit ako.

Hindi ako nagsalita dahil don at nailang ako ng matalim niya kong tinignan mula ulo hanggang paa, hindi ko alam kung  bakit siya ganoon sakin ngayon.

Baka mamaya ay dala lang pala ng pagod niya.

"Buti naman nakauwi ka pa." He said that in a cold tone that sent shiver down to my spine.

Nagtataka ako sa paraan niya ng pagtatanong sakin ngayon. Pinilit kong ngumiti sa kanya at inaya siya.

"Halika kain na tayo, sigurado akong nagugutom kana." Pag aya ko sa kanya at hinawakan pa siya sa braso, iniwas niya lang ang braso niya sakin at matalim akong tinignan.

I am taken aback because of his stares, nakakatakot ang paraan niya ng pagtitig sakin. Pakiramdam ko kinakain niya ako ng buhay.

"Wala akong ganang kumain." Malamig niyang sagot sakin at nagtaka naman ako dahil don.

"M-may nangyari ba?" Nag aalala akong sabi, pero nagulat ako ng bigla itong tumawa.

Pero kakaiba ang tawa niyang iyon, hindi tawang nagbibiro o nang aasar. Napaka lamig, nakakatakot para ka nitong papatayin dahil sa lamig.

"May gana ka pa talagang mag tanong niya. Ha!" I try to calm myself when he shout at me.

I gulped, this is the first time that he shout at me. Nagagalit siya pero hindi niya ko sinisigawan.

Tinuro niya ako na mas lalong nagpadagdag ng takot ko sa kanya.

"Hindi ko maisip na magagawa mo sakin to, Aishen! You! For all of the people I know hindi ko naisip na kaya mong gawin ito sakin." He said and confussion engulf me.