Living with my crush - Leonetta NL

16

Lange minuten gaan voorbij terwijl Leon op een antwoord wacht. Ze houdt haar grond vast, mond dichtgeschroefd in een poging om het te vermijden. Leon zal het niet hebben. hij wacht zo lang als hij moet. Hij heeft al vier jaar gewacht, het is tijd om dingen te laten gebeuren.

'Violetta, alsjeblieft.'

'Prima.' Leon glimlacht en doet een klein stapje achteruit om haar de ruimte te geven en ervoor te zorgen dat ze nergens heen gaat.

'Die kus betekende iets voor mij. Ik hoop dat het ook iets voor jou betekende. Maar... als dat niet zo is, begrijp ik het. Vertel het me gewoon..' Ze laat haar hoofd zakken en friemelt met haar vingers. Leon steekt zijn hand uit om haar nerveuze gewoonte te stoppen en wenste dat ze al zou praten.

'Ik weet het niet.' 

'Wat?'

'Ik weet niet of het iets betekende. Ik weet niet zo goed hoe ik me bij dit alles voel. Leon stapt verder terug, niet helemaal begrijpend Violetta. 'Leon, het is raar voor mij. we wonen de afgelopen maand samen en ik denk niet dat ik al kan overstappen van alleen je kamergenoot naar je vriendin.'

'Ik dacht dat we vrienden waren.' 

'We zijn vrienden, en dat maakt het nog veel erger. Ik waardeer je vriendschap en als we gaan daten en dingen niet lukken, kan het heel lelijk worden.'

'Niemand zei dat we uit elkaar zouden gaan.' 

'We kunnen de toekomst niet voorspellen, Leon. Ik maak me gewoon zorgen over wat er later kan gebeuren.' Leon trekt haar naar zich toe voor een knuffel en houdt haar dicht bij zijn borst terwijl hij probeert te bedenken wat hij nu moet zeggen. Leon zou liegen als hij zei dat hij niet ook bang was. er kan zoveel mee gebeuren, maar hij wil zo graag dat dit lukt. hij zal tot het uiterste gaan om de hare te zijn.

'Denk dan niet aan de toekomst. Leef in het nu. Ik mag je echt, Violetta. we kunnen het rustig aan doen als je wilt, maar alsjeblieft, ik wil dit zo graag.' Violetta beweegt in zijn armen en steunt haar onderarmen op zijn borst om naar hem op te kijken.

'Kunnen we het langzaam aan doen?'

'Zo langzaam als een slak.' Ze glimlacht half en hervat hun knuffel. Leon wiegt haar in zijn armen omdat het eindelijk gaat gebeuren. Hij gaat uit met Violetta. 'Laten we op date gaan.' Roept hij uit. Ze verlaat zijn armen en kruist haar eigen armen over haar borst.

'Wat is er gebeurd aan het langzaam doen?'

'Het is onze eerste date, niet onze tweede. Kom op, het wordt leuk.' Hij smeekt, terwijl hij haar handen in de zijne neemt en ze heen en weer beweegt. Ze lacht om zijn kinderachtige capriolen en knikt met haar hoofd, waarbij ze snel een van haar handen verwijdert zodat ze naar hem kan wijzen.

'Maar ik mag beslissen wanneer de date plaatsvindt.' 

'Goed.' 

Leon wacht ongeveer een week voor de grote date. Hij gaat terug naar de kamers wanneer hij wordt aangepakt door een kleiner lichaam dat zijn best doet om hem door de menigte te bewegen. Hij draait zijn hoofd en ziet Violetta naar hem duwen, duidelijke vastberadenheid op haar gezicht.

'Veel plezier?' Haar ogen ontmoeten de zijne en hij ziet de glimlach op haar gezicht kruipen.

'Natuurlijk, laten we nu verder gaan.' Ze duwt harder, Leon heeft geen andere keuze dan zich te laten duwen waar ze wil. Ze belanden op de parkeerplaats, vlak naast haar auto. Ze ontgrendelt het en gebaart naar Leon om in te stappen.

'Waar gaan we heen?' vraagt hij, zelfs als hij weet dat hij waarschijnlijk geen antwoord zal krijgen. Hij heeft gelijk gekregen als ze met haar vinger naar hem schudt en haar lippen dichtritst. Leon leunt achterover en kijkt hoe het landschap verandert van gebouwen in open land. De lucht wordt frisser naarmate de tour vordert, Leon let op de geur in de lucht. Zeewind.

Plots slaan ze rechtsaf en komen in een klein stadje. Kleine huisjes sieren de straten samen met mensen op fietsen of met surfplanken. Hij grijnst opgewonden en stuitert op zijn stoel als hij de golven op de kust begint te horen beuken. De oceaan komt in zicht, blauw water klotst op het zand. Leon rent bijna weg als Violetta parkeert en gooit zijn schoenen achter zich om de druk van het warme zand tussen zijn tenen te voelen.

'Dit is geweldig. Ik ben nog nooit op het strand geweest!' roept hij, terwijl sommige toeschouwers hem raar aankijken. Leon stoort zich er niet aan, hij is te veel bezig met het feit dat hij eigenlijk op een strand is. Hij heeft altijd in het hart van de stad gewoond, ver van het strandleven. Hij jogt naar het water, zijn voeten glijdend in het vochtige zand. Zijn tenen krullen wanneer het water zijn huid raakt, giechelen barsten los bij het gevoel van de zee. 'Ik hou ervan!'

Violetta duikt een minuut later op met Leons schoenen in haar hand. ze ploft ze dichter bij waar Leon is, samen met een deken om op te zitten. ze doet haar eigen schoenen uit en haalt Leon in het water in.

'Ik kan niet geloven dat je nog nooit op een strand bent geweest.' Leon haalt zijn schouders op en laat zich op de grond vallen om een handvol zand te pakken. Hij laat het door zijn vingertoppen sijpelen, gefascineerd door de zijdezachtheid ervan.

'Mijn ouders waren mensen uit de grote stad, ze wilden nooit het platteland zien. Ik wilde hier altijd naar toe komen en ze zeiden altijd dat het te lang rijden was. Dat is eigenlijk de reden waarom ik ervoor kies om hier voor school te komen. Ik hoopte het strand te bezoeken.' Nadat hij is opgestaan, strekt hij zijn hand uit om Violetta's hand in de zijne te nemen. 'Je hebt een van mijn kinderdromen waargemaakt... nou ja, misschien twee.' Hij glimlacht naar Violetta, die hem verward aankijkt.

'Twee?'

Ja, ik wil je al sinds de middelbare school graag mee uit vragen...' Hij daagt uit als hij zich herinnert dat het een pijnlijk onderwerp is. 'Sorry.' Ze zwijgt even en zwaait hun gebonden handen tegen elkaar.

'Hoe was je op de middelbare school?'

'Wat?'

'Ik ben nieuwsgierig geweest. Ik weet dat ik je niet echt kan herinneren, maar ik wil meer over je weten. Misschien kan ik je plaatsen als je me over jezelf vertelt.'

'Ik was geen jock. Ik heb rechte A's. Mijn enige echte vriend was Andreas... Ik ben vier jaar lang geobsedeerd geweest door een meisje.' Violetta bloost als ze merkt dat Leon het over haar heeft. 'Mijn leven draaide toen een beetje om jou.' Zijn bekentenis roept gedachten op, herinneringen aan zijn leven op de middelbare school.

'Het deed? Maar je kende me niet. en ik kende je niet.''Ik wilde je leren kennen, ik wist alleen nooit hoe, dus ik deed kleine dingen om misschien je aandacht te krijgen.' Alle keren dat hij dingen voor haar heeft gedaan, komen in me op.

'Zoals?'

'Het is nogal stom.'

'Vertel het me.'