Arc 2 _ Chapter (4)_ 🔞 က်န္းရီပင္းႏွင့္ ယြမ္႐ႊမ္ဦးရီးေတာ္ ပထမဆုံးေတြ႕ဆုံျခင္း 🔞 (Z+U)
ယြမ္႐ႊမ္သည္ ညီလာခံၿပီးလို႔ အိမ္ေတာ္ကို ျပန္လာစဥ္ ၿငီးစီစီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နန္းဥယ်ာဥ္ထဲက ေရကန္သာ ဘက္ဆီကို ခဏေလညႇင္းခံရန္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ၾကာျဖဴၾကာနီတို႔ျဖင့္ ေသခ်ာစိုက္ပ်ိဳးထားေသာ ေရကန္၏ အလွက ညီလာခံက ေထ့ရိကာ တိုက္ခိုက္လိုက္သည့္ အမတ္တစ္စုေၾကာင့္ ျဖစ္လာသည့္ ေဒါသကို အထိုက္ေလ်ာက္ ေျပေလ်ာ့သြားေစခဲ့သည္။ ေရကန္က ႀကီးမားလြန္းလွသည့္အျပင္ ေရကန္၏ တဖက္ကမ္းစပ္တြင္ ဝါး႐ုံေတာမ်ားသာရွိသျဖင့္ ေတာ္႐ုံ နန္းေတာ္ထဲက လူေတြ လာေလ့သိပ္မရွိေပ။ ယြမ္႐ႊမ္က ဒီဝါး႐ုံပင္ရိပ္ေအာက္ကေနၿပီး ေရကန္၏အလွကို ၾကည့္ရသည္ကို ႏွစ္သက္သျဖင့္ သူတစ္ေယာက္တည္းေလာက္သာ လာတတ္သည့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေနရာေလးျဖစ္သည္။
ယြမ္႐ႊမ္ ဒီေနရာကို ေလွ်ာက္လာရင္း ငယ္စဥ္က မယ္ေတာ္ႏွင့္ အကိုေတာ္တို႔ အေဆာင္ထဲ မဖြယ္မရာ လုပ္သည္ကို ျမင္ရၿပီး စိတ္ညစ္ညဴးစြာ ဒီေနရာမွာ တိတ္တိတ္ေလး လာငိုေနခဲ့သည္ကို ျပန္သတိရလိုက္ၿပီး သူ႔ႏူတ္ခမ္းေထာင့္က မထီမဲ့ျမင္ တခ်က္ၿပဳံးလိုက္မိသည္။
"ဒီအေႂကြးေတြကို ညီေတာ္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္ထား ပါတယ္ ေနာင္ေတာ္.. "
ယြမ္႐ႊမ္က ေဒါသကို ဖိႏွိပ္ကာထိုင္ေနက်ေနရာကို လာခဲ့စဥ္ မထင္မွတ္ပဲ ထိုေနရာတြင္ ယုန္ျဖဴေလးလို ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ တကိုယ္လုံး တုန္ယင္ကာ ကုတ္ကုတ္ေလးထိုင္ၿပီး ငိုေနသည္ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။
ဒီေကာင္ေလးက ဘယ္သူလဲ...
ပထမ ဒီကေလးကို နန္းေတာ္ထဲက အေစခံေလးတစ္ေယာက္ဟု ထင္လိုက္ေပမယ့္ ကေလးက အရမ္းကို ငယ္႐ြယ္လြန္းၿပီး အသက္ 10 ႏွစ္ခန႔္သာရွိေသးသျဖင့္ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္၏ ကေလးဟုသာ ေတြးလိုက္မိသည္။ ယြမ္႐ႊမ္က နားေနေဆာင္ေလးေပၚကို တက္လိုက္စဥ္ ေထာင့္မွာ ကုတ္ကာ ပုန္းေနသည့္ ထိုကေလးက အသံၾကားၿပီး ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္ႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္စဥ္ ယြမ္႐ႊမ္က ကေလးေလးရဲ႕ လွပလြန္းသည့္ မ်က္လုံးႏွင့္ မ်က္ႏွာေလးကို သတိျပဳလိုက္မိသည္။ ဒီကေလးဝတ္ထားသည့္ မင္းညီမင္းသားအဝတ္စားမွာ ႐ႊံ႕ေပကာ ညစ္ပတ္လို႔ေနသည္။ ကေလးေလးရဲ႕ ဆံပင္ကလည္း ဖ႐ိုဖရဲႏွင့္ ရႈပ္ပြေနသျဖင့္ အရမ္းေဆာ့သည့္ ကေလးဟု ထင္လိုက္မိသည္။
" မိဖုရားက်န္းရဲ႕သားေလးလား "
ထိုကေလးက သူ႔မိခင္ျဖစ္သူ ေနာင္ေတာ္ႀကီး၏မိဖုရားတစ္ပါး၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ စြပ္ခြၽတ္တူသျဖင့္ ဘယ္သူဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းတန္းသိလိုက္သည္။ ဒီနန္းေတာ္ထဲမွာ မိမိမယ္ေတာ္၏ အလွထက္ကို သာလြန္သည့္ မိန္းကေလးက ေနာင္ေတာ္ႀကီးအတင္းအက်ပ္ ရယူခဲ့သည့္ က်န္းေဖးယန႔္ဆိုသည့္ မိဖုရားပဲရွိသည္။ မိဖုရားက်န္းက သားေတာ္ေလးတစ္ပါး ေမြးဖြားထားသည္ဟု ၾကားခဲ့ေပမယ့္ ထိုကေလးကို ယခုမွ ယြမ္႐ႊမ္ျမင္ဖူးေတာ့သည္။
"မင္းက မိဖုရား က်န္းေဖးးယန႔္ရဲ႕သားေတာ္ မဟုတ္လား။ မင္းနာမည္ ဘယ္လိုေခၚသလဲ.. "
ထိုကေလးေလးက ယြမ္႐ႊမ္၏ အေမးကို ေငးေငးေလးၾကည့္ေနၿပီး ခပ္တိုးတိုးရႈိက္ကာ အားတင္းၿပီးေျဖခဲ့သည္။
" က်န္းရီပင္းပါ... "
" က်န္းရီပင္း... အင္း...မင္းက မင္းအေမနဲ႔ အရမ္းတူတာပဲ.. ဒါနဲ႔..မင္းရဲ႕ အထိန္းေတာ္ေတြက ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ မင္း ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္အေဝးႀကီးကို လာရတာလဲ "
ယြမ္႐ႊမ္က ထိုကေလးကို ၾကည့္ကာ တီးတိုးေမး လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ အေဝးမွ ေအာ္သံကိုၾကားလိုက္ ရသည္။
" ရီပင္း...က်န္းရီပင္း... မင္း အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္လာစမ္း... ငါ မင္းကို မိရင္ ေသဖို႔သာျပင္ထား... "
ထိုကေလးခပ္ႀကီးႀကီးတခ်ိဳ႕၏ ေအာ္သံကိုၾကားသည္ႏွင့္ က်န္းရီပင္း၏ကိုယ္ေလးက တဆတ္ဆတ္တုန္သြားၿပီး မ်က္ရည္ေတြ တလိမ့္လိမ့္စိးက်လာျပန္သည္။ ကေလးေလးရဲ႕မ်က္လုံးထဲမွာ ေၾကာက္လန႔္သည့္ အရိပ္ႏွင့္အတူ ကူကယ္ရာမဲ့ျခင္းတို႔ကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ယြမ္႐ႊမ္၏ ရင္ထဲ ဆစ္ခနဲျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ထိုစဥ္ အသက္ 18 ႏွစ္ခန႔္ရွိသည့္ မင္းသားေလးတစ္ပါးကို အေႁခြရံလူပ်ိဳေတာ္သား၊ အေစခံမ်ား အျခားေသာ ကိုယ္လုပ္ေတာ္မ်ား၏ သားေတာ္ ကေလးႀကီးမ်ား ၿခံရံလ်က္ေရာက္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
" က်န္းရီပင္း...အမ်ိဳးယုတ္ကေလး..မင္းက ဒီကိုလာပုန္းေနတာေပါ့..ဟုတ္လား "
႐ုန္းရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ စကားသံေၾကာင့္ ယြမ္႐ႊမ္ထရပ္ကာ ထို႐ိုင္းပ်သည့္ မင္းသားငယ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။
" ယြမ္႐ႊမ္ဦးရီးေတာ္.... "
ထန္ယြဲ႕ဖိန္းသည္ မိဖုရားက်န္း၏သားေလး အယုတ္တမာေကာင္ကို ပညာေပးရန္ႀကံေနစဥ္ ထိုကေလးက ထြက္ေျပးသြားလို႔ လိုက္ရွာေနရလို႔ ေမာေမာႏွင့္ ေဒါသထြက္ေနသည္။ ထိုေကာင္စုတ္ေလးကို ေတြ႕လွ်င္ ေကာင္းေကာင္း ႐ိုက္ေပးလိုက္မည္ေတြးေနစဥ္ ခပ္ထြားထြားလူတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ အပန္းေျဖ တဲနန္းေပၚမွာ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ေဒါသျဖင့္ေအာ္လိုက္သည္။ ထိုလူထြားကိုလည္း နန္းေတာ္ထဲက ခမည္းေတာ္၏ ကိုယ္ရံေတာ္ဟု ထင္ထားခဲ့ေပမယ့္ မထင္မွတ္ပဲ ယြမ္႐ႊမ္ ဦးရီးေတာ္ျဖစ္ေနသည္။
"မင္း... ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ အိမ္ေရွ႕စံမင္းသားေလး "
" ဦးရီးေတာ္ကို ဂါရဝျပဳပါတယ္...ကြၽန္ေတာ္က ညီေတာ္ေလးနဲ႔ ကစားေနတာပါ..ဦးရီးေတာ္ "
ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက ဦးရီးေတာ္ကို အ႐ိုေသေပးကာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
" မင္း ကေလးကို အႏိုင္က်င့္ေနတာလား... "
ထန္ဆြန္းဝူက ငိုေနသည့္ ကေလးကို တခ်က္ၾကည့္ကာ ေအးစက္စက္ေမးလိုက္သည္။ နန္းတြင္းထဲက အပယ္ခံမိဖုရားတပါးရဲ႕သားေတာ္ေလး ဘဝက ထင္ထားသည္ထက္ ခါးသီးပုံရသည္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။
" တူေတာ္က ညီေတာ္ေလးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစမိလို႔ ညီေတာ္ေလးက စိတ္ဆိုးၿပီး ထြက္ေျပးသြားလို႔ လိုက္ေခၚေနတာပါ ဦးရီးေတာ္ "
ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက အျမန္ေျဖလိုက္ၿပီး က်န္းရီပင္းကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။
" ရီပင္း...ေနာင္ေတာ့္ဆီကိုလာ... "
" ဟင့္အင္း.... "
က်န္းရီပင္းက ပင္ကိုယ္သိျဖင့္ ယြမ္႐ႊမ္ဦးရီးေတာ္ ဆိုသည့္ လူႀကီးဘက္ကို တိုးကပ္ကာျငင္းလိုက္သည္။
" ရီပင္း ... မင္း မလာရင္ ရီပင္းရဲ႕မယ္ေတာ္က စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေတာ့မယ္ေလ... မင္းမယ္ေတာ္ မွာထားတဲ့စကားကို ေမ့သြားၿပီလား "
ထိုစကားကိုၾကားေသာ က်န္းရီပင္းက မ်က္ရည္ကို လက္ဖမိုးျပည့္ျပည့္ေလးႏွင့္ မ်က္လုံးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း
ပြတ္ကာ မ်က္ရည္ကို သုတ္လိုက္ၿပီး ထရပ္ကာ အိမ္ေရွ႕မင္းသားေလးထံ ေလးကန္စြာ ထသြားခဲ့သည္။
" လိမ္မာတယ္.. ရီပင္းကို ေနာင္ေတာ္က အရသာရွိတာေကြၽးမယ္... ဦးရီးေတာ္ဘုရား... တူေတာ္တို႔ကို ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါဦး..ညီေတာ္ေလးကို မုန႔္ေကြၽးၿပီး အေဆာင္ကို လိုက္ပို႔မလို႔ပါ "
" ေကာင္းၿပီ "
အိမ္ေရွ႕စံမင္းသားေလး ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက က်န္းရီပင္း၏လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ကာ ထိုေနရာမွ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္လာၾကသည္။ သူက အိမ္ေရွ႕မင္းသား ဆိုေပမယ့္ တိုင္းျပည္၏စစ္တပ္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္ ဦးရီးေတာ္ယြမ္႐ႊမ္ကို မေလးမခန႔္မလုပ္ရဲေပ။ မယ္ေတာ္ျဖစ္သူကလည္း ဦးရီးေတာ္ကို ႐ိုက်ိဳးရန္ႏွင့္ သိမ္းသြင္းရန္ အၿမဲမွာၾကားထားသည္။ ၿပီးေတာ့ အဘိုးေတာ္မင္းႀကီးလက္ထက္ကတည္းက စစ္တပ္ထဲ ဝင္ကာ တိုက္ပြဲေတြမွာ ေအာင္ပြဲအလီလီရလာၿပီး ငယ္ငယ္ေလးႏွင့္ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ျဖစ္လာသည့္ ဦးရီးေတာ္ ယြမ္႐ႊမ္ကို က်န္ဦးရီးေတာ္အားလုံးထက္ ေလးစားကာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ထန္ယြဲ႕ဖိန္း ႐ြံ႕ေၾကာက္ျဖစ္သည့္စိတ္က ရွိၿပီးသားျဖစ္သည္။
" အရွင္မင္းသား...ဒီမင္းသားေလးကို ျပန္ပို႔လိုက္ရမလား "
" ငါ ကစားလို႔မဝေသးဘူး။ ငါ့အေဆာင္ကို ေခၚလာခဲ့ "
ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာကာ က်န္းရီပင္းကို သူ႔အေဆာင္ကို ေခၚလာရန္အမိန႔္ေပးလိုက္သည္။
" ဟင့္အင္း...ေနာင္ေတာ္..ေနာင္ေတာ္... ညီေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ မယ္မယ့္အေဆာင္ကို ခိုးၿပီး သြားမေတြ႕ေတာ့ပါဘူး... ဟီး..ဟီး...ညီေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ... "
က်န္းရီပင္းက သူ႔ကို ႏွိပ္စက္ ႐ိုက္ႏွက္ေတာ့မည္ကို သိလို႔ ငိုယိုရင္းေတာင္းပန္လိုက္သည္။
" မင္းကို ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္တယ္ဟုတ္လား။ ငါက မင္းကို ဘာလုပ္မယ္ထင္လို႔လဲ... ငါ မင္းကို မုန႔္ေကြၽးမယ္ ေျပာထားတယ္ေလ။ အရသာရွိတာေလး ေကြၽးမလို႔ မင္းကို ငါ့အေဆာင္ေခၚတာ... ပါးစပ္ပိတ္ထား..မင္း ငိုသံကို ၾကားရတာ က်က္သေရတုန္းတယ္ "
ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက ေဒါသျဖင့္ေျပာလိုက္စဥ္ ညစ္က်ယ္က်ယ္ အေစခံလူပ်ိဳေတာ္သားက အႀကံဝင္ေပးလိုက္သည္။
" အရွင့္သား... သူ႔ကို မေန႔က ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္မွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ နည္းကို စမ္းရင္ မေကာင္းဘူးလားဘုရား... "
မ်က္လုံးေသးေသးႏွင့္ အေႁခြရံလူပ်ိဳေတာ္သား တစ္ေယာက္ က အိမ္ေရွ႕စံနဲ႔ နားနားကပ္ကာ တီးတိုးေျပာ လိုက္ေတာ့ ထန္ယြဲ႕ဖိန္း တခ်က္ေတြေဝသြားၿပီး ၿပဳံးသြားခဲ့သည္။
" ေကာင္းသားပဲ... ဒါဆိုရင္ တခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္... ဒင္း အေမ ေျမေခြးမက ငါ့မယ္ေတာ္ကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ခဲ့တာကို ကလဲ့စားေခ်ၿပီးသားလည္းျဖစ္၊ ဒင္းကို အျပစ္ေပးၿပီးသားလည္းျဖစ္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါကို ဘယ္သူမွလည္း မသိႏိုင္ဘူး "
အိမ္ေရွ႕စံ၏ အေဆာင္ထဲကို က်န္းရီပင္း တ႐ြတ္တိုက္ဆြဲေခၚသြားျခင္းခံလိုက္ရၿပီး အေဆာင္တံခါးက ဂ်ိမ္းခနဲပိတ္သြားခဲ့သည္။ အျပင္တြင္ အေစာင့္မ်ားက အလိုက္တသိ ေသခ်ာေစာင့္ၾကပ္ေပးေနသည္။
" ဒီကေလးကို ေရခ်ိဳးေပးလိုက္... မ်က္ရည္ေတြ ႏွပ္ေခ်းေတြ သြားရည္ေတြနဲ႔ ႐ြံစရာေကာင္းတယ္ "
" မွန္လွပါ "
ထန္ယြဲ႕ဖိန္းသည္ အိပ္ေဆာင္ထဲမွာ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေစာင့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ပါရွန္းဘက္က ကုန္သည္ဆီက ဝယ္ထားသည့္ ေယာက်ားနွစ္ေယာက္ တူႏွစ္ကိုယ္ ခ်စ္တင္းေႏွာရမယ့္ အေနအထားကို ပုံဆြဲျပထားသည့္ ပန္းခ်ီကို ေသခ်ာ ထုတ္ကာ ၾကည့္ရင္း အပယ္ခံမိဖုရားက်န္း ၏ သား ဟိုေကာင္စုတ္ေလးကို ဘယ္လို ဘယ္ပုံျပဳစုခိုင္းမည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္ေနသည္။
" အရွင့္သား... အားလုံး သန႔္ရွင္းၿပီးပါၿပီ "
အေစခံ၏လက္ထဲတြင္ ေရခ်ိဳးၿပီး သန႔္ရွင္းသည့္ အဝတ္ကို ဝတ္ထားသည့္ က်န္းရီပင္းက တုန္ယင္စြာ ပါလာခဲ့သည္။ က်န္းရီပင္းက ေနာင္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕စံကို ေၾကာက္႐ြံ႕စြာၾကည့္ေနၿပီး မိမိကို ႐ိုက္မည္စိုးသျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်ကာ ေတာင္းပန္ခဲ့သည္။
" ဟီး..ဟီး..ေနာင္..ေနာင္ေတာ္.. ေတာင္းပန္ပါတယ္... ေနာက္ကို ေနာင္ေတာ့္လက္ထဲက ထြက္မေျပးေတာ့ပါဘူး "
ထန္ယြဲ႕ဖိန္းသည္ ငိုေနသည့္ ကေလးကို ၾကည့္ကာ စိတ္ႂကြလာၿပီး အေစခံကို အမိန႔္ေပးလိုက္သည္။
" အားလုံး အျပင္ထြက္ၾကစမ္း..ငါ တစ္ေယာက္တည္း စမ္းၾကည့္မယ္။ "
" မွန္..မွန္လွပါ "
ယုတ္မာသည့္ အေစခံမ်ားက မင္းသားငယ္ေလးကို အိမ္ေရွ႕မင္းသားေလး အႏိုင္ထက္က်င့္သည့္ ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားေပမယ့္ မၾကည့္ရေသာေၾကာင့္ မၾကည္မသာျဖင့္ အ႐ိုအေသေပးကာ အခန္းထဲက ထြက္သြားရေတာ့သည္။
" ဒီကိုလာ "
ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက သလြန္ေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ေခၚလိုက္သည္။
က်န္းရီပင္းက ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ တိုးကပ္လာခဲ့သည္။ သလြန္ေရွ႕တြင္ ေရာက္ေတာ့ ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက က်န္းရီပင္း၏ပါးျပင္ကို လက္တဖက္ျဖင့္ အသာယာပြတ္သပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဒီေျမေခြးေလးက သူ႔အေမလို ေခ်ာေမာလွသည့္အျပင္ အသားအေရကလည္း ဝါဂြမ္းေလးလို ႏူးညံ့လြန္းလွပါလား...
" ဒူးေထာက္လိုက္စမ္း..... "
က်န္းရီပင္းက ေနာင္ေတာ္၏ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ လိုက္စဥ္ ေနာင္ေတာ္က မတ္တပ္ထရပ္ၿပိီး သူ႔ခါးဝတ္ကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ကာ ေျခေထာက္ကို ကားၿပီး သလြန္ေပၚမွာ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ က်န္းရီပင္းက ေနာင္ေတာ္၏ ေငါက္ေတာက္ ေထာင္ေနသည့္ ေပါင္ၾကားက အေခ်ာင္းကို ေငးၾကည့္ေနမိစဥ္ ေနာင္ေတာ္က ေလသံမာမာျဖင့္ အမိန႔္ေပးခဲ့သည္။
"ပါးစပ္ဟၿပီး ငါ့အေခ်ာင္းကို စုပ္လိုက္.... "
က်န္းရီပင္းက ေနာင္ေတာ္ေျပာလိုက္သည္ကို နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ေၾကာင္အအေလး ေငးၾကည့္လိုက္စဥ္ ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက စိတ္မရွည္စြာျဖင့္ ပါးစပ္ကို အတင္း ညစ္ကာ ဟေစၿပိး သူ႔ေပါင္ၾကားထဲက အသားေခ်ာင္းျဖင့္ ကေလးတန္မဲ့ ေခ်ာေမာလြန္းလွသည့္ ေျမေခြးေလးရဲ႕ပါးစပ္ထဲကို ထိုးသြင္းလိုက္သည္။
" င့ါကို ကိုက္မယ္ မႀကံနဲ႔... မင္း နဲ႔ မင္းမယ္ေတာ္ကို သတ္ပစ္လိုက္မယ္..ဘာမွတ္ေနလဲ... "
"အု..အု "
က်န႔္ရီပင္းက သူ႔ပါးစပ္ထဲ ထိုးဝင္လာသည့္ အသားေခ်ာင္းေၾကာင့္ အသက္မရႈႏိုင္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ေနာင္ေတာ္ေျပာလိုက္သည့္ စကားေၾကာင့္ ေၾကာက္႐ြံ႕ကာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနခဲ့သည္။
" စုပ္စမ္း..ငါ ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား...စုပ္စမ္း..ေဟ့ေကာင္ "
က်န္းရီပင္းက ဘယ္လို စုပ္ရမည္ကို မသိသျဖင့္ ထိုအသားေခ်ာင္းကို သြားႏွင့္ ျခစ္လိုက္မိေသာေၾကာင့္ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက သူ႔အသားေခ်ာင္းကို ဆြဲထုတ္ကာ လက္ကို ေျမႇာက္ၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ ပါး႐ိုက္ပစ္လိုက္သည္။
" ျဖန္း "
" အ.... "
အားျပင္းလွသည့္ လက္ဝါးခ်က္ေႀကာင့္ က်န္းရီပင္း၏ ျဖဴနုသည့္ ပါးျပင္ထက္ဝယ္ လက္ဝါးရာႀကီး ထင္းခနဲျဖစ္ကာ ပါးျပင္က ခ်က္ခ်င္း နီျမန္းလာခဲ့သည္။
" ေခြးသားေလး... မင္းလည္း မင္းအေမလို ေခါင္းမာခ်င္လာတာလား။ မင္းကို ငါ ဝေအာင္ ကစားၿပီးရင္ မင္းကို ငါ့ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြ လက္ထဲကို ထည့္ေပးလိုက္မယ္... မင္း အေမကိုလည္း ငတ္ျပတ္ၿပီးေသေအာင္ လုပ္မယ္... မင္းတို႔ ေျမေခြးသားအမိ ရွိတာ ငါတို႔ မိသားစု က်က္သေရတုန္းတယ္ "
" ဟီး..ဟီး...ေနာင္ေတာ္... မလုပ္..မလုပ္ပါနဲ႔... "
က်န္းရီပင္းက မူးေဝသြားသည့္ၾကားမွ ေနာင္ေတာ္၏ စကားေၾကာင့္ မယ္ေတာ့္အတြက္ စိုးရိမ္ကာ ေနာင္ေတာ္၏ ေျခအစုံကို ေျပးဖက္ကာ အတင္းေတာင္းပန္ေနလိုက္သည္။
" ဒါဆို ပါးစပ္ဟၿပီး ငါ့ အေခ်ာင္းကို လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔စုပ္စမ္း... မင္း ထပ္ကိုက္ရင္ မင္းရဲ႕သြားေတြကို ငါ ခ်ိဳးပစ္မယ္ "
က်န္းရီပင္းက ပါးစပ္ကို ဟကာ ထိုအသားေခ်ာင္းကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္ၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ စုပ္ေပး လိုက္သည္။ မာေက်ာၿပီး ပိုႀကီးလာေသာ အေခ်ာင္းေၾကာင့္ က်န္းရီပင္း၏ပါးစပ္ထဲက တံေတြးေတြက ႏူတ္ခမ္းေထာင့္ကေန စီးက်လာခဲ့သည္။
ေနာင္ေတာ္က သူ႔ေခါင္းကို ဆုပ္ကိုင္ကာ သူ႔လည္ေခ်ာင္းထဲထိ အေခ်ာင္းႀကီးကို ထိုးထည့္ကာ အရမ္းအရသာရွိသလို မ်က္ႏွာအမူယာျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေသးေပါက္သည့္ အေခ်ာင္းကို ဘာေၾကာင့္ မိမိပါးစပ္ထဲကို ထည့္ကာ စုပ္ခိုင္းရသည္ကို က်န္းရီပင္း လုံးဝ နားမလည္ေပမယ့္ မယ္မယ္ႏွင့္ သူ႔ကို သတ္မည္စိုးလို႔ မ်က္ရည္က်သည့္ ၾကားက ခိုင္းသည့္အတိုင္းလုပ္ေပးေနခဲ့သည္။
" အား.. ေကာင္းလိုက္တာ... အား... "
မိန္းကေလးမ်ားနွင့္ ကစားတာ ရိုးေနသည့္ ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပါးစပ္ေပါက္ထဲ မိမိအသားေခ်ာင္းႀကီး တိုးဝင္သြားၿပီး စုပ္ယူခံလိုက္ ရလို႔ မႀကဳံစဖူး အရသာက ေက်ာ႐ိုးထဲထိ စိမ့္တက္လာၿပီး ပါးစပ္က ဖြင့္ဟက ညည္းလိုက္သည္။
" မင္းပါးစပ္ေတာင္ ဒီေလာက္ ေကာင္းေနရင္ မင္းဖင္ေပါက္ေလးထဲ ထည့္လိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ အရသာရွိမွာပဲ.... "
ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက ပါးစပ္က ညစ္ညစ္ညမ္းညမ္းထုတ္ ေျပာကာ မ်က္လုံးအေရာင္က ေတာက္ပသြားခဲ့သည္။
" မင္းက ငယ္သာငယ္တယ္ အစြယ္ေလးနဲ႔ပါလား... အ႐ြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးကိုေတာင္ မင္းက လုပ္ဖို႔ ႀကံေနၿပီေပါ့... ဖင္ကေန အလုပ္ခံရတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဆိုတာ မင္း သိလို႔လား.... "
ထိုစဥ္ မိမိ အေနာက္ဘက္မွ ၾကားလိုက္ရသည့္ ခန႔္ညားသည့္ အသံခပ္ၾသၾသေၾကာင့္ ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက တုန္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး က်န္းရီပင္းကို တြန္းလႊတ္ကာ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။
" ဦး..ဦးရီးေတာ္... "
" ၾသ..ငါ ဘယ္သူဆိုတာ မင္း သိေသးတာပဲ... မင္း ရဲ႕ ညီေတာ္ေလးကို မုန႔္ေကြၽးမယ္ဆိုတာ မင္းရဲ႕ ေပါင္ၾကားက အသားေခ်ာင္းကို ေကြၽးမွာကို ေျပာတာလား.... "
ထန္ယြဲ႕ဖိန္းရဲ႕ အေခ်ာင္းေလးက ယြမ္႐ႊြမ္ဦးရီးေတာ္ကို ျမင္လိုက္လို႔ ေၾကာက္လန႔္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာ့က်သြား ခဲ့သည္။
"ဦး..ဦးရီးေတာ္...သူ..ဒီေကာင္ေလးက တူေတာ့္ကို အတင္းျမဴဆြယ္ၿပီး ခုလို လုပ္ေပးတာပါ... သူက သူ႔အေမလို ေျမေခြးေလးပဲ..."
ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ က်န္းရိပင္းကို လက္ညႇိဳးထိုးကာ ေျပာလိုက္သည္။ ယြမ္႐ႊမ္မင္းသား၏ ႏူတ္ခမ္းေထာင့္က တြန႔္သြားခဲ့ၿပီး ထန္ယြဲ႕ဖိန္းရွိရာကို တိုးကပ္လာၿပီး ေအးစက္စက္ေျပာလိုက္သည္။
" ငါ အမုန္းဆုံးက ဘာလဲ သိရဲ႕လား။ ေယာက်ာ္းျဖစ္ၿပီး လုပ္ရဲေပမယ့္ ဝန္မခံရဲတဲ့ေကာင္မ်ိဳးပဲ.... မင္း ဒီကေလးကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနကတည္းက ငါ အားလုံးၾကားခဲ့ၿပီးသားကြ.... မင္းက ေယာက်ာ္းစိတ္ လုံးဝမရွိဘူးပဲ..... ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးက အိမ္ေရွ႕စံရာထူးရတယ္တဲ့လား...အင္း တထန္ျပည္အတြက္ တကယ္ကို မသင့္ေတာ္ဘူးပဲ.... "
ယြမ္႐ႊမ္ ဦးရီးေတာ္၏ စကားကို ၾကားၿပီးေနာက္ ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက တဆတ္ဆတ္တုန္လာခဲ့သည္။ မယ္ေတာ္ေျပာသည့္ စကားေတြက ေခါင္းထဲ ဝင္လာခဲ့သည္။
"မင္း ခမည္းေတာ္က မင္းကို အိမ္ေရွ႕စံရာထူး အတင္းေပးထားေပမယ့္ မင္းရဲ႕ ဦးရီးေတာ္ယြမ္႐ႊမ္က သေဘာမတူရင္ မင္း ဘယ္ေတာ့မွ ဘုရင္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သားေတာ္ ဘုရင္ျဖစ္ခ်င္ရင္ မင္းဦးရီးေတာ္ ယြမ္႐ႊမ္ကို ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုတယ္။ "
" ဦးရီးေတာ္... ယြဲ႕အယ္ မွားမွန္းသိပါၿပီ။ ယြဲ႕အယ္..ေနာင္ကို မလုပ္ေတာ့ပါဘူး.... ဦးရီးေတာ္။ ယြဲ႕အယ္ကို ခြင့္လႊတ္ေပးေတာ္မူပါ... "
ယြမ္႐ႊမ္မင္းသားႀကီး ထန္ဆြန္းဝူက သတၱိေၾကာင္ကာ တဏွာႀကီးလွသည့္ လူငယ္ေလးကို ၾကည့္ကာ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြက ေအးစက္သြားခဲ့သည္။
" မင္းရဲ႕မယ္ေတာ္က ငါ့ကို လာေတာင္းဆိုထားတယ္။ မင္းရဲ႕ အိမ္ေရွ႕စံရာထူးကို ခိုင္ၿမဲေအာင္ ေထာက္ခံေပးမယ္ဆိုရင္ မင္းက ငါ့ေက်နပ္ေအာင္ ဘာမဆို လုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္တဲ့... မင္း ဒီလိုလုပ္ဖို႔ ဆႏၵရွိရဲ႕လား "
ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက ထိုစကားကို ၾကားေသာ္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး အျမန္ကတိေပးလိုက္သည္။
" ယြဲ႕အယ္ ဆႏၵရွိပါတယ္ ဦးရီးေတာ္ဘုရား.. ယြဲ႕အယ္က ဦးရီးေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာမွန္သမွ် အားလုံး လိုက္နာပါ့မယ္ "
ထန္ဆြန္းဝူသည္ ထန္ယြဲ႕ဖိန္း၏စကားကိုၾကားေတာ့ ေက်နပ္စြာၿပဳံးလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
" ေကာင္းၿပီ။ မင္း ဒီကေလးကို သူ႔အေဆာင္ကို သြားပို႔လိုက္။ ေနာက္ပိုင္း ဒီကေလးကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ ထပ္ထိမယ္ မႀကံနဲ႔။ မင္းရဲ႕ေနာက္လိုက္ ေခြးေတြကိုလည္း က်န္းရီပင္းကို မထိဖို႔ ေသခ်ာမွာထားလိုက္... "
" ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့ပါ ဦးရီးေတာ္ "
ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက ေဘာင္းဘီကို ျမန္ျမန္ေကာက္စြပ္ကာ ဝတ္ဆင္ၿပီး က်န္းရီပင္းကို ေခၚၿပီးအျပင္ကို ထြက္ခဲ့သည္။ အျပင္က နားစြင့္ေနသည့္ အေစခံမ်ားက မင္းသားေလးထြက္လာသည္ကို ျမင္ေတာ့ အ႐ိုေသေပးလိုက္သည္။
" အရွင္မင္းသား.... "
" မင္းတို႔ ဒီေကာင္ေလးကို သူ႔အေဆာင္ကို ေသခ်ာျပန္ပို႔ေပးလိုက္။ မင္းတို႔ သူ႔ကို ဘာမွ မလုပ္နဲ႔။ လုပ္တဲ့ေကာင္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း ႐ိုက္သတ္လိုက္.... အပါးေတာ္ၿမဲႀကီး ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔လိုက္ပါ "
"မွန္လွပါ.... ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးႀကီးကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔လိုက္ပါ့မယ္ ဘုရား"
ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက အမိန႔္ေပးၿပီး အခန္းထဲကို ျပန္ဝင္လာၿပီးတံခါးကို ပိတ္လိုက္သည္။
" သြားပို႔ခိုင္းၿပီးပါၿပီ ဦးရီးေတာ္... "
" ေကာင္းၿပီ... မင္း ငါ့ေရွ႕ကို ဒူးေထာက္ၿပီး လာခဲ့စမ္း "
ထန္ဆြန္းဝူက သလြန္ေပၚမွာ ေျခကားထိုင္ၿပီး အေစာပိုင္းက ထန္ယြဲ႕ဖိန္းလုပ္သည့္ပုံစံအတိုင္း ေျပာလိုက္သည္။ ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက ေတာင့္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး မယုံႏိုင္စြာျဖင့္ ဦးရီးေတာ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ က်ားရဲလိုစူးရဲလွသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ဆုံလိုက္ေတာ့ ထန္ယြဲ႕ဖိန္းကိုယ္က တုန္ယင္သြား ခဲ့သည္။
" မင္း ငါ့စကားကို မနာခံဘူးလား.... "
" ယြဲ႕အယ္ မလုပ္ဝံ့ပါဘူး ဦးရီးေတာ္...."
ထန္ဆြန္းဝူက တုန္ယင္ေနသည့္ ထန္ယြဲ႕ဖိန္းကို ၾကည့္ကာ အမိန႔္ေပးလိုက္သည္။
" ေကာင္းၿပီ...ဒူးေထာက္လာခဲ့ၿပီး ငါ့အေခ်ာင္းကို လာစုပ္စမ္း "
ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက ထိုစကားကို ၾကားလိုက္ရစဥ္ အာခံခ်င္သည့္အမူယာေပၚလာခဲ့သည္။ သူ႔လို ဘုရင့္သားေတာ္တစ္ပါးက ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕လိင္ကြၽန္ ျဖစ္ရမယ္တဲ့လား... သူကသာလွ်င္ အျခားလူမ်ားအေပၚ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ရမည္ မဟုတ္ပါလား။
မခံခ်င္စိတ္က ႐ုန္းႂကြလာခဲ့ၿပီး ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက အာခံဟန္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
" အိုး.....မင္းက ျပန္ကိုက္ခ်င္တယ္ေပါ့.... ေကာင္းၿပီ..မင္းကို သခင္အေပၚက်ိဳးႏြံတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရတာေပါ့.... "
ထန္ဆြန္းဝူက လ်င္ျမန္စြာထလာၿပီး ထန္ယြဲ႕ဖိန္း၏ လည္ပင္းက အေၾကာကို ႏွိပ္လိုက္ရာ ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက ေခြေခါက္က်သြားၿပီးသတိလစ္သြားခဲ့သည္။
ထန္ဆြန္းဝူက အေၾကာမာလွသည့္ ထိုလူရမ္းကားေလးကို ေပြ႕ခ်ီကာ ျပတင္းေပါက္မွ ခုန္ထြက္သြားခဲ့သည္။ အခုကစၿပီး ထန္ယြဲ႕ဖိန္းက သူ႔စကားကို ေျမဝယ္မက်နားေထာင္ေအာင္ ေသခ်ာေလ့က်င့္ေပးရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ေလၿပီ။
================*==================
YOU ARE READING
Attracting the Villain ❤ (ဗီလိန္တစ္ေယာက္ကို ဆြဲေဆာင္ျခင္း - System - 119 )
Science FictionAuthor _ May King Genre _ 🔞🔞,BL, AI, System Both Unicode and Zawgyi font Face of Devil FOD - System ဇာတ္လမ္းမ်ားကို နွစ္ျခိဳက္သေဘာက်ေသာေႀကာင့္ ပင္ကုိယ္္ေရး "ဗီလိန္တစ္ေယာက္ကို ဆြဲေဆာင္ျခင္း" ဇာတ္လမ္းကို ဒီလို FOD - System ကဲ့သို႕ ကြ်န္ေတာ္စြဲလမ္းခဲ...
Arc 2 _ Chapter (4)_ 🔞 ကျန်းရီပင်းနှင့် ယွမ်ရွှမ်ဦးရီးတော် ပထမဆုံးတွေ့ဆုံခြင်း
Start from the beginning
