Saving You, Villain

Bölüm 2: Onun Kararmasını Önle

Camian yahniyi kaşıkla ağzıma yaklaştırdı. Kaşığa onaylamayarak baktım.

"Ağzını aç."

"..."

Dudaklarımı ısırdım. Ondan kurtulmanın zor olacağını biliyordum. Ağzımı açtım... inatla.

"Kaseni bitirene kadar gidemezsin."

Yemeğime bakan adam sert bir ses tonuyla konuştu. O iblislerin prensi ve dünyadaki en büyük kötü adam - Camian de la Rose Hespion.

"Sen söylemesen bile hepsini yiyecektim," Surat astım.

Camian bana baktı, bakışları pasifti.

"Liv'imize bakabilen tek kişi Camian."

"Camian, umarım Liv'imizin yanında olursun. Sana tüm çiftliklerimizi vereceğiz. Ne dersin?"

Debra ce Jack, teyzem ve amcam, memnun biri gülümseme verdiler. Debra güveç tabağını yana itti ve elini çenesine koydu. Sanki bir filmden keyif alıyormuş gibiydi.

"Saçma sapan konuşma. Çıldırdın mı?" Camian hırladı.

Ondan sonra, kaşığı yere koydu.

Debra göz kırptı. "Keşke Camian biraz daha dürüst olabilse."

"Bundan daha fazla nasıl dürüst olabilirim?"

Camian'nın içten kelimelerine homurdandım. Debra senin beni sevdiğini biliyor, Camian, Jack biliyor ve ben biliyorum. Ama bu küçük sırrı senden uzak tutacağız.

"Hadi. Sadece ye."

Camian kabaca kaseyi tuttu ve yahniyi kaşıkladı. Kaşığı yakınıma getirdi. Yüzünde, kaşları çatıktı. 

Kaşlarımı çattım, ağzımı açtım. Onu uzun zamandır izliyorum. Onun inatçılığı kırılacak. Bunu kıracağım.

*

15 yıl sonra.

Liv'in ölümünden sonra dünyayı keder ve gönül acısından mahveden Camian'I çağırmasının üzerinden yılları geçmişti.

Bu dünyaya ilk gözlerimi açtığımda, ortada duran ve elimin arkasını öpen siyah kanatlı bir çocukla uyandım.

"Sözleşme mühürlendi, Liv Klein."

Yedi yaşındaki Live Camian ile ilk sözleşmesini imzaladı.

Benden önceki Liv, sadece Camian arkadaşı olmasını diledi. Zayıf bir vücudu vardı ve akranlarıyla arkadaş olmak zordu. Bir refakatçi arzuladı. Ve sonra, bir Mana Çağırma kitabına rastladı ve böylece Camian ile yolculuğuna başladı.

Geriye döüp baktığımda, son on beş yıl zor bir zamandı. Birden bire içine girdiğim durumu kabul etmekte zorlandım. Bütün gece beynimi kırdım, bütün hafta eve geri dönme yolu aradım ama düşünceler akıp gitti. Beş yaşındayken, sağlığım hızla bozuldu. Kanlı ağrı ve sancılar saba beni selamladılar ve ateşten çok sık bayılırdım.

Her nefes alışımda hayatın akıp gittiğini hissedebiliyorum. Ölümün korkusu kemiklerimi ve etimi tık tıkladı. Kan kusardım, giysilerimi sık sık lekeleyen biriydim. Ölüm tüm vücudumu parçalamaya hazırdı. Ölümden korkuyordum ama ölüm için olan arzum yükseldi. Bilincimi kaybettim, uzuvlarım korkunç acıdan titriyordu. Umutsuzdum, bilinmeyen bir dünyada öleceğimi kafamda hayal ediyordum.

Ama benim çok dikkatli ilgilenen Camian'dı. Ateşi düşürmek için, beni sürekli soğuk bir havluyla siliyor, beni besliyor, beni kanımdan ve kusmuğumdan sonra temizliyordu... her saat ilaç almam gerektiğinde, yanımda durup ilacı ağzıma çalar saat gibi koyan Camian'dı.

Zayıf vücudum ve parçalanmış zihnim doğal olarak ona güvenmeyi öğrendi. Eğer bana bakmak için orada olmasaydı, sonsuz acıdan ve cehennemden emilmiş olacaktım. Neden pes etmediğimden emin değilim... Camian bana sabırla baktı mı yoksa gitme zamanım mı, bilmiyorum. Bütün bildiğim hastalığımdan yavaş yavaş kurtulmuş olmamdı.

Ve o zamandan beri, içimde bir şeyin değiştiğini biliyorum.

Daha net düşünebildiğimde, bu dünyaya gelmemin aptal bir kazayla değil kesin bir nedeni olduğuna ikna olmuştum Ve net düşünebildiğim günden beri aynı rüyayı görüyorum. Bu Liv olarak değil, Lee Heewon olduğum zamandı.

'Sadece kitaba girebilirsem... Camian'ın karamasını kesinlikle önlerim.'

Doğru...

Ve sonra aklım başıma geldi, bedenim soğuk terlerle kaplandı. İnandırıcı olmayan sorular kafamda uzadı ama içimdeki tüm hücreler, bu tuhaf düşünceler yüzünden buraya geldiğimin cevabını haykırdı.

Ve ondan sonra, tekrardan asla bunu rüyamda görmedim.

Ne yapmam gerektiğini biliyordum. Camian'nın kararmasını önlemem gerek. Bu evime geri dönebilmemin tek yoluydu. Sadece belirli bir koşul elde edildiğinde tamamlanabilen bir görev gibiydi.