Κυνήγι Θυσαυρού

Η αρχή των πάντων

 Πρώτη μέρα σχολείο και οι ενδυματολογικές μου επιλογές φανέρωναν ήδη την διάθεση μου...μαύρο ψηλοκάβαλο σορτσάκι,μαύρο T-shirt με στάμπα Guns 'n' Roses και μπορντό all star! Η εφηβεία εκτός από μερικά σπυράκι,εξάψεις και νεύρα μου έχει κληροδοτήσει και ένα ακόμα ζηλευτό χάρισμα...ένα είδος διπολικής διαταραχής,την μια μέρα ντύνομαι σαν να είμαι το πιο θηλυπρεπής  ον στον πλανήτη γη -σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειωθεί,ότι δεν είμαι- και την αμέσως επόμενη κάτι ενδιάμεσα στον αιχμάλωτο του Αζκαμπάν και στο γκόλουμ.Το πρωί η μάνα μου με ξύπνησε με καφέ και τοστ,με σκοπό να με γλυκάνει αλλά εγώ αυτό που πραγματικά ήθελα ήταν λίγες ώρες επιπλέον ύπνο μιας και χθές το βράδυ το είχα ξενυχτήσει με τα τρία πιο όμορφα πλάσματα της ζωής μου.Η Σοφία,η Αλεξία,η Βερόνικα και εγώ είχαμε βγεί με σκοπό να περάσουμε την τελευταία μέρα των διακοπών μας όσο πιο ανέμελα μπορούσαμε.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Μπαίνοντας στο σχολείο το πρώτο πράγμα που είδα ήταν η Βερόνικα η οποία ξαφνιασμένη  έτρεξε να με αγκαλιάσει"Ωωω επιτέλους Κλειώ, ήρθες πάνω στην ώρα!" μου είπε με ένα αθώο χαμόγελο."Ξέρω...σας εκπλήσσω ευχάριστα,αλλά έτσι είμαι εγώ γεμάτη εκπλήξεις"της απάντησα και στράφηκα να τις αγκαλιάσω όλες. Έτσι είμαστε εμείς προσβολή και αγκαλιά,αγκαλιά και προσβολή! Εκείνη ακριβώς την στιγμή χτύπησε το κουδούνι και μαζί με το τέλος του καλοκαιριού σήμανε και  το τέλος της ξέγνοιαστης εφηβείας μου,κάτι το οποίο δεν ήξερα μέχρι να γυρίσω σπίτι εκείνο το μεσημέρι.

  Η μητέρα μου,Κατερίνα,και ο πατέρας μου,Νίκος,είχαν αποφασίσει να πάρουν διαζύγιο...το διαζύγιο των γονιών μου ήταν κάτι το οποίο μόνο ξένο δεν μου ακουγόταν,ήταν θέμα ανακυκλώσιμο στο σπίτι μας. Εγώ και ο αδερφός μου είχαμε συνηθίσει τους γονείς μας να υπερβάλουν αλλά ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα έφταναν σε αυτό το σημείο.Ξέρω ότι ούτε η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία ήμουν που οι γονείς της θα ήταν χωρισμένοι αλλά ξαφνικά αυτό με είχε φρικάρει.Βγήκα από το σπίτι κατευθείαν και άρχισα να προχωράω όσο το δυνατόν γρηγορότερα προς το πάρκο όπου πίστευα ότι θα βρώ γαλήνη,συνέχισα να προχωράω για ώρες σκεπτόμενη πόσο ανώριμη ήμουν που νοιαζόμουν μόνο για τον εαυτό μου,σκεπτόμενη τι θα γινόταν τώρα και αν θα με αγαπούσαν το ίδιο οι γονείς μου...και κάπου ανάμεσα σε αυτές τις σκέψεις αντί της γαλήνης την οποία έψαχνα,βρήκα μόνο ένα άψυχο σώμα.