Bir isimden yola çıktım. Onu görmeliydiniz. Nasıl yoktan filizlenmişti? Nasıl da bir fidan gibi ayakta kalmıştı. Bazen düşmüştü bazense basamaklara takılmasına rağmen yola devam etmişti.
Ve takıldığı her basamak onu yüceltti.
Hisleri, derinden gelen dalgalar gibiydi. Dalgalar bir okyanusu oluşturdu. Sonra o okyanus bir fırtına gibi tepesine yağdı. Işte o, yağmurla ilk kez böyle tanıştı. Yağmur onun bir parçasıydı artık.
Hipnotize bir şekilde yıldızların üzerinden sekiyordu. Suyun yüzeyine atılmış bir taş gibi akıyordu adeta. Bilmediği şey ise yıldızların ölmekte olduğuydu. Yıldızlar ona seslenmişti. Geç de olsa fark etmişti, duyabilmişti seslerini. Rüyada gibiydi. Bir dilek tutmuştu onlar için. Bu olabilir miydi? Hiç düşünmeden adımını attı ve yine basamağa takıldı. Sanki karadeliğe çekiliyordu. Hareketleri o kadar yavaşlamıştı ki zaman onun için durmuştu. Vücudu bu donuk haliyle görkemli bir heykel gibiydi. Küt kesilmiş saçları omuzlarına dökülüyor, yıldızların ışığı uçlarından aşağı süzülüyordu. Koyu renk kıyafetleri ile gökyüzünün içine gizlenmiş, tuhaf bir ahenk oluşturmuştu. Kara gözlerinde, ölen bir gökyüzünün sonsuz silüeti son çığlıklarını atıyordu. O ise tek başına, ölmekte olan gökyüzünü aydınlatıyordu yıldızlarla birlikte. Anahtar gözlerindeki yaşlarda gizliydi. Neden ağlıyordu, neyi hatırlamıyordu? Neden oluyordu tüm bu olanlar? Olan bunca şeyin anlamını çözebilecek miydi? Ve o isim. O ismi kendisine kimin verdiğini bulabilecek miydi? O isim. Hayat... Gökyüzüne de kendisinden bir hayat verecekti.
Öncesinde kağıt üzerindeki noktalar gibiydi yıldızlar. Hayat, elmayı ağacın dalından koparırmış gibi bir tutam yıldız tozu aldı avuçlarına. Avuçlarında gökyüzünden bir parça. Ne tuhaf. Gözyaşları avuçlarına damladı.Yıldızlar daha da parlamaya başladı, sanki ona gülümsüyorlardı. Onu tanıyorlardı. Hayat, onlarla bütün olmuştu. Artık, onlara kendinden, bir parça hayat enerjisi bahşediyordu.
