Başka Hayaller

1

...

Ablamın yine krizleri tutmuştu...Yaklaşık 1 buçuk yıl önce şizofreni tanısı konmuştu ve aynı zamanda da astımı vardı...

'Tamam abla ! Bak ne görüyorsun bilmiyorum ama sakin kalmalısın çünkü yanında ben varım!'

Ablamın hızla nefes alış verişi ve karşı duvara sabitçe bakması beni de korkutuyordu.

'Dicle....Dicle görüyorum Dicle!'

'Biliyorum ablacım görüyorsun....' dedim elini tutarak.

Elleri buz kesmiş ve titriyordu.

'Daha fazla burada kalamam! Çıkar beni odamdan ! '

'Tamam ! Tamam ablacım gel yavaşça odadan çıkacağız...Sorun yok tamam mı?'

Kafasını salladı ve elimi tutup yavaşça doğruldu.Her adımımız sanki bizi geri geri götürüyordu.Ensemden gelen ürperme beni daha da panikliyordu fakat ablam için sakin kalmalıydım.Odadan çıktıktan sonra onu atar topar bahçeye çıkarmıştım.Bu evden ne kadar uzak olursak o kadar iyi olacaktık...

Annem ve babam ayrılmıştı...Annem bizimle uğraşmamak için kendini yurt dışına atmıştı.Bize babam bakıyordu.Aslında babam bakmıyordu....Babama bile ben bakıyordum.Babamın her gün yeni bir ilişkisi olurdu ve bize asla zaman ayırmazdı ve bu süreçte de ablama da ben bakardım evi de ben toplardım , yemeği de ben yapardım....Bu durumdan asla şikayet etmezdim ancak memnun olduğum da söylenemezdi.Yaşıtlarım eğlenip gülerken ben bu evde kapana kısılmıştım.Halbuki babam bana birazcık yardım etse ablamın da hastalığı ilerlemeyecekti...Fakat yardım etmiyordu....

'İyi misin abla?' dedim.

'Evet...evet ama sesler duyuyorum.Sürekli kafamın içindeler lanet olası sesler!!' diye bağırıp kafasına vurmaya başlayınca onun bileklerinden tutup durdurmaya çalıştım.

'Abla! Sakinleş ben buradayım ! Hiç kimse sana hiç bir şey yapamaz duydun mu beni!' diye bağırdım.

Biraz olsun sakinleşmişti...Cebimden astım ilacını çıkarıp ağzına götürdüm ve düğmeye bastırdım.Ablamı nasıl sakinleştireceğimi bilmiyordum...Bazen bu şekilde işe yarıyordu fakat çoğunlukla sakinleştiremiyordum...Hastalığı gittikçe kötüye gidiyordu.

'Abla bekle sen burada ben sana bir bardak su alıp geleyim olur mu?'

'Gitme Dicle...'

'İki saniye gidip hemen gelicem abla...'

Mavi gözleri 'Gitme' der gibi yalvarıyordu.Onu kırmak istemiyordum ama ben bir gün bu dünyadan gidince ablama kim bakacaktı? Onu Dünya'ya yavaş yavaş alıştırmam gerekiyordu.O gördüğü şeyler ona zarar veremezdi ve bu gerçeği ablama öğretmem gerekti.

'Hemen geleceğim...Unutma abla onlar sana asla zarar veremez.'

Yerimden kalkıp hızlıca evimize girdim.Babamın odasından gelen kahkaha sesleri öfkemi ikiye katlamıştı.Merdivenleri üçerli beşerli çıkıp babamın odasına hızla daldım.Yatağın üzerinde oturan babam ve yanındaki çakma sarışın bir kadına baktım.

'Hoşgeldin balım biz de senin hakkında konuşuyorduk!' dedi babam kahkaha atarak.

'Bana balım deme...'

'Ay sanki biraz atarlı' dedi kadın.

Dudağındaki kırmızı ruju taşmıştı...Gerçekten mi baba...

'Çık dışarı.' dedim kadına sakin bir tonla.

'Pardon? Sen kimin evinden kim-'

'ÇIK DIŞARI!!'