KUTSANMIŞ VARİS

-40-

Dediklerimden sonra gözleri fal taşı gibi açılan Evan kollarını bedenimden ayırarak omuzlarımdan tutmuştu.

" Yemin ederim sakinim. Gerçekten sakinim ben... "

Dediği şeye ufak bir kahkaha attıktan sonra kafamı olumlu anlamda salladım.

" Evet Evan , görebiliyorum! "

Kolunu omzuma attıktan sonra okula doğru ilerlemeye başlayan Evan sanki az önce her yeri birbirine katmamış gibi sakindi. Yüzü yine berbat görünüyordu belki ama ben sakinleştiğini anlayabiliyordum.

" Sevgilimsin artık. Kolumuda atarım yanağını da öperim..."

Söyledigi gibi kolu omzumda yanağımı öptügünde kaşlarımı çatarak omzuna ya da kafasına tam göremiyordum gelişi güzel çakmıştım.

" Bunun yine de bir sınırı olacak! Öyle herkesin içinde mıç mıç asla yani asla!!"

Dediklerime kaşları çatık cevap verdiğinde tebessümle dinlemeye başlamıştım.

" Sanki ben mıç mıç bir insanmıyım lan! Ama severim yani... Severim severim "

Evet evet Evan gerçekten mıç mıç yılışık bir insan değildi. Hatta daha ciddi takılan biriydi. Bunu biliyordum...

Okulun içine girdiğimizde bizimkileri benim oturmaktan fazla keyif aldığım banka sırayla dizilmiş bir şekilde görmüştük.
Bizi bekliyorlardı anlaşılan.

Birden bize döndüklerinde utundağımı hissetmiştim. Allahtan utanınca falan kızaran dıştan belli eden biri değildim.
Onlara yalandan tebessüm ederken bir yandan da Evan'nın devasa kolunu omzumdan atmaya çalışıyordum.

Asla kolunu omzumdan almayan anguta sinirle bakarak sessizce ağzımın içinde konuşmaya başlamıştım.

" Alsana şu elini..al.."

Ben daha cümlemin devamını getiremeden bizimkilerin yanına gitmiştik bile... Hero'lar Evan'ı sakin görmenin şaskınlığını yaşarken Vanessa ise beni böyle görmenin şaşkınlığını yaşıyordu.

Bizde bir yere oturuğumuzda nihayet Evan kolunu omzumdan çekmişti... Tamam sevgiliydik ama bunu kimsenin gözüne sokmak zorunda değildik yani... Ben bu tarz şeyelere alışık değildim belli etmesem de utanıyordum!

" Siz ne iş lan! Yengemmi oluyon ooooh yandan yandan-.."

Ayağa kalkmış oynayan John'un bacağına öyle bir geçirmiştim ki dizlerinin üzerine çökmüştü resmen...

" Kes be! Sevgiliyiz ama yengeniz değilim. Bir daha duyarsam ağzınıza sıçarım. Sevgilim oldu diye yumuşarım sanmayın gebertirim sizi..."

Öyle aksi bir ses tonuyla konuşmuştumki herkes gülmemek için kendini sıkıyordu.
Of! Dillerine de düştüm. Neyseki Evan'ı seviyordum da bu durumu görmezden gelebilirdim...

" Sen bizim hep kaptanımızsın zaten ya! Ne yengesi..."

Daniel'in dediklerine sadece kısa bir bakış atarak susmayı tercih etmiştim.

" Bana bakın! Luna'yı sinilendirecek bir şey söylersiniz. Gelir ayrılalım falan der. Ölümlerden ölüm beğenin o zaman. Anladınız mı ? "

Evan'nın dediklerine hepsi ciddi anlamda kafa sallamışlardı. Beni iyi tanıyordu bir işin boku çıkarsa ölsemde devam edemezdim yani...

" Acıktım ben. Yemek yicem! "

Ayağa kalktığımda elini kaldırmam için uzatan Evan'a bende elimi uzatarak tutup kaldırmıştım. Hep birlikte yemekhaneye ilerlemeye başlamıştık.