Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]

8th trouble - Onverwachte bubbels

---   8th trouble   ---   Onverwachte bubbels

*Enkele dagen later: vrijdag*

Opgelucht wierp ik een blik op mijn spiegelbeeld. Eindelijk zaten die wilde krullen van me veilig opgeborgen in een sierlijke dot, ofja, toch de meerderheid ervan. Enkele losse lokken vielen nonchalant langs mijn gezicht, onbedoeld, maar wel geslaagd als je het mij vraagt. Mijn ogen had ik licht aangezet met een zwart kohllijntje. De zachte gouden gloed die ik zorgvuldig op mijn oogleden had aangebracht, benadrukte de felblauwe kleur van mijn ogen, weliswaar op een subtiele wijze.

Ik draaide een rondje om mijn as, de kanten stof die opwaaierde op het ritme van mijn bescheiden 'pirouette'. Het bordeaux paste goed bij mijn wat donkerdere huid. Maanden geleden al was ik meteen verliefd geweest op dit jurkje, maar ik had nog niet de gelegenheid gehad om het te dragen. Het was iets chiquer, zonder compleet 'over the top' te zijn. Maar toch, naar school of een standaard feestje kon ik deze outfit niet aan. De voorkant was niet meteen erg apart of opvallend, het bovenste stukje bestond uit doorzichtig kant maar de voorkant was tegelijk heel zedig. Maar het was het diep uitgesneden rugdecolleté dat de aandacht zou trekken. Er was slechts een dun streepje blote huid zichtbaar, maar het rugdecolleté liep wel door tot aan mijn middel. Ik was stiekem best benieuwd naar wat Harry van dit jurkje zou vinden…

Over Harry gesproken, waar bleef hij nou? Het was al kwart voor acht. En het was niet zijn gewoonte om te laat te komen als hij had beloofd om op tijd te zijn, al was het maar een kwartiertje. Ik begon best zenuwachtig te worden. Ik wist helemaal niet wat hij van plan was. De minuten kropen tergend langzaam voorbij.
Ik besloot alvast mijn nude pumps aan te trekken. Twijfelend staarde ik naar mijn voeten. Ik vond deze schoenen prachtig, maar ik had ze nog nooit langer dan een uur gedragen. Ik was nou eenmaal niet zo handig op van die dunne hakjes.

--

Ik kon me niet herinneren dat ik ooit eerder zo lekker had gegeten. Maar het beste van de hele avond was het gezelschap waarin ik vertoefde.

"Vind je het een beetje leuk?" haalde zijn ietwat onzekere stem me uit mijn gedachten.
Ik knikte enthousiast, een brede glimlach op mijn gezicht toverend.
En of ik dit leuk vond.

Een glimlach van oor tot oor verscheen om zijn rozige lippen die er haast om smeekten gezoend te worden. De kuiltjes in zijn wangen maakten hem alleen maar nog meer onweerstaanbaar.
"Wat zou je nu nog willen doen?" vroeg hij plots.
Een fractie van een seconde, dat was wat ik nodig had voordat mijn oog op mijn lege champagneglas viel.
"Ik zou er zo nog wel eentje willen," zei ik zacht, naar mijn lege glas gebarend.
Een scheve grijns sierde zijn gezicht. Hij rekende af en we vertrokken, zonder nog een glaasje bubbels gedronken te hebben.

Nog voordat we goed en wel het restaurant verlaten hadden, sprak Harry een taxibestuurder aan. Hij fluisterde wat naar de man, zodat ik niet kon horen wat onze bestemming zou zijn. We stapten in, en de man volgde Harry's instructies.
Enkele straten verder hield de taxibestuurder halt.
"Ik ben zo terug," zei Harry terwijl hij van de achterbank sprong, mij niet de kans gevend om te reageren.

Toen ik achterom keek, zag ik hem nog net een nachtwinkeltje binnenlopen. Hoofdschuddend bleef ik naar de deur kijken, de deur waardoor hij zonet verdwenen was. Nog voordat ik besefte dat ik aan het staren was, kwam hij alweer naar buiten. Voor ik het wist, had hij opnieuw plaatsgenomen naast mij op de achterbank van de taxi.

"Wat ben je gaan doen?" vroeg ik plagerig.
Hij haalde mysterieus zijn schouders op, maar een antwoord op mijn vraag volgde niet. Ik drukte een zacht kusje op zijn slaap, mijn charmes in de strijd werpend.
"Dankje," zei ik, en ik meende het uit de grond van mijn hart, "het was een superleuke avond."
De fonkelende gloed in zijn ogen verried dat hij nog wat in petto had. Met de seconde werd ik meer zenuwachtig.
Wat kon hij ingodsnaam nog meer geregeld hebben voor één avond?

Ik zag dat de omgeving meer en meer verlaten werd. Eerlijk waar, ik had echt geen flauw benul van onze eindbestemming.
Enkele minuten laten haalde Harry een stukje stof uit zijn zak. Fronsend keek ik hem aan, niet wetende waar hij naartoe wilde – noch letterlijk, noch figuurlijk.
"Sorry, ik moet je even blinddoeken," zei hij met een fake pruillip.
"Maa-" probeerde ik te protesteren toen het plots zwart werd voor mijn ogen, mijn pleidooi dat hoe dan ook te laat kwam.
Ik staarde in het niets voor me uit, het zwarte stof dat mij het zicht helemaal had ontnomen. Ik zuchtte speels. Maar eerlijkheidshalve moest ik toegeven dat ik best wel genoot van dit stiekeme mysterieuze gedoe. Het mocht alleen niet té lang gaan duren…

"Het spijt me echt," fluisterde hij in mijn oor, zijn hete adem in mijn nek die me een rilling bezorgde, "maar ik beloof je dat ik het zal goedmaken."
Ik slikte, de plotse hitte die me overviel wegslikkend. Daar hield ik hem aan, dat hij dit zou goedmaken. En stiekem kon ik al niet meer wachten.

Enkele minuten later voelde ik de taxi tot stilstand komen. Mijn handen grepen naar de knoop van het stukje stof dat me nu toch wel licht begon te irriteren.
"Wacht nog even," zei hij, zijn handen die mijn polsen omklemden terwijl hij een zacht kusje op mijn lippen drukte.
Hij fluisterde nog wat onverstaanbaars naar de taxibestuurder voordat ik hoorde hoe hij het portier aan zijn kant opende. Enkele seconden later opende hij het portier aan mijn kant, waarna hij mijn handen in de zijne nam en ervoor zorgde dat ik heelhuids uit de taxi raakte.

--

Nadat ik enkele keren op mijn hakjes had staan wankelen, want ik zag immers niets, had hij me opgetild. Ik had een luide gil geslaakt toen ik plots geen grond meer onder mijn voeten had gevoeld. Hij had even gegiecheld als een klein meisje en was nietszeggend verder gelopen, met mij in zijn armen. Een tweetal minuutjes later zette hij me eindelijk weer met beide voeten op de grond.
"Nog heel even wachten," zei hij op smekende toon.
Ik knikte. De vele geluiden die ik vervolgens hoorde, maakte me niets wijzer. Ongeduldig wachtte ik tot hij die blinddoek eindelijk zou afdoen.

Ik hield ervan om verrast te worden, maar tegelijkertijd ging ik bijna dood van nieuwsgierigheid. Girls will be girls, right?
Right.

____________________
Sorry sorry SORRY!! Alweer is school mijn lame excuus :$ Maar hier is dan toch een volgend stukje. Ik hoop dat jullie het nog wat leuk vinden, ik doe echt mijn best om dit verhaal tot een goed einde te brengen :) En nee, het is helemaal nog niet afgelopen! (er staat nog vanalles te gebeuren)
Veel liefs, Famke