28th thing - Het jaloezie-monster

1K 67 14
                                    

---   28th thing   ---   Het jaloezie-monster

*Een dag later: zaterdag - vervolg*

Ik schrok op bij het horen van mijn trillende smartphone tegen de houten ondergrond van mijn nachtkastje. 

Het was een nieuw geluid voor me, soort van. Ik was het immers niet gewend om berichtjes te krijgen. Maar eerlijk gezegd kon ik hieraan wel gewoon worden. 

Breed glimlachend las ik het berichtje. Jenny. Of ik vandaag wat met haar wilde doen. Een brede grijns verscheen op mijn gezicht. Meteen begon ik mijn antwoord te typen. Natuurlijk wilde ik wat doen met mijn meisje. 

Mijn meisje. Klonk best wel leuk, al zei ik het zelf.

Nog voordat ik op verzenden kon drukken, begon mijn smartphone alweer te trillen. Ik drukte het half-getypte berichtje weer weg en las hetgene ik zonet ontvangen had. Marco. Mijn ogen gleden in sneltempo over de woorden, en mijn brede grijns verdween als sneeuw voor de zon. 

Als je me dit enkele weken geleden had gezegd, had ik je vast en zeker voor gek verklaard en je misschien zelfs laten opnemen in één of andere instelling voor mentaal gestoorden die op geen enkele manier nog geholpen konden worden. Ik. Ik die moest kiezen tussen een namiddagje met zijn liefje óf een namiddagje met zijn beste vriend. Hoe pril de 'relatie' met beiden ook was, ik wilde geen van de twee verpesten. Normaal had ik tijd zat, Marcel had nooit problemen met zijn agenda-management. Hij had zelfs nooit een agenda gehad. Want eerlijk? Een lege agenda is ook maar deprimerend… Maar nu was de dag dus aangebroken dat ik het oprecht jammer vond dat ik mezelf niet in twee kon splitsen.

Na wat over en weer berichtjes sturen, hadden we met z'n drieën afgesproken. Marco, Jenny en ik. De zenuwen raasden door me heen. Marco wist nog van niets. Niets over de bijna-kus – dat had ik hem namelijk niet durven vertellen, in de vrees dat ik het me allemaal maar verbeeld had of zelfs ge(dag)droomd had. En Marco wist al helemaal niets van het feit dat Jenny en ik nu een koppel waren. Ik hoopte écht dat hij het leuk voor me zou vinden. Maar ik vroeg me ook wel af of hij met ons beiden afgesproken zou hebben als hij wél van alles op de hoogte was geweest. Ik probeerde mijn onzekere gevoelens aan de kant te schuiven en me behoorlijk klaar te maken voor straks. Ik had nog anderhalf uur. Douchen, eten, een gepaste outfit zoeken. Tijd zat dus.

--

Ik zette mijn fiets keurig in de fietsenstalling die tegen het gebouw stond.

Het had immers geen zin meer om me te haasten. De regen had me er toch al doen uitzien alsof ik had gedoucht met mijn kleren aan. Wat een rotweer. Maar zometeen zag ik mijn vriendinnetje weer. Goh, wat klonk dat goed. Mijn vriendinnetje. Inderdaad, zelfs die gietende regen kon mijn opperbeste humeur niet kapot krijgen. Oké, ik was dan misschien wel zenuwachtig. Maar in de eerste plaats was ik toch vooral gelukkig. Gelukkiger dan ooit, voor zover ik me kon herinneren.

Breed glimlachend stapte ik de bowlingzaak binnen. Marco stond me al op te wachten. Van Jenny daarentegen was er nog geen spoor te bekennen.

"Hey!" begroette ik hem enthousiast, in een poging om mijn nervositeit aan de kant te schuiven.

Moest ik hem nu vertellen dat Jenny en ik samen waren? Of wachtte ik best tot zij ook hier was? Ik wist het echt niet, dus besloot ik maar te wachten. Als ik niets deed, kon ik niets verkeerd doen. Toch? 

Gelukkig groette Marco mij even enthousiast terug. Maar hier stonden we dan nu.

Waarover moest ik nu in vredesnaam beginnen praten. Ik wilde absoluut het onderwerp Jenny vermijden, zodat ik me niet kon verspreken.

Heel even wilde ik de regen op mijn blote knieën bedanken. En de kap van mijn Hollister-hoodie.

Ik moest bekennen dat ik die hoodie echt wel cool vond, al zei ik het zelf. En hij was echt zalig om dragen. Maar oké, back to the point.

Tergend langzaam deed ik mijn doorweekte kap van mijn hoofd, het extra stukje stof van mijn trui vervolgens zorgvuldig en afgemeten op mijn rug friemelend zodat het precies neerlag op de manier hoe ik dat wilde.

Ja, het was een afleidingsmanoeuvre. Een manier om tijd te winnen en te bedenken waarover ik het ingodsnaam kon hebben. Elk middel was immers goed genoeg om de stilte zolang mogelijk te bewaren.

Alsof Jenny mijn smeekbede gehoord had, kwam ze drijfnat binnen gehold. Haar natte zwarte krullen hingen warrig in haar gezicht. Het zwart leek nóg intenser van kleur dan normaalgesproken al het geval was. Haar prachtige blauwe ogen blonken als heldere saffieren tussen het duistere bos van krullen heen. Haar gescheurde jeans en afgetrapte bordeaux All Stars maakten het nonchalante plaatje compleet. Elke kerel die ietwat bij zijn verstand was, zou me gelijk geven: deze meid was bijna letterlijk om op te eten.

Maar hé. Weet je wat? Ze is van mij. Ik kon het nog steeds amper geloven. Een gevoel van trots gleed door me heen, me van top tot teen verwarmend – en dan vooral mijn hart. En stiekem, stiekem genoot ik ook wel van het feit dat andere kerels jaloers op me zouden zijn. Ik had nooit geweten hoe dat voelde, maar weldra zou ik het aan de lijve ondervinden. Daar was ik heel erg zeker van, zowaar ik Mar-euhm Harry heette.

Mijn blik gleed van Jenny naar Marco. Ik probeerde de knoop van nervositeit die zich in mijn keel had gevormd, weg te slikken.

Stiekem hoopte ik dan misschien wel dat alle jongens van school jaloers op me zouden zijn, maar niet Marco. Ik wilde niet dat Marco jaloers op me was. Alsjeblieft niet. Mijn enige vriend mocht niet jaloers op me zijn.

Jenny stapte op Marco af en gaf hem een kus op de wang, terwijl ze elkaar een begroeting toe mompelden.

Maar wacht eens. Zag ik dat nou wel goed?! Werd de blos op Marco zijn wangen nu niet opmerkelijk veel roder?! Hij stond te blozen door de zoen van míjn vriendinnetje!

Vervolgens wendde Jenny zich tot mij. Ze drukte vluchtig haar lippen op de mijne. Ik voelde dat ze het daarbij wilde laten, maar ruw drukte ik mijn tong bij haar naar binnen.

Zo voelde het dus als jaloezie je gezond verstand te boven ging. Een gevoel van schaamte vermengde zich met het genoegen het alfamannetje te zijn: the girl was mine.

Een steek van angst ging door me heen toen we onze kus beëindigden en mijn blik op Marco's gezichtsuitdrukking viel.

____________________

Hopelijk vonden jullie het een beetje leuk :$ Als dat zo is, mogen jullie altijd een VOTE en COMMENT achterlaten :)) Misschien zelfs een FOLLOW?? Of een kijke nemen bij mijn ANDERE VERHALEN?? Heel erg bedankt :)) Veel liefs, Fam

Styles'formation || m.s. & h.s. [dutch]Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu