"ႏႈတ္ကေန ေျပာမွေပါ့ . . ယံရာ"

ေဝယံ ညင္သာစြာ ၿပဳံးသည္။

"ငါ မင္းကို ခ်စ္တယ္လို႔ မေျပာလည္း ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္မွန္း မင္း အသိဆုံး မဟုတ္လား၊ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ ငါ့အတြက္ မလုံေလာက္ဘူးေလ"
    
စိတ္၏ ခံစားမႈကို ႏႈတ္မွ ေဖာ္ျပလိုက္ပါက ေသးငယ္သြားမည္ကို ေဝယံ စိုးရိမ္ေနမိသည္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ခ်စ္သည္ ဆိုေသာ စကားလုံး ႏွစ္လုံးတည္းျဖင့္ ေနသူရိန္မင္းခန႔္အေပၚ ထားရွိေသာ ခ်စ္ျခင္းတရားမ်ားကို ေဖာ္ျပ ၫႊန္းဆိုဖို႔ အနည္းငယ္မွ မလုံေလာက္ပါေလ။

"အာ . . ယံကေတာ့ေလ၊ ကြၽန္ေတာ္ မခ်စ္ဘဲ မေနနိုင္ေအာင္ သိပ္ လုပ္တာပဲ"

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနသူရိန္မင္းခန႔္ ပစ္မွတ္က ႏႈတ္ခမ္းမ်ား။
    
စေတာ္ဘယ္ရီ တစ္လုံးလို နီရဲ ခ်ိဳျမၿပီး အရသာ ရွိေနမည့္ ေဖာင္းႂကြႂကြ ႏႈတ္ခမ္းလႊာထံ အနီးဆုံး တိုးကပ္လိုက္သည္။

"ေနပါဦး၊ ခဏေလး . . အြန္း"

ေဝယံ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ႐ုတ္ျခည္း ေထြးငုံခံလိုက္ရသည္။ ပန္းပြင့္လႊာေလး တစ္ပြင့္ မသိမသာ လြင့္ေႂကြသြားသလို။ သို႔ေသာ္ ေနသူရိန္မင္းခန႔္၏ ယုယေသာ နမ္းရွိုက္မႈက ေခ်ာကလက္ ေရာသည့္ တိမ္တိုက္သား တစ္ခုထဲသို႔ နစ္ျမႇုပ္သြားသလို ေဝယံ့ကို ယစ္မူးသြားေစသည္။

ပူေႏြး ယုယေသာ အထိ။
ျပင္းထန္ လွိုက္ေမာေသာ အသိ။
ႏူးညံ့ ၾကင္နာေသာ အေသြးအသား။

လွပ နက္ရွိုင္းလြန္းေသာ အနမ္း တစ္ခု။
ရပ္တန႔္လို႔ မရေတာ့ေသာ ႏႈတ္ခမ္းလႊာမ်ား။

စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္းမွာ ေနသူရိန္မင္းခန႔္ လက္မ်ားက အကၤ်ီ အတြင္းသို႔ လွ်ိုဝင္လာခဲ့သည္။ ခ်ည္သား အကၤ်ီမွ ၾကယ္သီးမ်ားကို ဆြဲျဖဳတ္ခ်ိန္ ေဝယံ အသက္ ေအာင့္ထားမိသည္။ မထင္မွတ္စြာ လည္တိုင္ေပၚ တိုးကပ္လာေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ပူပူေႏြးေႏြး။ ပုလဲ မိုးစက္ဥမ်ားလို စိုစြတ္ ေႏြးဖ်လြန္းသည္။
    
အသက္ရႉသံမ်ား ျပင္းထန္လာခ်ိန္ ေနသူရိန္မင္းခန႔္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက အေပၚ နယ္ေျမသို႔ တျဖည္းျဖည္း က်ဴးေက်ာ္လာခဲ့သည္။ လည္တိုင္မွ တစ္ဆင့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို မသိမသာ ေ႐ြ႕လာၿပီးေနာက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ နမ္းရွိုက္ ေထြးငုံလိုက္သည့္အခါမွာေတာ့ ေဝယံ အသက္ရႉဖို႔ တစ္ခဏ ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။

SUN { Season 1 }Where stories live. Discover now