"Anlattı mı?"
"Hayır. Belki biraz daha ısrar etsem anlatırdı ama..siktiğimin teneffüsü işte." derken kardeşinin önünden geçip sırasına yerleşmişti.
"Belki anlatırdı dediğine göre en azından gelişme var gibi mi?"
"Bilmiyorum. Ama anlatmasını sağlayacağım. Anlatmak zorunda."
"Çok üstüne gitmesen mi? Yani onun açısından bakarsak-"
"Üstüne gitmezsem asla anlatmaz."
"Anlatmasının iyi olacağından nasıl emin olabiliyorsun peki?"
"Anlattığında bir şekilde yardımcı olacağım çünkü ona. Ama böyle devam ederse yardım edemem."
"Edebileceğini nereden biliyorsun?"
"Sorunlu musun Tsumu? Yapacağım işte."
"Peki."
.
Bugün gelmişti antrenmana çocuk. Salona girdiğinde kıyafetleri üstündeydi, lavaboda giyinmişti demek ki. Osamu'ya bir daha yakalanmamak için yapmıştı bunu.
En azından bir kere göz göze gelebilmeleri için dik dik bakıyordu ona Osamu ama Suna hiç oralı olmamıştı. Olabildiğince kaçınmayı düşünüyordu ondan.
Antrenman sonrasında herkes soyunma odasına ilerlerken Suna çantasını alıp kapıya ilerlemişti. Osamu bunun onun yüzünden olduğunu biliyordu, kötü hissetmişti. Hava sıcak sayılmazdı ve şortla gidince üşüyebilirdi.
"Suna!" Çocuk yutkunup arkasını döndü ve Osamu'ya baktı. "Efendim?"
"Giyinmeden mi gideceksin?"
"Yapmadığım şey değil."
"Hava soğuk."
"O kadar değil." Osamu'nun bir şey demesine izin vermeden kapıdan dışarı attı kendini. Hiçbir şekilde iletişim kurmak istemiyordu onunla.
İstememesinin geçerli sebepleri vardı. Onu böyle gören tek kişi olması ona karşı kendini açma isteğini ortaya çıkarıyordu. Senelerdir saklıyordu kendini, yaşadıklarını. Şimdi ise birine anlatma şansı vardı. Acısını paylaşırsa azalırdı belki, öyle değil mi?
Ama yapamayacağını biliyordu. Anlatınca kendini bok gibi hissedeceğini, bir daha onunla karşılaşmak istemeyeceğini biliyordu. O yüzden yapamazdı.
Yine 1 bölüm yazıp 3 bölüm atıyorum hahsjahsha
