"Nereye?" Zil çaldığı an sırasından fırlayan Osamu'ya seslendi Atsumu.
"Suna'nın yanına gideceğim dedim ya."
"He tamam."
Sınıftan çıkıp Suna'nın sınıfına ilerledi hızlıca. Teneffüs zaten kısaydı, o yüzden olabildiğince çabuk olmaya çalışıyordu.
Sınıfa girdiğinde çocuğun nerede oturduğunu bilmediğinden dolayı herkese bakmak zorunda kalmıştı. Sonunda duvar kenarında oturan çocuğu gördü ve yanına ilerledi.
"Osamu?" Suna şaşkınlıkla baktı yüzüne. Konuşacaklarını söylediğini ve bu konuda ısrarcı olacağını biliyordu ama bu kadar erken olmasını beklememişti doğrusu.
"Bahçeye çıkabilir miyiz biraz?"
"Konuşmak istemediğimi söylemiştim."
"Üzgünüm ama umrumda değil. Konuşacağız."
"Hayır. Karşında çocuk yok farkındaysan. İstemememe rağmen konuşturamazsın."
"Anlatmadığın sürece seni rahat bırakmayacağım."
"Anlatsam da rahat bırakmayacaksın ki." diye homurdandığında Osamu doğru söylediğini fark etti. Anlattıktan sonra daha çok ilgilenmeye çalışacaktı onunla hatta.
"Evet ama...Off Suna anlat işte."
"Dediğin kadar basit değil Osamu." Baygın bakışlarını sırasına çevirdi. "Hikaye anlatır gibi anlatırım falan mı sanıyorsun? Ya da anlattıktan sonra geçeceğini? Nasıl olsa hiçbir şey değişmeyecek, kendimi küçük düşürmemin ne anlamı var?"
"Anlattığın zaman küçük düşeceğini mi düşünüyorsun? Seni daha akıllı sanırdım." diyerek sinirle gülmüştü Osamu.
"Kes sesini." Suna'dan böyle bir cümleyi ilk defa duyuyordu. Normalde kimseye kaba davranmazdı, her ne kadar dışarıdan öyle bir izlenim verse de öyle değildi işte.
"Hayır. Anlatman için ne yapabileceğimi bilmiyorum ama her şeyi deneyeceğime emin olabilirsin."
"Boşuna uğraşma."
"Seni ilgilendirmez."
Bu Osamu kesinlikle geçen günkü Osamu'dan farklıydı. Suna'yla konuşurken gelen utanma şu an tamamen yok olmuştu. Tek umursadığı ona olanları öğrenip elinden geldiğince yardımcı olmaktı.
