Blue & Grey / YeonBin HyunIn

Suçsuz ruhun idam edilmiş hikayesi - Bölüm 15

Merhaba bebeklerim. Sonunda o bölüme geldik. Benim için yazması o kadar zor bir bölümdü ki. Kaç kere sildiğim, kaç kere yarım bıraktığımı anlatamam size.

Bugünlük buraları size emanet ediyorum bebeklerim. İyi okumalar.

Bölüm şarkısı: Bts - Blue & Grey

Daha iyi bir insan ol. Daha iyi bir hayat yaşa. Onun oğlu neler yaparken sen neden böylesin? Başkasının kızı başarırken sen neden yapamayasın? Ve bunun gibi bir sürü iç boş cümleler.

Hayatın sana ne getirdiğini bilmeden etrafındaki insanların seni yargılaması bir kez daha pes etmek istemene sebep oluyordu. Nasıl iyi insan olunurdu? Daha fazla başarı ne getirirdi? Daha iyilerle karşılaştırılmak mı iyi bir insan olmamıza, daha başarılı birisi olmamıza yardım eder miydi?

Etmezdi. Sürekli kıyaslanıp, elinden geleni yapmadığını yüzüne vuran insanlara 'bu hayatta ne kadar çaba gösterdin?' diye sorsan alacağın cevap sadece boş bakışlar olurdu. 'Kendin yapmamışken beni neden çıkmaza sürüklüyorsun?' diye soramıyorduk işte bir türlü karşımızdaki bizi kınayan bakışlara.

Uzun zaman önce kalbindeki merhamet yüzünden bir boşluğa düşen erkek çocuğunun acısıyla başladı bu hikaye. Bilmeden onu yargılayanlar, sürekli diline dolayanlar, onu kınayan insanlar, hayatındaki gerçekleri bilmeden onu ezmeye çalışmış, hor görmeye başlamışlardı. Ama hiçbiri gerçekten ne yaşadın da böyle oldun diye sormamıştı.

Beklemişti. Belki de onu anlayan insanların olacağını düşünmüştü. Sürekli ona daha iyi bir insan ol diyenler neden kendilerine bir kez dönüp bakmıyordu diye sorgulatmışlardı. Yenilginin getirdiği acının zaferi, onu bir kuşun kanadından aşağıya doğru bırakmıştı gözünü kırpmadan. Elinde tuttuğu acının zaferi onu oradan oraya sürüklerken, keşke demişti içinden. Keşke o gün, kalbindeki merhamete değil de onu seven, sevdiği adamı dinleseydi diye bir kez daha düşünmüştü. Yıllardır aklından çıkmayan, gönlünden silinip gitmeyen o gün, bugün bir kez daha canlanacaktı gözlerinde.

Kaçmaya çalıştıkça bir kez daha karşılaşıyordu korkularıyla. Ya gerçekten onlarla yüzleşecekti, ya da... Yoktu işte. Başka çaresi yoktu.

Bunların ağırlığıyla sesli bir şekilde iç çekti Jeongin. Düşündükleri öylesine ağırdı ki yük oluyordu ona. Önünde oturan, onu dikkatli bir şekilde izleyen psikoloğunun bakışlarını hissedebiliyordu ama bakışlarını ellerinden kaldırmak istemiyordu. Çünkü biliyordu, kafasını kaldırırsa diğer çocuğu içeri çağırmasını isteyecekti. Ve, o bunu istemiyordu.

"Bugün her biraz daha sessizsin Jeongin. Bunun bir sebebi var mı?"

Esmer, mor saçlı doktor dönen koltuğuna yaslanırken elindeki kalemi Jeongin'in dosyasının üzerine koydu. Değişik stili yüzünden çoğu zaman insanlar tarafından kınanan, hatta rezil edilen doktor herkese inat kendi benliğinden çıkmamıştı hiçbir zaman. Her ay saçlarını farklı renge boyatır, bazen uzatır, bazen ise kısaca kestirerek diğer doktorların bakışlarına maruz kalırdı her seferinde. Kulağındaki küpeleri, burnundaki piercingi, parmaklarındaki bir sürü yüzükleri, bileklikleriyle kızların her zaman gözdesi olan doktor, o kadar zeki ve başarılıydı ki bir doktora göre farklı bir stile sahip olsa da hastanenin en başaralı ve aynı zamanda en sevilen psikoloğu olmayı başarmıştı.

Bir sürü vakalarla, farklı insanlarla karşılaşıp onlara yardım eden esmer doktor, şimdi bir aydan fazladır karşısındaki oturan bu çocuğa yardım etmeye çalışıyordu.

Her seferinde farklı bir ruh halinde olan bu çocuk, çoğu zaman ya sessiz ya da çok sinirli oluyordu. Ağzından düşürmediği küfürleri, bazen dolu gözleri, bazen ise öfkeyle donuklaşmış bakışları, ona kendi çocukluğunu hatırlatıyordu. Yıllar önce aynı acıyı kendisi yaşamış birisi olarak karşısındaki çocuğun neler yaşadığını çok iyi biliyordu. Ama hiçbir zaman ona seni çok iyi anlıyorum dememişti. Diğer benzer vakalardaki hastalarına da aynı şekilde yaklaşmıştı. Çünkü biliyordu, her ne kadar aynı şeyleri yaşasalar bile herkes farklı şekilde hissederdi. Herkesin duyguları, ruhları farklıydı.