You're The One For Me [COMPLETED]

Chapter 5

"Oo naman. Bakit?"

"I also live there," walang preno niyang sagot at tila ako nag-loading ng mga ilang segundo nang marinig iyon.

"You--what?" gulat kong tanong. "You're kidding, aren't you?"

Bahagyang napaatras ang ulo ko nang yumuko siya upang mas maayos akong matingnan.

"Bakit naman ako magbibiro?" balik niyang tanong.

"Kasi, kung totoo mang sa iisang village lang tayo nakatira, bakit hindi kita nakikita roon?"

Muli na akong napatingin sa harapan nang magsimula na ulit siyang mag-pedal.

"It's a big village. Hindi rin naman ako pala-labas na tao, kaya I could say that's possible."

After that, ay hindi na ako nakasagot pa.

My mind's still processing what he just said. Tila hindi pa na a-absorb ng utak ko na sa iisang village lang kami pareho nakatira.

Aaminin kong hindi rin naman ako pala-labas na tao. Kapag wala kasing pasok, ay mas ginugusto ko lang na mag-stay sa bahay at mag-relax kaysa ang gumala sa kung saan-saan.

But despite of it, may mga times din naman na naglalakad-lakad ako sa may village namin, especially sa tuwing exam week. I used to wander around our village to chill out my brain.

Pero ni anino ni Nicholo, ay hindi ko man lang nakita noon. I mean, if we're really living on the same village, there's a high possibility na magkasalubong or magkita man lang kami--kaagad akong natigilan nang may maalala ako.

I remember noong nasa fast food chain kami, that time na unang beses niya akong kinausap! I remembered na before that, I stared at him secretly as I told myself that he was somehow looked familiar to me, but I just thought na feeling ko lang iyon!

And now, Nicholo just answered for it. Kaya naman pala siya pamilyar sa akin, ay dahil sa iisang village lang kami nakatira! I think, I've already seen him before, pero hindi ko pa siya kilala nung mga panahong iyon. Hindi ko lang alam kung saan sa village ko siya nakita dahil hindi ko talaga maalala.

Basta ang alam ko lang, ay pamilyar sa akin ang kanyang mukha!

"That explained why your face looked familiar to me," sabi ko makalipas ang ilang minuto.

"You do?"

Tumango ako. "Yes. I was staring at you back there at the--"

"Okay. You're staring at me. Then?" he teased, that's why I elbowed him on his stomach.

"Tinititigan kita kasi nga ay familiar 'yang mukha mo sa akin!"

"Okay!" he laughed. "'Wag mo akong sikuhin, baka sumemplang tayo," he warned dahil alam kong medyo napalakas ang pagkakasiko ko sa sikmura niya.

Tumahimik na lang ako at hindi na nagsalita pa.

"Mahilig ka bang gumala sa village?" Muli niyang pagbubukas ng topic.

"Sometimes."

"Baka naman nakita mo ako sa mismong bahay namin?"

I shrugged. "I don't know. Hindi ako sigurado kung nakita na nga ba kita dati. Basta ang alam ko lang, ay pamilyar 'yang mukha mo."

"'Right," he says. "Since may possibility na magkapit-bahay lang tayo, I'd like to invite you this coming Saturday."

"Ano'ng meron?" tanong ko.

"Mom's birthday."

"Edi dapat, mama mo ang nag i-invite." Bigla siyang natawa sa isinagot ko.

"Then, shall I ask my mom to invite you?" Muli ko siyang siniko sa kanyang sikmura na mas lalo niyang ikinatawa.