You can't

Part 8

Let op zelfverwonding!!!

Zaterdag 16 Januari 2016

Ik word wakker van het felle licht in mijn kamer dat door mijn gordijnen schijnt. Ik maak een humeurig geluidje omdat ik mn bed niet uit wil. Ik pak mijn telefoon om te kijken hoe laat het is. 11.17 Ik besluit om vandaag in bed te blijven liggen en niks te doen. Maar die planning om de hele dag in m'n bed te blijven liggen en niks te doen is binnen 10 sec nadat ik dat had besloten al verwoest. De deurbel gaat TRING ik loop met een groot humeur naar beneden en check niet eens hoe ik er uit zie boeit me toch niet. Ik doe de deur open en daar staat iemand van PostNL. Ik had niks besteld maar het zal wel. Ik bedank de bezorger en loop weer terug naar m'n kamer met het doosje. Ik ga op m'n bed zitten en pak het mesje van m'n nachtkastje om voor het eerst niet m'n polsen weer helemaal open te halen, maar om het doosje die het tape is dichtgeplakt open te maken. Tis niet een hele grote doos maar ook niet heel klein. Ik snij het tape open en maak het doosje open.

Het eerst wat ik zie is een doosje van Appel om precies te zijn een doosje van een Iphone 12. Ik weet dan al gelijk wie dit heeft gestuurd en waarom hij gister naar mn adres vroeg Niall. Ik haal het doosje waar de telefoon in zit uit de doos en als ik die er uit haal zie ik nog meer er in zitten. Ik zie airpods pro, een hoodie en een telefoon hoesje. Niall is echt te lief en ik verdien dit niet. We hadden het er gister toen we belde het er wel kort over dat ik echt een nieuwe telefoon moest hebben omdat m'n 6S echt veel te sloom begon te worden en de batterij gaat zo snel leeg das niet goed. Ik haal de airpod uit de doos en ook het telefoonhoesje het telefoonhoesje is een gewoon zwart hoesje van Appel, maar als ik het telefoonhoesje om draai en ik de binnenkant zie krijg ik een glimlach op mijn gezicht en tranen in mijn ogen. In de binnenkant staat namelijk geschreven met witte marker 'I love you forever little sis X Niall. Ik voel een traan langs mijn gezicht glijden. Het is voor mij gewoon zo bijzonder om iets te hebben wat echt van familie is. Als ik mijn tranen uit mijn gezicht heb geveegd pak ik de hoodie. Het is een gewoon doodnormale zwarte hoodie, maar het ruikt denk ik naar hem. Als ik aan de hoodie ruik ook al klinkt het raar voel ik een soort tinteling door m'n hele lichaam gaan. Als ik de hoodie er uit heb gehaald kijk ik voor de zekerheid nog een keer in de doos. Ik zie een A4tje liggen en pak het uit de doos er draai het om.

''Hi Amy, sorry dat ik nu niet bij je kan zijn om je door deze moeilijk tijd heen te helpen. Ik had er graag voor je willen zijn, maar dat kan helaas niet. We zijn namelijk heel druk met interviews om ons nieuwe album te promoten 'Made in the AM'. We zullen over 1 maand op world tour gaan. (I know ze hebben geen tour gedaan met Made in the AM but I don't give a fuck.) We zullen in Juli terug zijn (Het is nu Januari 2016) en dan als je hopelijk geslaagd bent kun je naar London komen. De andere jongens daarmee bedoel ik Harry, Louis en Liam die weten er van en vinden het een goed idee. Oh en btw doe voorzichtig met die hoodie het is of was mijn favo. Maar groetjes van mij en de andere boys. Niall.'' (Dit is in het engels btw). Ik voel een warm gevoel van binnen wat klopt iets wat ik nog nooit eerder heb gevoeld wat ik kan herinneren.

Ik doe mijn shirt die ik aan heb uit en doe de hoodie aan. De hoodie is veels te groot dus zit lekker oversized. Ik zet mijn telefoon over of ja eigenlijk een soort van, omdat Niall er een Engelse sim kaart in heeft gedaan zodat ik een engels nummer heb. Dus ik zet m'n gegevens over en zorg dat alles weer goed staat. Daarna doe ik het hoesje er om heen. Het is inmiddels al 12:09 dus besluit Niall maar te facetime met m'n nieuwe telefoon.

-------------------

Het is inmiddels 14:55 ik heb Niall maar kort kunnen spreken om hem te bedanken voor alles. En heb hem duidelijk gemaakt dat ik niet meer dure dingen wil. Niall vroeg nog hoe het ging de eerst nacht ik heb hem niks verteld over mijn paniekaanval toen het donker was.

Ik scroll wat om m'n telefoon en zie dan via het NOS ''Ziekenhuis aanslag'' op dat moment barst ik voor de zoveelste keer uit in tranen die harde snikken worden en die worden extra sneden in mijn polsen. Ik zet het mesje diep in mijn huid en snij alsof het boter is. Er komt zoveel bloed uit dat ik snel mijn handdoek er omheen moest doen, omdat het anders op mijn bed zou komen. De rest van de dag heb ik naar het plafond gestaard en mijn sad playlist op volume 100 gedraaid. Ik besluit om 19:17 maar eens wat voor het eerst deze dag te eten. Ik loop langzaam de trap af naar beneden en kijk in een lade of we nog wat eetbaars hebben staan. Ik van die Cup soup staan dus kook water en doe het zakje in een grote starbucks mok en drink/eet het op. Ik pak als toetje uit de vriezer wat Ben en Jerry's die hadden we toch nog staan en ik ben ongesteld dus ik heb een rede en een goede. Als ik alles op heb zet ik alles in de vaatwasser en zet die aan. Dan loop ik naar boven de eerst trap op en op de overloop blijf ik staan en kijkend naar de deur van de kamer van mijn broer of adoptie broer. Ik loop er heen en doe de deur open en kijk rond. Ik ga op zijn bed zitten en kijk rond. Ik voel een traan langs mijn wang lopen, want ik had nog niet genoeg gejankt vandaag. Dan open ik zijn nachtkastje gewoon om te kijken wat er in zit. Ik zie een oplader, een klokje, airpod en dan vallen mijn ogen op drie enveloppen.

Op een staat de naam van mijn vader op de ander de naam van mijn moeder en de laaste mijn naam ''Amy'' geschreven in zijn mooie handschrift. Ik open de envelop en begin te lezen. ''Hi zusje, als je dit leest ben ik dood. Ik moet wat opbiechten iets wat ik gewoon niet kon zeggen dat deed te veel pijn. Ik weet niet of je dit al weet of hoe oud je nu bent, maar je bent niet de dochter van mijn ouders. Ik weet niet van wie je wel de dochter bent sorry daar voor. Ik weet dit, omdat ik laatst op de vliering een doos met papieren heb gevonden en daar lagen ook jouw adoptie papieren tussen. Sorry zusie. Je had al die tijd gelijk mijn ouders houden niet van jouw als ze van mijn hielden. En het spijt me je verdient zo veel meer dan dit echt waar. En het laatste beloof me één ding blijf gitaar spelen en blijf zingen en vooral zingen I know je hebt nog nooit voor met gezongen, maar dat zegt niet dat ik je nooit heb gehoord. Je hebt iets in je stem wat bijzonder is jij bent bijzonder. Je verdient meer. Ik hoop dat je op het moment dat je dit leest een beter leven hebt dan je had op het moment dat ik dit schreef. Liefs Jack.''

Op dat moment vallen de tranen langs mijn wangen als watervallen. Ik ren naar boven naar mijn kamer en pak mijn mesje en zet diepe sneden in beide polsen. Ik snikt luid en kan niets anders meer dan denken aan zelfmoord. Ik veegt de tranen uit m'n gezicht doet m'n hoofd omhoog en doe een oud shirt aan, schrijft een afscheidsbrief voor Niall en pak je fiets uit de garage en fiets naar het station. Je parkeert je fiets en laat je sleutel er gewoon inzitten boeit toch niet meer. Je loop naar het perron en kijk op het bord. Over twee min komt er een intercity perfect. Er is inmiddels een minuut om. Nog 30 seconde en dan is alles over de pijn, het lijden, de paniekaanvallen, de depressie alles wat in mijn leven is geweest. Nog 20 seconde ik zie de trein in de verte aan komen.