"Sen o uçurumun kenarında özgürlüğünü bilelerken denizin altında kendini bırakan insanlar var."
.
Bazen, dört duvar arası bir anıya denk olabilirdi. Bazense bir anı bir insan bedeninde vücut bulabilirdi.
Ama anıların bile dürüst olmadığı bir yolun ı...
Öncelikle dün gece yayımladığım Duyuru için bana destek çıkanlara çok teşekkür ederim. Duyuruyu bu sabah sildim ama Miray'da ss'leri varmış. İsteyen ondan alabilir. Merak etmeyin Miray birazdan kendini belli eder.
Şimdi bir konuya değinmek istiyorum. Aurora'nın Dansı kitabım, AMNESİA SERİSİ'nin ilk kitabıdır. Amnesia Serisi bir olayın üç tane insan üzerindeki farklı etkilerini size göstermemi sağlayacak bir seri. KARİA ile hiçbir alakası bulunmamaktadır.
Aurora'nın Dansı yirmi yada yirmi bir bölümlük bir kitap olacak. Ardından da Amnesia'nın ikinci kitabına geçeceğim.
Diğer bölüm ne zaman gelir bilmiyorum, ama en yakın zamanda halledip atmak istiyorum. Bir Şarkı Yaşa'ya da pazartesinden itibaren her gün yeni bölüm atmayı planlıyorum. Gökyüzü Ritüeli'ne de neden bölüm atmadığımı en son bölümde söylemiştim zaten.
Bu bölüm hiç içime sinemedi, belki sonra düzenlerim falan ama siz her an bu bölümü kaldıracakmışım gibi okuyun. Çünkü her an kaldırabilirim.
Ayrıca dün her şeyi sizinle konuştuğuma inanıyorum. Beni anladığınıza inanıyorum. Umarım anlatabilmişimdir de kedimi. Çünkü tekrarı olursa, böyle şeyler yeniden söylenilirse saygı falan demem gerçekten çok ağır konuşurum.
Beni dinlediğiniz ve anladığınız için çok teşekkür ederim. İyi okumalar.
Perdidit.
.
3.Dönsen Geriye Tutamayacağın O Eller:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Unutsam da uykularımda düşlerime karışan senin gözlerin, dokunsan öldürecekmiş gibi hissettiren senin tenin. Ve kalbimin mahkemesinde her seferinde infaz emrini veren senin sözlerin. Şimdi dön bak geriye gör o geçmişinde hiç tutamadığın; ve geleceğinde de bir daha asla tutamayacağın eller, benim ellerim.
.
On iki yaşımdaydım.
Annemin Rüzgar'ı doğurup küçük bir kağıda daha fazla bu işkenceye dayanamayacağına dair, gittiğine dair yazdığı yazıdan sonra bir yıl geçmişti. On ikinci yaşımdı. Rüzgar bir yaşına yeni yeni girmiş, küçük adımlarla yürümeye başlamıştı. Ona evdeki eski bezlerden bir bebek yaptığımı hatırlıyordum iğneyi elime batıra batıra. Ama daha fazla o bebek bile dayanamamıştı. Parçalanmıştı, kullanılmaz hale gelmişti. Rüzgar bilmese de istiyordu onu. Bebeğini istiyordu.
