Bazen hayatımızda hiç olmamasını istediğimiz şeyler gerçek olur. Her şey bitti dediğimiz anda yeniden doğarız. Erkek düşmanı değilim, hayır. Ama asla bir daha âşık olmayacağımı sanmıştım. Tekrar kalbimin böyle göğüs kafesimi delercesine atacağına ol...
Herkese merhaba. Nasılsınız? Ben iyiyim. Yani sanırım iyiyim ahahshshdhdhdh Uzun zamandır bir türlü bölüm yazamıyordum. Ama nihayet ani istekle bölümü bitirdim. Umarım okurken keyif alırsınız.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Şakağımda tiz bir sızıltı vardı. "Geçecek," diyorum kendime. "Geçecek Sena. Her gidenin yeri dolar. İllaki dolar. Her şey unutulur. Ağrısı şiddetli olanların, unutuluşu zahmetsiz olur." Mert hayatımdan çıkalı bir ay olmuştu. Evet, unutmak zordu. Kalbimde kanayan bir yara vardı. Bir insanın yüzüne baktığımız an nasıl biri olduğunu anlamak mümkün değildi ne yazık ki. Tahmin yürütürdük. Varsayımlarımız olurdu. Ama bunlar yeterli değildi. Yakından tanımadığımız bir insan hakkında fikir yürütmek mantıklı değildi. Tanışırız, anlaşmaya başlarız, hoşlanırız ve hatta hoşlantıyı aşk zannediriz. Ben de aynı duyguyu yaşamıştım. Mert yakışıklı biriydi. Kibar ve güzel gülüşü vardı. Zamanla kalbimi çalmayı başarmıştı. Ama asla âşık olmamıştım. Evet, canım yanıyordu. Ama bunu atlatacağımıbiliyordum. Zordu. Ama imkansız değildi.
Allah her kuluna çekeceği kadar dert verirmiş. Buna inanmış ve kendimi bununla teselli etmiştim. Günler geçtikçe erkeklere olan güvenim fazlasıyla sarsılmaya devam ediyordu.
Erkeklere güvenilir miydi ki? Hepsi aynı mıydı? Erkeklerin hepsi aynıdır. Çoğumuz bunu deriz. Sevgilimizdenayrılırız, üzülürüz ve suçu tüm ereklere atarız. Belki de suçlulardır, olabilir. Ama erkeklerin hepsi aynı değildir. Asla buna inanmamıştım. Çünkü benim babam, abim öyle değildi. Erkeklerin hepsi aynı değil. Tıpkı kadınların hepsinin aynı olmadığı gibi. Evet, ortak özelliklerimiz var. Çok konuşur, -erkekler buna gıybet der- çok güler ve mutlu olmaya çalışırız. Yaşamayı seviyoruz çünkü. Ama bazı sözde "insancıklar" yaşam haklarımızı bile elimizden alır. Namus der buna, kan davası der, ahlak der. "Ben namusumu temizledim" der. Oysa, ne namusu? Namusun, ahlakın karşılığı hayat mıdır? Adalet? Sadece duvarda yazılan bir yazı mıdır adalet? Tecavüze uğrarız. Taciz ediliriz. Kimisi bir bakışıyla, dokunuşuyla, kimisi bir silahla, kimisi bir bıçakla hayatımızı mahv eder. Oysa biz yaşamayı seviyoruz. Bunu görmüyorlar. Biz ölüyorken, onlar yaşıyor. Ve sadece namusunu temizliyorlar.
Erkeklerin hepsi aynı değil. Bazılarının içi öyle temiz, öyle saftır ki... Bebek kadar masumlardır. Hata yaparlar, bizim gibi. Ama onlarda bir insan değil mi? Hemcinsleri günah işliyorsa, vebali neden masumların boynunda kalıyor? Her kadının, her erkeğin, sineğin, kedinin, köpeğin... Hatta karıncanın bile yaşamaya hakkı vardır. Kimse birinin canını alamaz. Onun hayallerini, ailesini, yaşam hakkını elinden alamaz. Kimsenin namusu kimseyi ırgalamaz. Aldattı mı, siktir et. Sevmedi mi, siktir et. Bırak gitsin. Günahı onun boynuna kalsın. Aldatıldım. Çok üzüldüm. Canımdan can çıktı belki de. Ama bir can almadım. Çünkü, Allah'ın verdiği canı, Allah alır.
