Once in a Lifetime (Valdemora Series #5)

Chapter 37

He now got the features of the perfect man for me. Wala na akong hinihiling pa sa buhay maliban sa makasama siya hanggang huli.

I can't see myself to some other man spending my whole life. Siya lang talaga. Matagal na akong sigurado sa kanya.

The coldness of his face didn't affect me. Hinayaan niyang magtagal ang kamay ko roon saka ramdam na ramdam ko iyong init ng hininga niyang tumatama sa balat ko.

Back then, we're just friends. I do not see him being the man who will promise me with everything. Hanggang kaibigan lang kumbaga pero masyadong nag-iba ang ihip ng hangin.

Never knew that my bestfriend can be the person who can let me feel falling in love deeply. Sa aming dalawa, siya iyong unang nagkaroon ng nararamdaman para sa akin. But it turned out that I took his place.

I now found my end game.

He kissed the back of my hand and tucked some strands of my hair.

"Can I now marry you?" I rolled my eyes and then laugh. Itinaas ko ang palad, ipinapakita sa kanya na wala pang singsing na naroon.

"Do you have a ring? Kasi kung mayroon, I will definitely say yes to you. Ang kaso, hindi ka pa naman lumuluhod sa akin," sagot ko. Iyon naman talaga kasi ang totoo.

Kinapa niya ang bulsa saka may kung anong hinahanap doon. Parang bigla akong nagkaroon ng ideya nang sandaling ilabas niya ang isang maliit na box.

My jaw dropped when he knelt in front of me. Napatakip ako sa bibig at halos naestatwa na sa kinatatayuan.

"W-what?" nauutal kong tanong. He smirked and then the moment he opened it, my tears went back.

Papaluha na ako pero biglang umurong nang sandaling makita ang laman niyon.

It's a shoe polish with a small wiper inside. Nakaluhod niyang pinunasan iyong sapatos niya at mukhang ginago lang ako ng bwisit na 'to.

I looked away with an annoyed expression and stomped my feet.

Dinig ko ang kanyang naging halakhak sa aking likuran. Parang gusto kong makapanakit ngayon sa kahit kanino. Ginawa niya akong katawa-tawa sa harapan niya.

And yes, he's still the man I want to marry. This idiot can still be my husband though. Pasado pa rin siya sa standards ko.

Hindi ko na pinuna iyon saka hindi na dinamdam pa. I should be not that emotional. Gusto kong murahin pero mas pinairal ko lang ang kaginhawaan sa loob ko.

Days passed and our routines went like that. Hindi naman nagbago. I'll wake up every morning and cooking the breakfast. Kung minsan ay siya rin ang nauuna kaya pagkagising ko ay naliligo na lang saka pumupunta na ng trabaho.

Kinuha ko rin ang kanyang opinyon tungkol doon sa eskwelahang balak kong pasukan para sa pagiging piloto. He did also some researches and still chose the school where it costs for about a million to pay.

Kumontra ako. I defended the school where I want to learn. Pero sa huli, mas pinili niya iyong kanyang gusto at kung saan mas alam niyang magiging komportable ako.

"Your cousin studied there. Hindi mo ba alam? And look at him now. He's successful so I am sure that you'll be that successful too." I frowned at his opinion.

Totoo ngang sa eskwelahang ito nag-aral si Chance. And he's successful now.

"I already asked about what he knew about that school. Pwede ka naman daw niyang i-guide hangga't kaya niya. I'm trusting you, baby. You'll study there. I'll pay for what's need to be paid, alright? Nothing to be worried about."

I sighed in disbelief and didn't protested anymore. Sa huli ay siya ang nanaig sa kagustuhan kaya't hinayaan ko na lang.

I also vowed to at least pay some of it. I'll pay the half while he will also pay the other half. Wala sa ideya ko ang ganoong pangyayari pero hindi na ako nakapalag pa.

Iyong pagtitipon na pinlano naming magpipinsan ay ginanap na lang sa bahay namin dati. I took it as a chance to visit my mom. Doon ko na rin naisipang matulog upang kahit papaano ay maging satisfied naman ako.

We had a few drinks and Jacob didn't planned in having one. Sadyang naroon lang siya para magsaya tapos ay hindi rin nagtagal, natulog na lang din.

Sadyang kaunti lang din ang ininom ko at pinaubos iyon sa mga pinsan dahil kanilang dala at plano naman iyon. Hindi lang ako nagpakalasing saka nakipag-usap kay mama.

Malalim na ang gabi saka gising pa si Mama. My cousins are still drinking down there so I let them do everything they want.

"Done with work? Kumusta kayo ni Jacob?" And until now, she's still thinking that we have a misunderstanding. Naroon ang kaunting pag-alala sa kanyang mukha.

"Okay naman kami. Saka siguro, I'll have my flying lessons na. Quit muna siguro ako sa opisina." She smiled. Kitang-kita ko ang pagkamangha sa kanyang mukha.

I'm sure that my father told her about this dream. Iyon nga lang, hindi nakuha ni Papa ang ganitong pangarap. So I am continuing it myself for him. Kasama naman talaga ito sa gusto kong abutin dati pa.

"Not afraid of taking some risks." Her smile didn't fade. Ineksamin niya ang mukha ko na parang hinahanap doon ang takot sa akin pero wala.  "You're like your father. Handang subukan ang lahat. If you ever need me, I am always here anak. Handa akong suportahan ka sa lahat ng bagay."

Nangiti ako. Of course, she's my mother. Hindi naman sa obligado siya pero iyon din naman ang gusto kong mangyari.

Her full support will be one of the reasons for me to succeed.

Iyon ang panghahawakan ko sa buhay. Hangga't nariyan siya, wala akong takot o pangambang mararamdaman. She's my strength aside from Jacob. I am lucky for her to be my mother.

"I know. Thanks, Ma. I'm sure that Papa's happy now. Unti-unti kong natutupad ang kanyang mga pangarap."

When my father died, my mom suffered. Nahirapan sa pag-ahon pero hindi nawalan ng pag-asa sa buhay. She chose me as her strength. Na mayroon pang ako na natitira sa kanyang buhay.

Kung sakaling matupad ko man lahat ng ito, hindi sapat ang salitang salamat. She raised me, taught me some good deeds and lessons in life. Sigurado akong babaunin ko iyon sa susunod na buhay.