Once in a Lifetime (Valdemora Series #5)

Chapter 37

Hindi naman ako iyong taong gumagastos lang sa wala. Gumagastos ako dahil sa mga pangarap ko na sigurado akong maabot ko rin. I was lucky because I had a chance to earn some money before. Iyong laman ng savings ko ay sakto lang pero ayos na.

Basta't makita ko lang ang sariling nagtagumpay sa huli, magiging balewala lahat ng paghihirap na dinanas ko para sa nakamtan ko. I can picture out myself now wearing the uniform that I like.

Na sa wakas, natupad ko na rin iyong dating pinapangarap ni Papa. I'm so brave that after learning how to conquer the sky, I will have the chance to conquer the sea.

Walang mahirap sa babaeng matapang at handang suungin ang lahat ng pagsubok pagdating sa mga pangarap. In my case, I dream a lot but I have guts to fulfill all of those. Hangga't kaya, kakayanin ko. Tiwala ko lang naman sa sarili ang kailangan.

When lunch came, Jacob arrived earlier. Katulad ng dati, sinasabayan niya ako hangga't sa matapos ako. He said sorry again but this time, I shut his mouth.

Umay na ako sa sorry. And I don't want to hear him apologizing too. Masyadong maganda ang naging bungad ng araw sa akin para sirain ng sorry. We are now in good terms so why say those words?

"May I know about what Alonzo said to you?" he asked as I cleared my throat. I fixed my dress first before sitting again in front of him.

Wala naman akong balak itago sa kanya. I want to be honest to him. And now that he asked me about that, I don't feel any tense and pressure now.

"We just had our closure I guess. Naintindihan ko naman siya. Ilang taon na rin naman iyon kaya okay na sa akin. We're in good terms," I answered him with full of honesty. Tumango lang siya saka uminom ng tubig.

After that, he wiped his lips and arranged the things he brought. Nakasunod lang ang mata ko sa bawat galaw niya.

His actions are too soft. Iniiwasan nitong makahulog ng kahit na anong bagay na hawak.

"That's good. Alam mo bang nagalit ako sa kanya noong iniwan ka niya?" napaangat ang naging tingin ko sa kanya. Nagulat ako ng kaunti pero hindi ako gumalaw sa kinauupuan ko.

I didn't know that. Basta't ang alam ko lang, iniwan niya ako ng mabilisan tapos iyon lang.

Yes, I have the idea that he got mad at Alonzo but what kind of mad is he talking about?

"I know na nagalit ka sa kanya." He shook his head and then his hands landed to his waist. Nakapameywang itong nakaharap sa akin.

"I cursed him. Minura ko ng minura. Hindi ako nakuntento na aalis siyang maayos habang ikaw, parang nagluluksa? Added by the death of your father, hindi ako nakatimpi sa kanya." Nagseryoso ang kanyang ekspresyon. I just kept quiet and didn't tried saying anything.

Kung ganoon, bakit ngayon ko nalaman? Tinago niya sa akin? Hindi naman big deal sa akin iyon kasi matagal na. But letting me know about that idea made me think about his feelings for me before.

"I love you so much to the point that I almost wanted to kill him for leaving you. He was such an asshole for doing that. Kaya parang bigla na lang nag-init ang ulo ko nang makita siyang kinakausap ka."

Bumuka ang bibig ko pero hindi rin nakapagsalita. Wala namang bahid ng kung ano sa kanyang boses. He's just plainly explaining.

Pero pakiramdam ko ay naroon pa rin iyong galit na kanyang ipinakita noong mga panahong iyon.

That my bestfriend protected me unknowingly. Hindi ko naisip na magagawa niya iyon para  sa akin.

Tumayo ako saka nilapitan siya. I held her face and then I caressed it. I smiled.