My Possessive CEO✔(UNEDITED)

Chapter 7

"Malay ko!"

"Is that your way on talking to you boss? What if I fired you!"

Natigilan siya sa ginagawa. "Edi go! Sinong tinakot mo!" galit na bulyaw niya dito at itinuon ang pansin sa computer.

Maya-maya pa'y parang may binubulong-bulong ang boss niya sa sarili na hindi naman niya maintindihan. She just shrugged and ignorer him.

Saglit na namayani ang katahimikan sa apat na sulok ng office na sobrang pinagpapasalamat naman ni Maddie dahil sa wakas, tahimik ang paligid. She really want's a peaceful surroundings. Tahimik siyang tao but once you pissed her off, hindi siya tatahimik sa kakasalita ng kung ano-ano tungkol sayo. Sabi nga nila, it's better to be 'prangka' sometimes. Ang iba kasi kapag hindi nagsalita at tatahimik na lang sa isang tabi, believe her or not, mas lalo kang hindi titigilan ng mga bullies especially sa school like what happened to her before on her collage days.

She's a scholar and if course she knows her place on that university. Palagi siyang inaasar ng iba at binubully pero wala siyang ginawa. She just ignored them until one day, ang mga salitang ibinabato sa kanya ay napunta sa pisikal na pananakit sa kanya. They locked her on the gym at hindi siya nakapasok sa ilang klase niya. On the cafeteria, someone slapped her. On the swimming pool, someone push her and lastly, someone hit her on the head by a chair and the reason, it is just because she's poor.

Insane right. Students bully her everyday just because her family is poor. And why is that. Required ba sa isang student na dapat ma-bully kapag mahirap lang? Anong magagawa niya diba? Eh sa mahirap lang ang pamilya niya but one thing she has, is a good heart. Maldita nga siya but when it comes to her family, friends, and to others, she's really an angel. Mahirap sila but she's willing to help others kahit walang-wala siya at yun ang tunay na kayamanan para sa kanya. Ano naman kung mahirap sila, does money can defined your real self?Does it makes you happy? It's not, because money is nothing without love in your heart.

Kung puro kaartehan lang naman at kalandian ang alam mo, wala kang kwenta. So what if you're rich, mayaman at maganda ka nga pero ugali mo naman ay basura. You're nothing but a freaking spoiled brat bitch.

"Here"

Muntik na siyang mapasigaw nung biglang sumulpot sa tabi niya ang boss niyang si Kai. He almost gave her a heart attack for the second time. Napahawak siya sa dibdib at pinakiramdaman ito. It's beating so fast pero unti-unti iyong kumalma kaya nakahinga na siya ng malalim.

She glared at Kai but he just smirked at her. Inilapag ni Kai sa table niya ang isang tasa ng kape.

"Thanks" tipid na saad niya bago napailing. Nahulog na naman siya sa malalim na pag-iisip at kung hindi lang siya inistorbo ni Kai ay kanina pa sana siya nalulunod sa kakaisip sa mga naganap sa kanya noon.

Sumimsim siya sa tasa ng kape bago binalik ang tingin sa ginagawa.

"It's quarter to 12. Let's have some lunch outside"

She nodded at him out of the blue. Bigla tuloy siyang nalungkot sa naalala. Ang dami niyang napagdaanan sa unibersidad na iyon bago siya nakapag-tapos. Well at least, worth it naman ang paghihirap niya. Ang mahalaga ay ang makaahon ang pamilya niya sa kahirapan.

Tumunog ang cellphone niya na nasa sling bag na nangangahulugang may nag-text. Napailing siya, kung hindi iyon ang kapatid o nanay niya, baka si Kim.

She grabbed her phone on her sling bag and swipe the screen just to see her bestfriend message. Napasimangot siya sa nabasa at magre-reply na sana nung may kasunod ito na si-nend sa kanya. It's a picture of Kim on the Zoo, she guest. Sa isip niya ay minumura na niya ang kaibigan dahil hindi ito marunong mag-aya. She want's to hang out but she doesn't have a time dahil dire-diretso ang trabaho niya. Ayaw din naman niyang mag-leave kahit saglit dahil sayang sweldo. May day off naman siya kaso sa isang Linggo pa yun.

Nag-type siya ng message sa kaibigan bago binalik ang phone sa sling bag nung makita niyang alas dose na. It's time to have a lunch...with her boss.

Nung tumayo siya ay sakto naman na palapit na sa pwesto niya si Kai kaya dumeretso na siya sa pinto para siya na ang unang lumabas. Mahirap na, baka ma-issue. Puro mga chismoso at chismosa pa naman ang mga employee sa kumpanya. Napailing siya at binilisan ang paglalakad pero hindi pa man siya nakakaabot sa elevator ay may humawak na sa kamay niya na ikinalaki ng mga mata niya.

"Marunong kang maghintay"

Hindi niya pinansin ang sinabi ng boss niya at pilit na inaagaw ang kamay nito sa kanya. Napangiwi siya nung humigpit ang hawak ng boss niya sa palapulsuhan niya kaya hinayaan na lang niya ito. She roamed her gaze around and saw the busy employees doing something kaya napanatag ang loob niya. But one thing na hindi siya nakaligtas ay ang saktong pagbukas ng elevator at ang pagkagulat sa mga mata ng ibang empleyado roon na nakatingin sa magkasalikop na kamay nila. She bit her lower lip when she saw them staring at her as if they are disgusted at her. Now her dead.

Itutuloy.....