My Possessive CEO✔(UNEDITED)

Chapter 35

"Maddie anak, sa wakas, nandito ka na. Sumama ka na sa'min" said an angelic voice behind her. Maddie can't see anything but a white surroundings. Nagpalinga-linga siya sa paligid at hinanap ang nagmamay-ari ng magandang tinig na iyon but she failed.

Humakbang siya paabante ngunit ilang minuto na siyang naglalakad ay wala parin siyang mahanap na babae but then again, someone spoke from her behind that made her face it.

"Maddison, you're here finally"

When Maddie turn around, she saw a two persons behind her, calling her 'anak'. Tila nalito naman siya nung parehong nakangiti ito sa kanya.

"Who are you?" she said with confusion. Nakita niyang mas lumawak pa ang ngiti sa mga labi ng kanyang mga kaharap that made her brows furrowed.

"It's me, your real mother. I'm Martina and this is your father, Eugene" nakangiting saad ng magandang babae.

Tila natigilan naman siya sa narinig at nanlalaki ang mga matang tinitigan sila. Unti-unti siyang napangiti at patakbong lumapit sa mga ito at mahigpit silang niyakap.

"Mama, papa!!" paulit-ulit na saad ni Maddie habang hindi na niya maipaliwanag ang sayang nararamdaman. Nagagalak siyang makilala ang kanyang totoong mga magulang but why does she feels that something is missing? She shooked her head at ninamnam nalang nito ang mahigpit na yakap ng kanyang mga magulang.

"I'm glad that I meet you right now mama, papa. Sobrang gulo po pala ng pamilya natin" tila batang nagsusumbong na saad ni Maddie. It's true. Their family is really something pero wala na siyang pakialam ngayon dahil mas gusto na niyang makasama ang tunay niyang mga magulang.

"I'm sorry anak kung naranasan mo ang lahat ng iyon. Huwag kang mag-alala, hindi na iyon mauulit"

Napangiti naman siya sa sinabi ng kanyang ama. She's really glad that she finally meet her real parents. Ilang taon na ba siyang walang alam sa katotohanan? She shooked her head on that thought and smiled again pero muli siyang nalito nung mapansin ang paligid.

"Nasaan po pala tayo?" she asked like a child ba walang kaalam-alam. She saw them smiled at her sweetly and she can see the love on their eyes for her.

"Nandito tayo sa lugar kung saan wala ka ng mararanasang sakit" her mother Martina uttered that made her eyes widened then clap her hand after. Napangiti siya ng malawak na para bang wala na iyong katapusan.

"Gusto ko po dito. Gusto kong hindi na ako masaktan" nakasimangot niyang saad. She's done with everything but why does she feels that something is missing on her. She just can't figured it out. Naramdaman niyang hinawakan siya sa magkabilang kamay ng kanyang mga magulang. Napatingin siya sa mga ito bago niya naramdaman ang paglalakad nila papunta sa kung saan.

"Kung ganun, tara na. Sa oras na naroon ka na, wala ka ng mararamdamang sakit kahit kailan" her mother uttered again bago siya nagpatianod sa mga ito at naglakad sa walang katapusang daan.

While walking together with her parents, she feels uncomfortable. Parang may kulang pa talaga sa kanya samatalang nandito naman na siya, kasama ang totoo niyang mga magulang. Out of nowhere, she stop from walking that made her parents glance at her. Inosente siyang tumingin sa mga ito dahil pakiramdam niya, hindi siya dito nararapat.

"Bakit po pakiramdam ko may kulang?" maang niyang tanong sa mga ito. Nakita niyang lumungkot ang mukha ng kanyang ina at ama kaya mas lalo siyang nagtaka. "Bakit po kayo biglang nalungkot?" she asked them again.