De Belofte (DE OVERGAVE #3)

4A • 3046 dagen na H.F.O.

Hun moeder. De kleine glimlach die altijd rond haar lippen had gespeeld, de zacht bloemige geur die haar altijd omringde. Het licht Franse accent dat ze nooit was kwijtgeraakt, zelfs na al die jaren in Amerika. De warme handen die hem altijd in een omhelzing hadden getrokken, de zachte huid van haar wang als ze hem een nachtzoen gaf. Hoe de zon altijd leek te stralen als zij in een ruimte verscheen, alsof ze alles en iedereen verlichtte.

Drew had nooit gedacht dat hij zou wakker worden in een wereld waar moeder niet meer zou bestaan. Haar hele wezen, weggevaagd in één enkele nacht.

Robert had erop gestaan dat de kinderen de open kist van hun moeder niet te zien kregen.

Nu was Drew daar blij om. Moeder was warm en glimlachend geweest. Niet koud en doods in een open kist.

"Oh, Grandmère is hier." Meg veerde op van haar stoel en keek op van haar smartphone. "Kom Drew, we moeten haar niet laten wachten."

In de aankomsthal stond inderdaad Grandmère op hen te wachten, gracieus en statig. Haar donkere haren waren in een nette chignon getrokken en haar huid was nog altijd glad, met kleine rimpeltjes rond haar ogen en haar wangen. Ze was gekleed in een tijdloos donkerblauw mantelpakje.

Drew grijnsde toen hij haar zag. Grandmère had altijd geweigerd om zich aan te passen aan haar nieuwe thuisland en hield halsstarrig de Franse gewoontes erop na.

"Oh, ma chérie, mon Dieu." Zodra Meg haar grootmoeder ontwarde in de drukte, rende ze op haar af. De oudere vrouw omhelsde haar kleindochter stevig.

"Oh, chérie. Je lijkt zo op je moeder," fluisterde Grandmère, terwijl ze haar handen om het gezichtje van haar kleindochter vouwde."Mon Dieu. C'est incroyable."

Haar duimen volgden de jukbeenderen en streken de losse haren die uit Megs paardenstaart waren gevallen, achter haar oren. In haar ogen blonken tranen toen ze geconfronteerd werd met het evenbeeld.

Drew volgde op een iets rustiger tempo. "Goedemorgen, Grandmère. Ik weet niet of Meg het heeft verteld, maar ik ben meegekomen. Ik hoop dat het geen probleem is."

Grandmère keek naar oudste kleinzoon op en hield even haar adem in. "Mon Dieu, Andrew? Quelle surprise!"

Een grote glimlach verscheen rond haar roodgestifte lippen. "Oh, lieverd, je bent precies je grootvader op die leeftijd. Natuurlijk is geen enkel probleem dat je bent meegekomen!"

In haar donkergrijze ogen blonken ingehouden tranen, zag Drew. Even voelde hij een gigantische knoop in zijn maag zakken.

In al die jaren was hij haar nooit komen opzoeken. Grandmère, die helemaal alleen in een veel te groot huis aan de Californische kust woonde. Haar dochter en man, allebei veel te vroeg gestorven.

Hij slikte en schudde het gevoel weg. Zijn oom, de oudere broer van zijn moeder, Christopher, woonde nog aan de Westkust, samen met zijn vrouw en zoon. En volgens pa kon Grandmère meer dan voldoende haar mannetje staan.

Opgewonden babbelend over haar wilde zomerplannen, loodste Meg haar broer en grootmoeder de luchthaven uit.

"Zal ik rijden, Grandmère," bood Drew aan, toen Grandmère de grote auto van Duitse makelij ontgrendelde.

"Dat zou formidable zijn, merci, Andrew," antwoordde Grandmère. Drew grijnsde en hees de koffers in de kofferbak van de auto. Zonder haar verhaal over haar vriendinnen op de kostschool te onderbreken, ging Meg op de achterbank zitten, terwijl Grandmère aandachtig luisterend op de passagierszetel plaats nam.

Pas zodra ze de grote stad achter zich hadden gelaten en de wolkenkrabbers plaats hadden gemaakt voor verdorde heuvels en in de verte de glinstering van de kust, haalde Drew diep adem.

Eindelijk voelde hij zich op zijn gemak. Hij liet de raampjes omlaag en rook de zoutige zeelucht, die de hitte uit de auto wegblies.

Het smaakvolle grote huis lag een eindje buiten Monterey, in de heuvels, maar met een geweldig uitzicht over de hele baai.

"Ik heb ontbijt voor jullie voorzien, mes chères," zei Grandmère toen ze uit de auto waren gestapt. "Ik zal jullie eerst de logeerkamers laten zien, dan kunnen jullie je even opfrissen na die lange vlucht."

"Dat is fantastisch, merci," antwoordde Meg, terwijl Drew de koffers uit de auto nam. Hun voetstappen galmden op de marmeren vloer.

De logeerkamers waren de vroegere slaapkamers van hun moeder en oom, verbonden door één gemeenschappelijke badkamer. Meg eiste onmiddellijk dat zij als eerste mocht douchen en sloot stevig de badkamerdeur die toegang gaf tot de logeerkamer van Drew.

Drew pakte uit en plofte neer op het voeteinde van het bed.

Deze kamer had overduidelijk aan zijn oom Christopher toebehoord. De verkleurde posters van sportteams hingen nog steeds aan de muur en op het nachtkastje stond een foto van tante Lorelei van vijfentwintig jaar geleden.

"Drew, badkamer is vrij!" hoorde hij Meg roepen, voordat de sleutel van de badkamerdeur werd gehaald.

Na een snelle douche trok Drew een losse afgewassen jeans en een wit T-shirt aan en volgde zijn jongere zus naar beneden.

In de keuken hing de geur van versgebakken croissants en Drew hoorde het koffiemachine vertrouwd pruttelen.

Grandmère zat op hen te wachten aan de keukentafel. "Ah, jullie zijn er. Bien. Ik heb over een uur een afspraak in mijn praktijk, dus ik moet over een halfuur vertrekken."

Drew was helemaal vergeten dat Grandmère nog steeds een goedlopende praktijk als psychiater bezat en dat ze altijd was blijven werken. Hij nam een kop koffie en ging tegenover zijn grootmoeder zitten.

"Dat is geen probleem, Grandmère," antwoordde Meg, die vrolijk een croissant opensneed en rijkelijk besmeerde met aardbeienconfituur. "Ik was toch al van plan om naar het strand te vertrekken hierna."

Grandmère glimlachte. "C'est excellent. Bien. Hier zijn twee sleutels van het huis." Ze schoof hen twee sleutels toe. "Ik ben normaal gezien altijd bereikbaar op mijn mobiel nummer, maar dat is enkel voor noodgevallen. Jullie zijn twee volwassenen en ik geef jullie ook de verantwoordelijk die daar bij hoort. Als jullie niet thuis komen voor het avondeten, wil ik graag dat jullie mij voor de middag een seintje geven. Voor de rest gelden hier dezelfde regels als bij jullie vader, ça me semble."

Zonder te blazen bracht ze haar tas koffie naar haar lippen en nam zuinig een slokje. Haar grijze ogen keken haar twee kleinkinderen oplettend aan.

"Dus, Andrew, ik ben heel blij dat je je jongste zus hebt vergezeld op je reis. Vertel me, hoe gaat het op Yale met je studie? Rechten, zoals je vader, geloof ik?"

Drew knikte. "Inderdaad. De studie is interessant, maar ik weet nog niet of ik dezelfde carrière als mijn vader wil hebben. De huidige verkiezingscampagne slorpt al zijn tijd op en de pers is een hel. Vandaar ook dat ik graag met Meg wilde meekomen."

Grandmère knikte. "Je le comprend. Ik ben heel erg blij dat jullie er zijn, mes chères. Ik weet dat ik niet veel thuis zal zijn, maar dat heeft absoluut niets met jullie te maken." Na een blik op haar polshorloge stond Grandmère op. "Ik zal moeten vertrekken. Normaal gezien komt zondag Christopher en zijn gezin langs. Hij heeft laatst tegen mij gezegd dat jullie ook altijd bij hem in San Francisco welkom zijn, willen jullie op ontdekkingstocht in de grote stad gaan." Grandmère glimlachte, een glimlach die haar hele gezicht liet opleven, voordat ze vertrok.

Meg stopte het laatste stukje van haar croissant in haar mond. "Nou, ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik ga naar het strand. Er wacht boven een biografie van Julius Caesar op mij die erom smeekt om gelezen te worden."

Drew zei niets. Hij had geen idee wat hier zou moeten doen. Een naar voorgevoel bekroop hem, alsof iets hem zei dat hij beter aan de andere kant van het land had moeten blijven.

Maak nooit slapende honden wakker, jochie.