Kendimle Başbaşa

Her Şeye Rağmen

Yolda yürürken tanıyamayacağınız bir insanım aslında... Kendi Halinde bir çocuk.

Şımarık tipleri ve lüks hayat yaşıyormuş gibi takılan kişilikleri sevmem, ne gerek var ki!

Lüks hayat dediğin mal varlığınla tanımlanıyorsa, fakir olanlar ne âlemde.

Bana göre lüks hayat; hayatta kötü olan her şeye rağmen mutlu olmayı bilmek, her şeye rağmen güzel ayrıntıların farkına varmak.

Ama biz: "acının en kötüsünü yaşıyorum, bundan büyük dert olamaz" düşüncesiyle yaşarsak sonumuz iyi mi sizce?

Ya da intiharı kurtulma yolu olarak bilenleri anlayabilir miyiz?
Cevabını ben söyleyeyim: evet, anlarız. 8 milyar nüfusun içinde aynı acıyı bir tek sen yaşamış olamazsın heralde! Aynı acıyı yaşayıp hayatını her daim devam ettirenlerde var, sevgilisi tarafından aldatılıp, onu kendi haline bırakıp, sürekli dertlenip sabahlara kadar içki içmek yerine, rahat bir nefes alıp "kurtulduğum iyi oldu" diyen de var.

Ama biz! Neden kör gözümüzü açıp bunların farkına varamıyoruz ?

İsterseniz geriye gidelim...

Sıradan bir gencin farklılık kazandıracak düşünceleri...

Evet, o benim.
Size bir bakış açısı daha kazandırmaya çalışan bir kişi.

Toplumun yenilikçi ve modern düşüncelerinden kurtulmak isteyen bir kişi olarak mı ? Yoksa kültürün topluma kattığı düşüncelerle düpedüz mü yaşamak istenir bilmem ama...

Benim tek bildiğim şey; Kendi kurallarını kendisi koymak isteyen, masum bir çocuk.