A Wife for a While

Chapter 17

She gave me a wry smile.  “Pavlo hurts everyone.  You’ll discover soon enough.”

“Thanks for your unsolicited advice.  Allow me to carefully consider it—but no.  I think you should leave.” 

I am already done playing nice.  Ayoko na magpakaplastic.  Walang kwenta na ang pinagsasabi niya.  Naiintindihan ko na minahal niya ang asawa ko.  Sorry na lang siya at ako ang pinakasalan.

“Before I go, why was your wedding came as a surprise.  There is something fishy about your wedding—I suppose.”

“What fishy?  The only fishy thing here is when you tresspass in our unit.”

“Are you sure about that?”  Ano ang alam niya sa relasyon namin—sa kasunduan namin?  May sinabi ba sa kanya si Pavlo?

“Yes, I am absolutely sure.  My dearest, you sound like a desperate woman,” I started to say.  “That doesn’t look good.”

A smirk fell from her face.  “There is nothing about me screaming about screaming desperation.  You on the other hand is a poster child for the word.”

Napangisi lang ako sa kanya.  Pumunta ako sa may pintuan at hinawakan ang door knob.  “Ding, ding—this round is over.”  Binuksan ko ang pintuan.  “Scram it, or I will be forced to shove my Nike to your Pradas.”

Kanina pa ako nagtitimpi.  Ayokong dumanak ang dugo sa loob ng unit namin.  Kawawa naman si Fish.  Tiyak na nasira rin ang araw niya nang makita niya ang alupihang dagat na ‘to.

Lumakad siya palabas ng unit.  Pero bago pa man siya tuluyang lmabas ng unit, tumingin muna siya sa akin.  “Careful, you do not know who you are dealing with.”

Aba, matapang siya. Napangisi ako sa kanya.  “Miss, you have no idea what I am capable of.  Don’t worry, Pavlo told me about you.  And you know I actually felt sorry for you.  What a waste.  I don’t know what he was thinking.”  Tinitigan niya ako bago siya lumabas ng unit.  Pinipigilan kong wag ibalibag ang pintuan.

Ang sayang surprise to sa birthday ko.  Ang gandang bungad.  Stress lubayan mo ako!

Lumabas ako ng unit at nagsimulang tumakbo.  Umayon ang panahon sa gusto kong gawin.  Ang sarap ng feeling na nagjojogging sa umaga.  Nawawala ang stress at pagkainis ko.  Dalawang linggo raw siyang mawawala.  Buti na lang wala siya sa eksena kanina.

Minsan, iniisip ko na magwork, pero ano naman ang work na pwede kong gawin?  Namimiss ko na magdive, magtake ng pictures ng ilalim ng barko.  Namimiss kong may silbi.  Pakiramdam ko wala na akong silbi.  Lagi na lang akong nakakulong ng bahay.  I don’t feel alone kapag kasama ko si Pavlo.  At least may nakakakwentuhan ako at nakakabonding sa bahay maliban kay Fish.  Bago siya umalis, sinabi niya sa akin na tatawag siya araw-araw para kumustahin ako.  Ilang oras palang siyang nakakalabas ng bahay, tumawag na siya.  Sinabi niya na pasakay pa lang siya ng airplane.  Maya-maya naramdaman kong nagvivbrate ang phone ko.  Si Pavlo.  Bumalik na naman ang inis ko sa kanya.

Tumigil muna ako at huminga ng malalim.  “I have been calling you for three times, what are you doing?”

Ganda naman ng bungad sa akin.  Huminga muna ako ng malalim.  “Hello, musta?” Mahingal-hingal kong tanong.

“Where are you?  Why are you out of breath?” Hinahabol ko pa rin ang hininga ko. 

“J-Jogging.  Panay ang pagpapakain mo sa akin ng Greek sausage.  I need to burn them.  So what’s up?”  I asked casually.

“Who’s with you?  Is it safe?  What’s the noise?”

Napairap ako sa dami ng tanong niya.  “Mga sasakyan, nasa park ako malapit sa unit natin.  Bakit ka napatawag?”