Run with princess •Louis Partridge

0.2

A: Kızım biz bir karar aldık.

Ne kararı ya!

Meraktan çatlıycam birazdan.

B: Biz seni evlendirme kararı aldık! {lou değil}

Ne!

L: Hayır hayır bu olamaz!

geriye doğru yürüyordum.

Böyle bir şey olamazdı değil mi? Lütfen bu bir şaka olsun!

Arkamdaki sehpaya çarpmamla üzerindeki saksılar yere düştü.

Heryer batmıştı ama umrumda değildi.

Yere baktığımda aile tablomuzun da kırıldığını gördüm.

Gözümden bir damla yaş düşerken ben yere eğilip bir cam parçası aldım.

Sırtımda fazlaca olmasına rağmen...

Cam parçasını onlara doğru salladım

L: Yaklaşmayın bana!

A: L-laura saçmalama.

Sesi benimkinin aksine oldukça sakindi

bir o kadar da hüzünlü...

L: Bana sormadan nasıl böyle bir şey yaparsınız!

B: Laura! Kiminle konuştuğuna dikkat et!

L: Ben burda bir varlık göremiyorum!

Elimde cam parçasıyla ona doğru yürüyordum.

Bu sefer o geriye doğru gidiyordu

Tıpkı haysiyeti gibi...

L: Ben insanları onurlu ve gururlu sanardım! 

L: Ama anlaşılan sende bunlar yok...

L: BABA!

dedim ve hızla oradan ayrıldım.

Bunu nasıl düşünebilirdi!

Daha adını bile bilmediğim biriyle evlenmeyi kabul ediceğimi mi düşünmüşlerdi!

Cidden mi!

Artık yürüyecek takatim kalmamıştı. Olduğum yerde direkt yere oturdum.

Bunu gerçekten nasıl yapabilmişlerdi.

Kafamı yerden kaldırdığımda yeni birilerinin at arabasından indiğini gördüm. 

Gülerek buraya doğru geliyorlardı.

Hemen göz yaşlarımı silip oturduğum yerden kalktım ve odama çıktım.

Odama girdiğimde Scott'un yatağımın üzerinde oturduğunu gördüm.

L: Scott.

Kafasını yerden kaldırdı. Beni görünce mutlu suratı yavaşca yerini hüzne bıraktı.

S: Laura?

S: S-sen ağladın mı?

Kapıyı göstererek konuşmaya başladım.

L: O adam! Beni evlendiricekmiş!

L: Düşünebiliyor musun!

Bir yandan bağırıp, bir yandan ağlıyordum.