donut & banaan

joost en jef

Joost zag de zon ondergaan, hij gaf henk een kus. Wat romantisch! Henk voelde de warme gloed op zijn stenenlichaam. Toen het donker werd keerde ze terug naar huis. Daar gingen ze samen in bed liggen en maakte er een gezellige avond van. Plots zag henk een schimmelvlekje op joosts glazuur! Wat moest hij nu doen? En joost zei niks meer. Snel ging hij naar banaan en donut en die snelde naar de kamer toe. Ze trokken het zich niets aan. Ze dachten 'eindelijk van die sukkel vanaf' en gooide hem in een put. Als grafsteen zette ze er Henk op. Hij kon niet weg want hij is een steen. Ze gingen naar huis en maakten er een feest van, iedereen was dolgelukkig. Iedereeen, behalve jef. Jef miste zijn broer. Hij besloot om terug te gaan naar het graf. Hij wou joost een mooi afscheid geven. Hij kon het niet aan dat ze hem gewoon hadden gedumpt. Toe hij er was groef hij joost zijn lichaam op. Hij nam hem mee naar een open plek en begon te bidden. Wat jef niet doorhad was dat het konijn op de broertjes afkwam. Hij nam de broertjes mee. Het lelijke mormel at joost helemaal op en nam jef levend mee naar zijn hol.

De volgende dag merkte banaan, donut en beer dat jef weg was en ze gingen hem zoeken. Uiteindelijk, na heel het bos afgezocht te hebben, kwamen ze bij het hol. Banaan en donut hadden hier geen goede herinneringen aan. Toch gingen ze naar binnen, ze moesten hun zoon vinden! Toen zagen ze iets waarvan de rillingen over hun kleine lijfjes liepen. Ze vonden jef en het konijn. Gelukkig sliep het beest. Jeff was half opgegeten en zo te zien was het konijn de dader, want zijn bzk hung vol kruimels. De banaan zakte in elkaar van verdriet, nu hadden ze geen kinderen meer. Met wie moest beer nu spelen? Ze hadden ook altijd ongeluk. Wat wil je, als je een banaan en een donut laat poepen.