Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
pazartesi 9 nisan, 2016
⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯✬✥✬⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯
[Adın] Tsukishima'nın evinin yolunu tuttu. Tüm yol boyunca somurtmuştu ama biliyordu ki onun evi görüş açısına girer girmez sahte bir şekilde gülümsemeli ve olabildiği kadar normal davranmalıydı.
Beklediğinden daha erken şekilde en yakın arkadaşının evinin kapısından birkaç adım uzağındaydı. 'Tamam gülümse ve hiçbir sorun yokmuş gibi davran.'
Tsukishima hanesine doğru adımlarını hızlandırdı. [Adın] kapıya üç kez vurdu ve kapının açılmasını bekledi.
Kapı açılana kadar birkaç saniye geçti ve ve onun [renk] gözleri Kei'ye ait olan altın kahvesi gözleriyle buluştu. "Hadi gidelim, Yamaguchi bekliyor." diye belirtti kızın figürünün yanından geçip giderken.
'Eh belki de farklı davransam bile farkına varmayacak.'
⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯✬✥✬⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯
Şimdi normal bir biçimde sınıfında öğle yemeğini yiyordun. Kimse kişiliğinde falan bir farklılık sezmemiş gibi görünüyordu. Bunun için üzülmen mi yoksa rahatlaman mı gerektiğini bilmiyordun.
Çevrendeki sınıf arkadaşların konuşuyorlarken sen sessizce yemeğini yemeye devam ettin. Tsukishima ve Yamaguchi'nin ikisi de arkanda oturuyordu ama onlarla konuşma zahmetine girmedin.
Yemek yemek için bile miden fazlasıyla bulanıyordu ve sen yemeyi severdin. "Tch." dedi Tsukishima dikkatini çekebilmeye çalışarak.
"Neyin var senin?" diye sordu normal soğukkanlı yüz ifadesiyle. Cevap vermeden önce Yamaguchi ve onun arasına baktın. "Hiçbir şey, neden?"
Kafasını senden çevirip Yamaguchi ile konuşmaya devam etmeden önce Tsukishima sanki yüz ifadeni okumaya çalışıyormuşçasına gözlerini kıstı.
'Her neyse, o halde beni görmezden gel.'
⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯✬✥✬⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯
sevgili kei,
ilk mektubumda, sonraki birkaç mektup boyunca evinden neden ağlayarak ayrıldığımı anlatacağımı söyledim ama bu ağırdan almak olurdu ve sen buna ulaştığında zaten neler döndüğünü biliyor olacaksın.
benim için nefes almayı zorlaştıran bir akciğer hastalığı. sanırım bir süredir hastayım ama test olana kadar bunu bilmiyorduk. maalesef ki çaresi yok ve tedaviyi yeterince çabuk alamadım yani ölme ihtimalim daha yüksek.
kolay kolay hasta olmam bu yüzden bir süredir buna sahip olduğumu bilmek şok ediciydi. sanırım doktorum bir yıldır olduğunu söyledi.
büyük ihtimalle bu haftada bir ara okula gelmeyi bırakacağım. çok fazla hareket etmek ve denemek benim için eğlenceli değil çünkü okula gitmek ve okuldan dönmek göğsümü acıtıyor.
