MİHRİMAH (Tamamlandı)

Özel bölüm 2

Genellikle Polat ağırlıklı bir özel bölüm ve Mihrimahla Sarp evli değil. Keyifli okumalar. Yorumlarınızı eksik etmeyin.❤❤

Mihrimah

Elimdeki ders notlarını sinirle yere fırlattım. Tıp okumak ne kadar zor bir şeydi böyle.

Sürekli olarak ders çalışsam bile yetişmiyordu. Odamın kapısı hızlıca açılınca Polat abimin geldiğini anladım.

Artık arkamı dönmeden bile hangisi olduğunu anlayabiliyordum.

"Güzelim"

Seslenmesiyle saatlerdir oturduğum yerden kalktım. O kadar uyuşmuştu ki üzerine basarken ayaklarım karıncalanıyordu.

"Abicim"

Yüzü ona seslenmemle gülümseyen bir hal alsa da garip bir ifade vardı.
Elinde getirdiği iki kahveden birini bana uzattı.

Şu an bana çok iyi geleceğine o kadar eminim ki resmen kahveye gözlerimden kalpler çıkarak bakıyordum.

"Al hadi çok yorgunsun güzelim"

Bana seslenmesiyle kendime geldim. Gerçekten biraz dinlenmem gerekiyordu.

Ben yatağımın üzerine oturdum. Polat abimde tam karşıma geçmişti.

Yüzünde garip bir hal vardı sanki.

"Abi anlatmak ister misin?"

Bu soruyu sorduktan sonra hep  onun beni dinlediğini fark ettim. Anlatırdım hep dinlerdi. Yargılamadan , düşüncelerimi çocukça bulmadan hep dinlerdi.

Ben onun dizine yatardım. O saçlarımı okşardı. Bazen Sarp'ı bazen yeni arkadaşlarımı anlatırdım.

Elindeki bardağı alıp komodinin üzerine koydum. Bana itiraz etmedi.
Sanki ne yapmak istediğimi anlamışcasına kafasıni dizime koydu.

İlk defa saçlarıyla oynayacaktım ya da öyle hatırlıyorum bilmiyorum. Yumuşacık saçlana elimi daldırdım.

Onun anlatmasını bekliyordum. Yine de meraktan kalbim güm güm atıyordu.

"Aşık olduğunu nasıl anlarsın?"

Ani gelen soruyla ne diyeceğimi şaşırdım. Annem ve babam o kadar birbirlerine aşıklardı ki , tüm çocuklarını aşka inandırmışlardı.

Polat abim bu yaşına kadar sevgili bile yapmamıştı. Şimdi böyle bir şey  sorması içimi buruk bir heyecanla kaplamıştı.

Sorduğu soru aklıma gelince tek bir şeyi düşündüm Sarp.

"Böyle sanki o olmadan hep sende bir şeyler eksikmişte onu görünce tamamlanmışsın gibi"

Abim hızla başını kaldırdı. Şaşkın şaşkın yüzüme bakıyordu. Sonra tekrar uzandı.

Flashback

Genç adam şirketten çıkıp otoparka doğru ilerliyordu.  Polat Aslanbey olmak o kadar da kolay değildi.

Şirkette olanlar yer altında olanlarda babasından sonra en yetkili kişi oydu.

Uzun yıllar bunun için eğitilmişti ailesindeki herkes gibi. Fakat kız kardeşi hariç. Mihrimah.

Adamın kardeşi aklına gelince bir gülümseme peydah oldu yüzünde. O kadar saf o kadar masumdu ki kendini bazen kirli hissediyordu yanında.

Onun için her şeyi yapabilirdi lakin bu bazı sıkıntılara da sebep oluyordu.

Örneğin Sarp gibi onu hiç istememesine rağmen tahammül ediyordu.

Sırf kardeşi üzülmesin gülüşleri solmasın diye. Kendi hayatı hep aynü düzeyde devam ediyordu. Planlı bir adamdı ve kendi planında olmayan şeylerden hoşlanmazdı.

Daha fazla geç kalmadan arabaya ilerledi. Kaç yaşına gelmiş olursa olsun annesi geç kaldığı an hemen arardı.

Cebindeki çalan telefonda buna işaretti zaten. Geç kalmasının üzerine hemen aramıştı. Telefonu iç cebinden almaya çalışıyordu. Çünkü diğer elinde eve götüreceği dosyalar vardı.

"Ah be anne keşke biraz sabretsen" içinden böyle söylenmeyi de ihmal etmiyordu.

Aniden koluna çarpan bedenle şaşkınlıktan kalakalmıştı. Elindeki tüm dosyalar yere düşmüştü.

Sinirlenmesi birkaç saniyeyi ancak alıyordu. Şimdi ise derince bir nefes aldı. Akşam Mihrimahla uyuyacağını aklına getirip sakinleşmeye çalıştı.

" Kusura bakmayın ben fark edemedim"

Kulağına dolan ince , nahif sesle kalbinin teklediğini hissetmişti.

Gözlerini açınca yerde dosyaları toplayan küçük bedene baktı. Eğilip dosyalara uzandı. Garip hissediyordu kendini , kalbinin bu denli hızlı atmasına anlam veremiyordu.

Dosyaları toplayan kadından gözlerini alamıyordu. Yüzünü hala görememişti. İnce ve beyaz elleriyle dikkatle topluyordu. Uzun ve dalgalı saçları önüne geliyordu.

Aniden yüzünü kaldırmasıyla adam bakakaldı. Sadece bakakaldı. Onun kurşuni gözleriyle kadının yeşil gözleri çakışmıştı. Sanki bunca yıldır hep bu minik kadını bekliyormuş gibiydi.

Sanki tamamlanmış gibi.

......

"Abi!"

Abim dalıp gitmişti kim bilir neler düşünüyordu.

Sonunda kendine gelmiş olacak ki dizimden kalkıp yüzüme bakıyordu.

"Bana bak o kızı benden çok seversen seni boğarım"

Önce şaşkınca çatık kaşlarıma bakıp sonra gülmeye başlamıştı. Sinir bozucu şey.

"Hangi kız?"

Muzipçe yüzüne bakmaya devam ettim. Tamam biraz kıskanıyordum ama sevmek sevilmek en güzel şeylerden biriydi ve abim bunu hak ediyordu.

"Polat Aslanbeyi hülyalara daldıran kız"

Bir şey söylemiyordu. İnkar etmiyordu. Zaten bunu anlamamak için salak olmak gerekirdi.

"Benden çok sevmek yok"

"Senden çok nasıl seveyim güzelim sen benim gözbebeğimsin"

Bu sefer göğsüne sindim ve mutlulukla gülümsedim. Hayat Polat Aslanbey'i bile aşık edebiliyordu.

♡♡♡♡♡♡♡

Beğendiniz mi?

Geçmiş bölümleri oylamayı unutalar varsa bakıversin hemen ❤❤

Ve diğer kurgularıma bakmak isteyenler , takip etmek isteyenler için;

Geceyebirnot_