Babam yavaş yavaş iflas bayrağını cekiyordu. Sadece evler, arabalar, yazliklar değildi kaybettiği. Yeni sevgilisini gücünü ismini itibarını herseyini hizlica kaybediyordu. Eskisi kadar dostu kalmamisti. Bir yandan eden hak yerini buldu diye düşünürken bir yandan ailemin geleceğini düşünmeye baslamistim. Bu yasa kadar yaşam standartlarimizin altına hiç düşmemistik. bundan sonra bizi ne bekliyor olabilir düşüncesi bile kötüydü. ablam üniversite okuyor küçük kardeşim zaten psikolojik destek alıyordu birde bu iflasla paramparça olacaktik. Annemin hergün dahada eriyen halini hep görüyordum ama babamı henüz bu zor günlerinde gorememistim. bir akşam üzeri annem kardeslerim ve ben annemin arabasiyla babamın iş yerinin önünden geçtik. babam ağlıyor, birşeyler anlatiyordu karşısında oturan adama. Herşeye rağmen bizim için ağladığını düşündük hepimiz. Eve vardigimizda annem telefona sarıldı. babamın sıkıntısını bir şekilde öğrenmeliydi. o gece gecte olsa babamın gözyaşlarının sebebi olmadığımızı öğrendik. sevgilisi tarafından terkedilmeyi kabul edemeyen aciz bir adamin gozyaslariymis gördüklerimiz. Daha ne kadar yipranabilirdik. o her zaman bizim babamız olmaya devam edecekti ama ya annem? ömrünü,gençliğini,eğitimini,hayallerini eşine ve 5 cocuguna feda etmiş acili bir kadın. çalınmış bir hayat bir ömür var ortada. Annemin acısını oyle derinden hissediyordum ki babama bizi değil annemi terkettigi için kızıyordum sanki sadece.
İyice içime kapanmistim. babam gittiginden beri öyle cesaretsiz biri oldum ki bunu farketmem çok zaman almadi. okullar yarıyıl tatiline girmisti. Gitar kursuna başlamıştım bende. şarkı söylemeyi çok seviyordum. beğeniliyordu sesim.Herkes her fırsatta bana şarkı soyletmeye çalışıyordu. yine birgün kursta şarki söylerken birden kendimi kötü hissettim lavaboya kostum. nefes alamıyor gibiydim yüzümü yikadim kendimi dışarı attım ve salona yıgıldım. hemen beni bir sandalyeye alıp su icirdiler. kendime geldim. doktora gitmemi söyledi hocam. tamam deyip ciktim konservatuardan. ama doktora değil babamın yanına gittim . iş yerine girer girmez baba diye seslendim ama babamın masasına yayilarak oturmuş iki garip adam bana siritiyordu. bu adamların tefeci olduklarını söylemişti daha önce annem. bunu bildiğimi onlara belli etmedim ve kibarca babamın nerede oldugunu sordum. gelir birazdan bekle ıstersen dediler. ben oturmadan ayakta tedirgin bir şekilde beklerken babamla alakali hikayeler anlatmaya başladılar. sizin bilmediginiz bir erkek kardesiniz var babanı arayıp sizi yuzlestireyim istersen dedi. şok oldum birden ben o şokla onlara bakarken çoktan babamı aramıştı.
- Alo cihan ? senin kız burda.
başka bir kadından çocuğun olduğunu söylüyorum inanmiyor bana
- suan trafikteyim ben arayacam sizi biraz bekleyin.
dedi ve kapattı babam.Sesinde bir eli ayağına dolanmislik vardi. Gerçekten musait değildi belkide. Adamlar gülerek şakalar yapmaya devam ederken onlara inanmadigimi söyleyerek ciktim oradan. Eve gider gitmez anlattim bu durumu anneme. Keşke ağızlarının payını verseydin, neden sustun neden konusturdun onları dedi annem kizgin bir sesle. Sahi neden cikismamistim o adamlara? hala cevap bulamıyorum.
