Yeni okulumun ilk günüydü. Eve dönerken babamın arabası durdu birden yanımda. Ne sinirli ne mutsuz ne mutlu.. Öyle sıradan bir hali vardı ki. Beni öptü ve birşey söylemeden uzaklasti. Eve girdim. Annem eski mektuplarını, fotoğraflarını, babamla tüm anılarını önüne almış hickirarak makasliyordu. Kardeslerim evde olup bitenlere şahit olmuşlardi. Anneme yaklaşmadan onların yanına sokuldum ve sordum; neler oluyor ?
Babam... Bizi terketti...
Babasız büyüdüm diyebilirim ama sevgisiz asla ! Babam her zaman arkadaş oldu bana. Hiçbir zaman sorgulamadi. Hep destek oldu tüm hatalarimi kapattı sırdaşım, çocukluk arkadaşım oldu.
Aklim almiyor elbette bize yaptığını ama nefrette edemiyorum babamdan. Onu çok özlüyorum.
Annem gibi öfkelenemiyorum ona..
Zaman geçtikçe annem daha fazla hastalandi yemek yemiyor hızla zayıflıyor sadece uyuyor ve ağlıyordu. Ne annemin ailesi nede babamın ailesi bu evliligi kurtarmak için ugrasmamisti. Aksine herkes sorumlulugumuzu almaktan korkup sessiz kaldı babasız kalan 5 çocugun acısına. Babam mutluydu..Esyalarini almaya gelmemisti hala. Nerede ne yapıyor o ablam yaşında uyuşturucu bagimlisi iğrenç kadına benden bahsediyor mu diye düşünürken annem iki koca valiz koydu önüme. Babanın iş yerine götür dedi. O zamanlar onu anlamayacak kadar küçüktüm. Kendimdeki değişimi farketmemistim bile. Hayat birden değişmiş, tehlikeli olmuştu..
Anneme yapamam der gibi derin derin baktım. Ama ikna olmadı. Babamın yanina gittim. Yanımda kuzenim ve kardeşim vardı. İçeri girmeden iş yerinin önünde durdum beni gördüğünü farkedince valizleri koydum yere. Soyleyecek hem çok şeyim hemde hiçbir şeyim yoktu. Arkamı dönüp uzaklaştım hemen. Babam seslendi sonra..
Babanızı kaybettiniz !
O küçücük yaşta bile biliyordum asıl kaybedenin o oldugunu...
