ေမာင္ထူးက အိမ္မွာထမင္းစားတိုင္း စားပြဲခုံေအာက္ကေန ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ကိုင္ၿပီးေတာ့ စားတယ္။ မင္းအေမတို႔၊ ငါ့အေမတို႔ရွိေနတယ္ေလလို႔ ေျပာလည္းမရဘူး။ မျမင္ရပါဘူးတဲ့ေလ။ လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႕ အသားတုံးကို ဘယ္လိုဖဲ့ၿပီး စားရမလဲ။ သူကိုင္ေနတာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အသားဟင္းေတြငတ္တယ္။ သူကေတာ့ ပီတိေတြျဖာ အီးအီးေတြပါေနလို႔ မစားရလည္းအဆင္ေျပေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က စားခ်င္တယ္။

ေက်ာင္းေရာက္လို႔ ကားေပၚကဆင္းမယ္ဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ဖက္ၿပီး သုံးမိနစ္ေလာက္နမ္းတယ္။ ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ လက္ခ်င္းတြဲၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္တယ္။ ေယာက္်ားအခ်င္းခ်င္း လက္ႀကီးတြဲၿပီးေလွ်ာက္ေနရတာ ဘယ္လိုႀကီးပါလိမ့္ မေလွ်ာက္ခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာလည္းမရဘူး။ အခန္းေရွ႕ထိလိုက္ပို႔တယ္။ အခန္းေရွ႕ေရာက္ရင္ တစ္ခါထပ္ၿပီးဖက္တယ္။ မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္နဲ႕ လက္ကိုလႊတ္တယ္။ တစ္ခါတေလဆို မလႊတ္ဘူး။ အတန္းထဲထိလိုက္လာၿပီး ေဘးမွာဝင္ထိုင္တယ္။

ေက်ာင္းဆင္းရင္လည္း အခန္းေရွ႕မွာႀကိဳေစာင့္ေနၿပီး ကြၽန္ေတာ္ထြက္လာတာနဲ႕ ဆီးႀကိဳလို႔ဖက္တယ္။ ကားဆီကို လက္တြဲလို႔ေလွ်ာက္တယ္။ ကားေပၚေရာင္ရင္ တစ္ခါနမ္းတယ္။ ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို အျမင္မၾကည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

ညဘက္ေရာက္ရင္လည္း ခဏခဏနမ္းတယ္။ နမ္းရင္းနဲ႕ အရွိန္ပါလာရင္ အက်ီေတြခြၽတ္တယ္။ ဟိုနမ္း၊ ဒီနမ္းနဲ႕ တစ္ကိုယ္လုံးအႏွံ႕ ခရီးလွည့္တယ္။ တစ္ခါတေလဆို ကြၽန္ေတာ့္ဟိုဟာေလးကို ပါးစပ္ထဲငုံၿပီး စုပ္ေပးတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကိုၾကည္တယ္။ ေမာင္ထူးက အရမ္းအလိုက္သိတယ္။

ေမာင္ထူးက ဘယ္ေလာက္စိတ္အားထက္သန္ေနပါေစ ရွလူးတဲ့အဆင့္ထိေတာ့ မတက္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ပါးစပ္နဲ႕လုပ္ေပးၿပီး သူကေတာ့ သူ႕ဘာသူလက္နဲ႕လုပ္တယ္။ အဲ့လိုၾကည့္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းဘူး။ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ဟာကို ပါးစပ္ထဲထည့္ဖို႔ ေတြးၾကည့္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မထည့္ျဖစ္ပါဘူး။ အဲ့အနံ႕ကို ကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္တာမို႔။

မောင်ထူးနဲ့ပေါင်းပြီး ကျွန်တော်ပါထူးသွားတယ် ( Completed)Where stories live. Discover now