Wanna be yours

Κεφαλαιο 6ο

Φαινόταν σαν να καταλάβαινε.

"Έχεις κάποιο δίκιο. Άσε που θα μπλεχτουνε και οι γονείς μου στον καβγά. Δεν νομίζω να κάτσει και για πολύ. Σου υπόσχομαι δεν θα συμβεί τίποτα μεταξύ μας, ούτως ή άλλως ουτε εγώ θελω".

"Εντάξει". Της λέω και την φιλάω. Τα χείλη της είναι τόσο τέλεια τόσο σαρκωδη. Θέλω πολύ να επαναλάβουμε τα χθεσινά, αλλά δεν έχουμε χρόνο. Πρέπει να φύγει.

"Θα σε πάρω τηλεφωνο". Μου λέει.

"Μην το ξεχάσεις".

Αλεξια'ς pov:

Κατεβαινοντας τις σκάλες του σπιτιού, βλέπω μια γυναίκα ξαπλωμένη στον καναπέ με ένα κρασί στο χέρι. Λογικά η μαμα της θα είναι. Μοιάζουν κι ολας. Τι σκατα κάνει όμως στο σαλόνι μόνη της με ένα άδειο μπουκάλι κρασι; Δεν πιστεύω να το ηπιε ολο μόνη της. Περίεργα πράγματα. Δεν δίνω περισσότερη σημασία και προσπαθώντας να μην την ξυπνήσω, βγαίνω ησυχα από το σπίτι.

Δεν είμαι έτοιμη να τους αντιμετωπίσω. Τι σκατα θα πω στους γονείς μου; Που ήμουν όλο το βράδυ; Πώς θα αντέξω τον Αντωνη; Αχ. Πολλά προβληματα. Χθες ήταν τέλεια και σήμερα σκατα. Τέλος πάντων. Παίρνω την απόφαση και μπαίνω μέσα στο σπίτι.

"Άντε κοριτσάκι μου που ήσουν όλο το βράδυ; Ανυσηχησαμε!". Λέει η μάμα μου και με αγκαλιάζει. Πόσο την αγαπώ.

"Σε μια φίλη μου ήμουνα. Συγγνώμη που σας ανησύχησα".

"Γιατί δεν μας πήρες τηλεφωνο;". Ρωτάει εκνευρισμένα ο μπαμπάς μου.

"Ήμουν παρά πολύ κουρασμένη κοιμήθηκα κατευθείαν". Εδώ γελάμε.

"Καλά δεν πειράζει, αλλά να μην το ξανακάνεις". Λέει η μάμα μου. " Πανε πάνω τώρα σε περιμένει ο Αντωνης". Τέλεια.

Ανοίγω την πόρτα του δωματίου και τον βλέπω ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου.

"Άντε αμήν ηρθες". Έρχεται και με αγκαλιάζει. Τον αγκαλιάζω κι εγώ ψυχρά.

"Γιατί είσαι ετσι; Δεν χαίρεσαι που σου έκανα εκπληξη;"

"Χαιρομαι". Του λέω με όσο ενθουσιασμό μπορώ να προσποιηθω.

"Για πόσο θα κατσεις;"

"Δυστυχώς αύριο θα φύγω. Παντρεύεται ένας μακρινός ξάδελφος. Άσε έχω εκνευριστεί άπειρα, δεν θέλω να παω".

Πάλι καλα, σκεφτομαι. Δεν θα άντεχα παραπάνω. Όχι ότι ώρα θα αντέξω αλλά θα είναι κάπως πιο υποφερτο.