🔴
╰┈➤ Dziewczyna o rozwiniętych umiejętnościach trafia do Wioski Liścia, w której zaczyna swoje życie od początku - bynajmniej według Hokage. Powoli zyskuje zaufanie mieszkańców oraz wielu przyjaciół, dzięki którym zaczyna odzyskiwać utracone czło...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
━━━━━━━━━━━━
|𝐘/𝐍|
"Na imię mi Y/N." przyłożyłam palca wskazującego do czoła mężczyzny, który z przerażeniem śledził każdy mój najmniejszy ruch. Mój wzrok zaczął przebijać się przez jego ciało, dokopując się do jego nieczystej duszy. "Gdzie ukrywa się twój przyjaciel? Muszę wymienić z nim parę słówek."
Mężczyzna wskazał palcem w lewo - dokładniej w stronę wioski, która się tam znajdowała. Uśmiechnęłam się i przebiłam paznokcia przez jego czaszkę, życząc mu dobrych snów.
Wytarłam dłonie o chusteczkę, którą następnie schowałam do sakiewki z bronią - byłam gotowa, by ruszyć za tamtym w pogoń.
Był to dwudziestoletni biznesmen, który dość często zatrudniał pracowników na czarno. Gdy jego pracownicy upominali się o pieniądze - on zabijał ich, zakopując ich ciała w lesie.
Specjalnie podjęłam się pracy w jego biurze - za pomocą techniki przemiany wtopiłam się w tłum i czekałam na swój wyrok, by tylko upewnić swoje teorie.
Po paru minutach biegu udało mi się znaleźć Hiroto - bo tak nazywał się owy biznesmen. Podskoczyłam w górę i wyjęłam trzy kunaie, rzucając nimi w jego stronę.
Kunaie przebiły się przez jego plecy i uśmierciły go - wtedy licznik zabójstw wskoczył o jedną liczbę w górę. Zerknęłam na bramę przede mną i wyrzuciłam ciało Hiroto w krzewy.
'Konoha? Nie wydaje mi się, bym tu kiedykolwiek wcześniej była.' pomyślałam i otarłam rękawem krew z mojego policzka. Podeszłam trochę bliżej, a moim oczom ukazali się strażnicy, którzy nie wyglądali na zbytnio zajętych.
Uśmiechnęłam się i pomachałam do nich, stojąc teraz tuż przed nimi.
"Imię, klan i twój cel." mruknął jeden z nich, a ja przyłożyłam palca do brody, rozglądając się dookoła.
"Y/N, brak celu, ani klanu." powiedziałam, a ten podniósł swój znudzony wzrok na moją twarz. "Przechodziłam obok i postanowiłam, że coś zjem."
"Ile ty masz lat?" spytał, a ja zaśmiałam się, splatając dłonie za plecami.
"Kobiety nie pyta się o wiek." rzekłam, a on oparł dłonie o biurko i podniósł się, wzdychając głęboko. Różnica wzrostu między nami była dość spora - byłam znacznie niższa, niż on. "Rozumiem, że chcesz mnie oprowadzić?"
