Kitap kapağı:Bataklikyakamozu ❤
Günün birinde herkesi ölmemesi için ikna eden kız, intihar etmiş...
Yüzümde ki içten gülüşle ellerimi ona doğru uzattım
"Kartal abi topumuzu ver. Devran'la top oynayacağız.", dedim. Kartal abi kara basan gibi yüzünde...
Küsler barışır, ölüler kavuşur da bizim meselemiz çok başka.. G.
Gül yaşadıklarını gözlerinin önünden filim şeridi gibi geçirdi yapmazdı artık hayatına böyle devam edemezdi.
Bu..
Bu yaşadıklarını kaldıramıyordu artık..
"Ailem bana bir kez sormadı.." Dedi içi kan ağlayarak, Kartal'a bakmadan öne doğru bir adım daha attı. Dengesini korumakta zorlandı.
Zaten yükseklik korkusu olan bir insanın burada ne işi vardı onu da biliyordum. Hayat bana bildiklerimi unutturmuştu.
"Tamam Gül bak bunları sonra konuşalım aşağıya bakma, bana doğru gel." Kartal'ın sözlerini duymadan tüm gücümle bağırdım.
"Abim bana git dönme dedi.." İç çekerek ağlamaya devam ettim. Ben ona ne kötülük yapmıştım.. Sevmiştim ya ben sevmiş!
"Ya ben ne yaptım onlara sen söyle?.. Ne yaptım. .Ben sadece aşık oldum.. Sevdim.. Hem de çook. Ama onlar ne yaptı! Seninle evlendirdiler! Senin ellerinde aşık olduğum adamın kanı varken hem de! Bunu bile bile hem de..", dedim sıktığım elimi havaya kaldırıp indirdim.
Güçsüzdüm ki ben, sevdasına sahip çıkamayacak kadar güçsüz..
"Gül ! Hareket etmeyi kes!", dedi Kartal. Gözlerimden akan yaşları umursamadan Kartal'a son kez baktım. Nedendi bu bakışım bilmem ama bedenimin katili oydu.. Kalbimi ise abim.
"Ölmek istiyorum anladın mı! Karnımda senin çocuğunu taşırken be-!", dedim ve sözlerim dengemi kaybetmem ile yarım kaldı. Aynı sevdam gibi.
