ဆားယယ် [ အရိုင်းဆန်စွာ ပြေးလွှားခြင်း ]

Part 60(unicode)

ကုဖေးက ကားအပြင်မှလှမ်းပြောသည်။
"ကားဆရာကို နည်းနည်းအားနာ ။ သူက
နောက်ခရီးသည် ထပ်ဆွဲရအုံးမှာ။"

ဖန်းကျိကကားပေါ်မှ သွက်လက်စွာ ဆင်းသွား
ပြီးကုဖေးရဲ့အိပ်ကပ်ထဲသို့ ပိုက်ဆံအတင်းထိုး
ထည့်ပေးပြီးနောက်လှည့်ကာလေအလျင်ကဲ့သို့ ဒုတိယတက္ကဆီပြေးသွား၏။
"ရောက်​ြပီ။ကားပေါ်က ဆင်းတော့။"

ကျန်ချန် ကုဖေးကိုမေးလိုက်တယ်။
" မင်း ဘာလို့ ပိုက်ဆံရှင်းလိုက်တာလဲ?။"

"မင်းတို့နှစ်ယောက်ကတွန်းလားဆွဲလားနဲ့
အလုပ်ရှုပ်နေလို့။ငါအခုလိုငွေမိုးမရွာသွန်း
ရင်မင်းတို့အဲ့အတိုင်းဆက်သွားမလို့လား။"
ကုဖေးက သူ့ကိုလှည့်ကြည့်လာ၏။
"အရမ်းကောင်းတဲ့သူငယ်ချင်း ဆက်ဆံရေး
ဆိုပေမယ့် မဆင်မခြင်. ..."

"ပါးစပ်ပိတ်။"
ကျန်ချန် ရယ်လိုက်၏။ ထို့နောက်လက်မှတ်ရောင်းချနေသည့်ပြတင်းပေါက်ခုံကိုလှမ်း
ကြည့်လိုက်သည်။
"ပန်းခြံဝင်ခွင့်လက်မှတ်ကဘယ်လောက်လဲ
သွားကြည့်လိုက်အုံးမယ်။ "

"ငါ့မှာ ဖြတ်သန်းသွားလာခွင့်ကဒ်ရှိတယ်။ "
ကုဖေးက အိပ်ကပ်ထဲမှကဒ်တစ်ကဒ်ကို ဆွဲထုတ်လာ၏။
"ငါ မင်းတို့ကို အထဲ ခေါ်သွားပေးမယ်။"

ကျန်ချန်မေးလိုက်တယ်။

"​ဖြစ်ပါ့မလား ?ငါတို့မှာဘာကဒ်မှ မရှိဘူး။"

"ငါ့မှာအသိရှိတယ်။"
ကုဖေးက ပြုံးလာသည်။
"ပြီးတော့အခုလိုသေးငယ်တဲ့မြို့မှာ စည်းမျဥ်း
စည်းကမ်းမတင်းကျပ်ဘူး။သူတို့ရဲ့မှတ်ပုံတင်
ကဒ်တွေယူပြီးငါ့အနောက်ကငြိမ်ငြိမ်လိုက်ခဲ့ဖို့
ပြောလိုက်။"

ကားပေါ်မှလူအားလုံးဆင်းလာပြီးနောက်တွင်
ကုဖေးကရှေ့မှဦးဆောင်ပြီး သူ့တို့ကိုတစ်ခြား ဝင်ပေါက်ဆီသို့ခေါ်သွား၏။ ကုဖေးက အရှေ့
ကဦးဆောင်သွားနေတာမဟုတ်လျှင်၊ထိုနေရာ
ရှိနေသည့်လမ်းကြောင်းကို သူတို့သတိထားမိ
မှာမဟုတ်ဘဲ၊လမ်းအဆုံးမှာရှိ​နေသည့်ဂိတ်ကို
လည်း မြင်မှာမဟုတ်ပေ။

ကုဖေးက လမ်းလျှောက်ရင်းတစ်စုံတစ်
ယောက်ဆီသို့ဖုန်းလှမ်းဆက်နေ၏။
"ငါတို့ရောက်ပြီ ။မင်း ရောက်နေပြီလား?။"