Twilight 5 : Sunrise

Hoofdstuk 14 : Nog meer zorgen

BPOV

We hadden besloten om de volgende dag op Yasmine af te stappen. Misschien werd dan meer over haar duidelijk. 

Ik zat met mijn hoofd bij Renesmee en Yasmine toen ik werd aangetikt. 'Hoi' Zei Jasper en hij kwam naast me zitten.'Hey Jasper' Zei ik. Hij keek me bezorgt aan. 'Hoe doe je dat toch?' Ik keek hem vragend aan. 'Huh? Wat bedoel je? Hoe doe ik wat?'. 'Je dorst! Je ogen zijn bijna zwart, maar ik voel geen dorst in je emoties.' Toen hij dat zei bedacht ik dat ik al een paar dagen niet had gejaagd. Ineens brandde mijn keel zo erg dat ik het gevoel had dat mijn keel in de brand stond. 'Mijn, mijn keel!' fluisterde ik. Het deed zo'n pijn! 'Wow!' zei Jasper geschrokken. 'Ik voel de dorst! Hoe kan dat zo ineens?' Ik luisterde al niet meer. Ik rende naar buiten, rechtstreeks het bos in. Ik rook meteen een Jaguar en zonder te aarzelen rende ik erop af. 

Ik liep terug richting mijn huisje toen ik langs Jacobs huisje kwam. Ik kon de verleiding niet weerstaan en ging naar binnen. Het zag er nog precies hetzelfde uit als voor het gevecht, maar het was stil té stil. Het was niet hetzelfde zonder Jacob. Ik ging op zijn bed zitten en ineens voelde ik me meer verloren dan ooit tevoren. Als ik nog kon huilen, had ik me helemaal droog gehuild. Ik wist niet hoe lang ik daar gezeten heb, maar toen Edward naar binnen kwam zag ik dat het buiten al donker was. 'Bella? We waren ongerust.' Hij kwam naast me zitten. Ik ging dichter tegen hem aanzitten. 'Het is zo stil zonder Jacob en Renesmee. En ik houd zo veel van Renesmee. Ze is zo ver weg. Ik kan er gewoon niet tegen!' Edward sloeg zijn armen om me heen en drukte me tegen zich aan. 'Het komt allemaal wel goed.' suste hij. 'Als Dimitri en Alec uit de weg zijn geruimd, kan Renesmee weer veilig bij ons komen wonen.' Ik voelde me al rustiger worden terwijl ik in zijn armen lag. 'Kom je mee naar binnen? Carlisle wil je wat vragen over je dorst.' Ik zuchtte. Ik had kunnen weten dat Jasper het aan Carlisle had verteld en die vond dat natuurlijk interessant en wilde weten hoe het kwam. Ik stond op en samen met Edward liep ik hand in hand naar huis. 

'Hoi Carlisle' zei ik terwijl ik zijn kantoor in liep. 'Je wilde me wat vragen?' Carlisle keek op. 'Hey Bella! Ga zitten.' Dat deed ik. 'Jasper vertelde me over vanmiddag. Gebeurt dat vaker?' 'Ja' zei ik. 'Ik weet niet hoe het komt. Het is me inderdaad al vaker opgevallen dat ik geen last van de dorst heb tot ik eraan denk.' 'Hmm..' Carlisle dacht na. 'Dat is vreemd.' Ik knikte. Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk met Edward naar onze kamer. 'Okee, dat wilde ik even weten. Bedankt!' zei Carlisle. Ik wilde net opstaan, toen mijn mobiel ging. Het was Charlie. 

'Shit!' zei ik. 'Sorry?' Vroeg Carlisle. 'Oh het spijt me. Mijn vader belt.' Ik liep naar buiten met de telefoon. Charlie dacht dat ik in Alaska zat om te studeren! Ik twijfelde, maar nam toch op. 'Hee pap' Zei ik op een gemaakt vrolijke toon. 'Hey Bells! Hoe gaat het? Ik heb je al een tijdje niet gesproken!' Ik ging op de veranda zitten. 'Met mij gaat het goed! En bij jullie daar?' 

Na het standaard gesprek gingen we over op andere zaken. Charlie en Sue waren nu officieel een setje. Charlie dacht dat Jacob studeerde in een ver en warm land en wist ook niet dat Renesmee niet bij mij was en in gevaar was. En ik was ook niet van plan om hem de waarheid te vertellen. 

Nadat ik had opgehangen ging ik naar mijn huisje. Om mijn gedachten af te leiden pakte ik een willekeurig boek en begon te lezen. Tegen de ochtend had ik 5 boeken uitgelezen en zat ik nog steeds voor de boekenkast op de grond toen Edward binnen kwam. 'Hoi schat' zei hij en hij kwam naast me zitten. 'We moeten zo naar school. We gaan Yasmine aanspreken, weet je nog?' Ik was het helemaal vergeten, maar knikte toch mijn hoofd. Ik ademde diep in en stond op. 'Ik kan dit. Ik kan deze dag levend door komen.' sprak ik mezelf hardop moed in. Edward glimlachte mijn favoriete lach en dat gaf me nog meer moed. Ik trok snel een eenvoudige broek en licht blauwe bloes aan. 

De les was afgelopen en we liepen naar de kantine. En zoals verwacht stond Yasmine weer aan de andere kant van de kantine. Toen we de kantine in liepen keek ze ons meteen aan. Gewone mensenoren hadden het niet kunnen horen. Ze keek me strak aan. Ik voelde me wat ongemakkelijk, maar bleef recht op haar aflopen. Edward liep naast me en dat gaf me een goed gevoel. Rechts van me liep Jasper en achter ons liepen de andere.