Twilight 5 : Sunrise

Hoofdstuk 16 : Eindelijk verlost van het gevaar

BPOV

Daar gingen we dan. We zaten verspreid in 3 bootjes en kwamen van verschillende kanten op het eiland af. Ik zat in een speedboot met Edward en Alice. 'Hoe gaat het met Charlie?' vroeg ik aan Alice. 'Het gaat helemaal goed met Charlie. Ze doen hem niks, omdat ze weten dat wij komen.' Alice' ongerustheid maakte me alleen nog maar banger. Edward zat stil voor zich uit te staren en was zo te zien diep in gedachten. Ik keek over het water naar de andere bootjes. Esmee keek bezorgt, Jasper leek super geconsentreerd, Rosalie keek boos en Emmet leek verheugt op een gevecht. Carlisle zag me kijken en knikte gerustellend. 

We kwamen bij het eiland aan. Het zag er stil en verlaten uit. Het was te stil. Voorzichtig liepen we de veranda op. Ik hoorde het hart van mijn vader al kloppen. Ik begon sneller te lopen 'Pap?!' riep ik, maar ik kreeg geen antwoord. Wel hoorde ik wat gestommel. Ik rende de keuken in en daar zat Charlie vast gebonden aan een stoel met een prop in zijn mond. Voor ik het wist waren we ingesloten. Bij de voordeur stond Dimitri en bij de achterdeur stond Alec tegen de muur geleund. 'Wat gezellig, niet waar?' Zei Alec met een gemeen lachje. Ik keek achterom, naar Charlie. Esmee had de prop uit zijn mond gehaald. 'Bella? Dokter Cullen? Wat is er hier aan de hand??' Hij wist blijkbaar nog niks over het bestaan van vampieren. 'Ik leg het je allemaal uit, zodra we hier weg zijn, pap' Ik draaide me naar Alec. 'Laat mijn vader alsjeblieft gaan.' Smeekte ik. 'Ho ho, zo makkelijk gaat dat niet' Hij zette zich af tegen de muur  en kwam op ons aflopen, maar stopte toen hij Emmet, Jasper en Edward tegelijkertijd in aanvals houdings zag gaan staan. 

Ik zette mijn schild vanf me af en liet Edward mijn gedachten zien. Zorg dat mijn vader hier veilig weg komt terwijl wij Alec en Dimitri afleiden. Ik zag Edward onopvallend knikken. Ik gebaarde met mijn ogen dat Emmet, Alice en ik Alec zouden aanvallen en dat Jasper, Esmee en Carlisle Dimitri zouden aanvallen. Ik draaide me om naar Alec en schreeuwde 'NU!!' 

Ik rende zo hard mogelijk op Alec af en raakte hem recht in zijn buik met mijn vuist. Hij vloog dwars door het raam het  strand op. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Jasper op Dimitri springen terwijl Edward Charlie bevrijde en naar 1 van de boten rende met Charlie in zijn armen. Het belangrijkste was dat hij veilig was, maar hoe moest ik hem dit nou uitleggen? 

Ik schrok op uit mijn overpeinzingen toen ik een schreeuw achter me hoorde. Ik draaide me snel om en zag dat Emmet en Alice Alec in een houdgreep hadden. 'NU! snel!' Riep Emmet. Ik rende op Alec af. 'Deze is voor mijn dochter!!' Schreeuwde ik vlak voor ik zijn hoofd eraf trok. Ik trok de eerste de beste boom uit het bos en stak die in brand. Snel gooiden we alec's lichaam in het  vuur en niet lang daarna volgden Carlisle en Jasper met Dimitri. Ik keek naar het vuur terwijl ik me besefte dat Renesmee eindelijk veilig was. 

JPOV

Het was geweldig om weer naar school te gaan. Ik zag dat Renesmee meteen al wat vriendinnentjes had. Iedereen hield van Renesmee. Je kon gewoon niet om haar heen. Ze was zo onvoorstelbaar mooi en lief. En ik zou er altijd voor haar zijn. Als ze een broer nodig had, kon ze die krijgen. Had ze een vriend nodig, zou ik er voor haar zijn. Ze zou het gelukkigste meisje op aarde worden, als Alec nou maar stopte met op haar te jagen.

'Joehoe! Aarde aan Jacob!' Renesmee wapperde met haar hand voor mijn gezicht. 'Hihi, waar zit jij met je gedachte?' Ze was vrolijk vandaag. Waarschijnlijk doordat ze eindelijk naar school mocht. 'Oh, sorry Nessie ik was even aan het dagdromen.' Ik stond op en pakte haar hand. 'Kom laten we naar huis gaan.' We liepen samen naar huis, het was maar een paar minuutjes lopen. Op dit soort momenten was het leven prachtig, als ik even niet dacht aan Alec en Dimitri.  Eindelijk weer onder de mensen, het zonnetje scheen op mijn gezicht en vooral; Renesmee die vrolijk voor me uit huppelde.

Toen we onze straat in liepen stond Renesmee ineens stil. 'Ruik jij dat ook?' Vroeg ze me verbaasd. 'Ja!' zei ik, in de war. 'Maar, is dat niet ....'